Ruim tien minuten te laat begint Yasmine aan de show in Vulling. Vanwege het overvolle schema van Popronde, is het café aan het begin nog erg leeg. Wel komen er steeds meer mensen binnen die de muziek waarschijnlijk vanaf de andere kant van de Grote Markt konden horen. De Amsterdamse band straalt energie uit en staat gedurende de set geen moment stil. Echter slaat dit niet over op het publiek. Verder dan knikkende hoofden komt men niet. Het is nog vroeg en het bier heeft nog niet gevloeid. Het ijs is pas echt gebroken als de band een nummer aankondigt dat hij nog nooit live heeft gespeeld. “We doen dit nummer voor het eerst. Dus als het in de soep loopt.” Echt veel verder dan een iets luider applaus komt het gedurende het optreden helaas niet.
De zestiende editie van Popronde zit er weer op. Met een line-up waar je ‘u’ tegen zegt en een grote variatie aan muziek was er voor ieder wat wils. Het grootst rondreizende festival van Nederland streek op 16 november neer in de binnenstad van Breda. Op deze avond zagen we onder andere Yasmine, Dock 83, Camp High Gain, Five Years Later en Kitty Kitty Tuna. 3voor12/Breda was er natuurlijk bij, met schrijvers en fotografen. Dit is het verslag van Tessa. Benieuwd hoe het was? Lees dan gauw verder.
Yasmine
Yasmine
Dock 83
In Het Hijgend Hert staat ongeveer dertig man als Dock 83 begint te spelen. Tijdens de soundcheck konden deze mensen al horen wat hen te wachten staat: een bak herrie met scheurende gitaren en ruige vocalen. De band uit Utrecht mist echter de vaste gitarist, maar de manager kan dit moeiteloos opvangen. Ook hier is duidelijk dat het publiek nog niet opgewarmd is voor een stevige moshpit of de heftige breakdowns. Het eindresultaat is drie in het rond zwaaiende jongens vooraan, die geregeld tegen de bank met kussens voor het podium aan schoppen. Deze laatste Poprondeshow voor de band sluiten zij af met een erg toepasselijke quote: “Bedankt dat jullie allemaal zo vroeg naar onze schreeuwherrie zijn komen luisteren.” Schreeuwherrie is het zeker, maar dan met een flinke dosis professionaliteit en interactie. Een goed begin van een afwisselende avond in Het Hijgend Hert.
Dock 83
Five Years Later
De eerste afwisseling in Het Hijgend Hert komt door de mannen van Five Years Later. Poppunk met een goede dosis jeugdsentiment…. Want wie heeft nou niet in zijn jeugd al naar Five Years Later of een van de zijprojecten, zoals Destine en Diesel Disko, geluisterd? Er komen dan ook veel mensen op af. Gitarist Dirkjan van Oord is na bijna een half jaar terug in de band en heeft er overduidelijk veel zin in. Een glimlach van oor tot oor, hard rammend op de snaren en meerdere malen grappen met drummer Bart Govers. Ook grappen richting het publiek zijn onderdeel van de show. Zo willen ze graag feedback van het publiek. “Feedbackformulieren zijn na de show in te leveren bij onze drummer”, roept gitarist Robin van Loenen door de microfoon. Jarenlange podiumervaring zorgt voor een strakke show, met hier en daar een valse noot. Dat is de mannen echter snel vergeven.
Five Years Later
Camp High Gain
De laatste band in Het Hijgend Hert is Camp High Gain. Laten we het maar omschrijven als ‘punkrock ten top’. Deze mannen hebben we in september al op Breda Barst kunnen bewonderen, maar gaan nu vol voor de shows van Popronde. Ondertussen is goed te merken dat het bier begint in te kicken bij de bezoekers. Een man schreeuwt al vanaf het begin dat de band moet spelen, harder moet en dat de muziek goed is. Met een inside joke probeert de band de man tevreden te houden, maar de grap komt niet helemaal binnen bij het café. De toon van de gehele set is hiermee wel gezet. Het begint steeds meer op een wedstrijdje ‘wie het hardste schreeuwt’ te lijken, waar Camp High Gain moeiteloos op inhaakt. De enige opmerking deze show is dat bassist Koen vaker met zijn rug naar het publiek staat of helemaal aan de zijkant van het podium. Voor de rest een prima show, waar zelfs de eerdere bands naar uitkeken.
Camp High Gain
Grim Tim
Grim Tim sluit het programma in de binnenstad van Breda af. De Speeltuin heeft bij binnenkomst nog niet heel veel bezoekers, maar de sfeer zit er al wel goed in. De band begint echter veel te laat met spelen, waardoor het café al meer gevuld is aan het begin. De band maakt jaren ’70 bluesrock, die ook iets weg heeft van grunge en indie. Tussen de nummers door is er veel interactie met het publiek, maar tijdens het spelen lijkt de band erg afstandelijk. Geen enkele keer is er oogcontact. Zanger David Henry begint met zijn bloes dichtgeknoopt, maar naarmate de show volgt, gaat deze steeds verder open en later zelfs uit. Zijn half gespierde torso blijft echter verscholen achter zijn gitaar en lange haren. Verschillende grimassen wisselen elkaar af en soms lijkt het wel alsof de bandleden naar de wc moeten met al het gewiebel op de benen. Al met al is het een vermakelijke show, waarbij duidelijk is dat de mannen goed op elkaar ingespeeld zijn.
Grim Tim
Kitty Kitty Tuna
Doordat Grim Tim enorm uitliep, was er weinig tijd om naar Kitty Kitty Tuna te kijken. Toch stappen we voor de laatste paar nummers nog de Kleine Zaal van Mezz in, want deze relatief nieuwe fuzz rockband kan je niet missen tijdens deze editie. Het is tevens de afsluiter van de Poprondedag in Breda en wat voor één. De gitaarriffs knallen om je oren en de drumvelgen lijken te springen door de harde klappen. Zoals een band altijd doet, maken zij ook reclame voor hun EP. “Als je nog geld over hebt, spendeer dit dan niet aan bier maar koop een cd’tje.” Daarna gooit hij er eentje als cadeautje het publiek in, recht tegen een aantal meiden vooraan. Deze pakken de cd aarzelend op, alsof het iets vies is. Met nog een strak gespeeld nummer en loepzuivere vocalen sluit Kitty Kitty Tuna Popronde 2017 in Breda af in stijl.