FKA twigs doet geen soloshows in Nederland, slechts een festivalshow op Down The Rabbit Hole. Wie dus de ambitieuze productie van haar EUSEXUA-tour wil zien, die moet de grens over naar Brussel. En staat daar twee uur met open mond te kijken naar het visuele spektakel van deze alleskunner.

De show is nauwelijks tien minuten bezig, als FKA twigs en haar dansers hun gewaden uittrekken in ruil voor miniscule ravepakjes. De esthetiek: een post-apocalyptische rave op Arrakis, outfits die de nadruk leggen op atletische lichamen waarin iedere spier, iedere pees zich scherp aftekent tegen het witte licht van de spotlights. ‘This room of fooooooools!’, gromt twigs, terwijl ze haar bekken suggestief heen en weer stoot op 4x4-technokicks en de dansers tegen elkaar aanrijden, een grote zweterige vleesmassa op de dansvloer. ‘We make something together.’

Die dansvloerextase, die staat centraal op haar laatste album EUSEXUA. Een woord dat ze bedacht voor een extreem gevoel van euforie, waar de tijd verdwijnt en je één wordt met de mensenmassa. In een wat hoogdravend interview met Spotify legde ze aan Imogen Heap uit dat ze EUSEXUA ziet als een filosofie, een manier van leven in het moment en een speelse manier van kunst maken. Dat komt ook terug in deze show in Les Halles des Schaerbeek, een industriële raveloods in een buitenwijk van Brussel, die is opgedeeld in aktes die de show in drie stukken hakken, en die worden aangekondigd met visuals die aan The Substance doen denken: ‘1. EUSEXUA IS A PRACTICE. 2. EUSEXUA IS A STATE OF BEING. 3. EUSEXUA IS THE PINNACLE OF HUMAN EXISTENCE.’

Heel Conceptueel dus, en zo is deze show eigenlijk eerder een performance dan een concert. Neem alleen al het begin: één voor één komen gesluierde dansers langzaam het podium op, en beginnen rond een gigantische kubus in het midden van de stage te dansen. Dan komt twigs op en begint ze zingen, in een rechterhoekje van het podum ook producer Koreless. Binnen die kubus laten dansers hun handen over het doek glijden, alsof vormloze geesten daarbinnen zitten opgesloten en willen ontsnappen. Dan wordt het doek van die kubus afgetrokken, en wat zien we: een gigantische stalen constructie vanwaar twigs vanuit een schommel ondersteboven ‘EUSEXUA’ zingt!

© Nick Helderman
©

Zo trekt twigs gedurende twee uur de ene na de andere truc uit haar trukendoos: er zijn indrukwekkende dansroutines, door het Nederlandse (!) choreografenduo Imre en Marne van Opstal. Ze kan paaldansen, technisch perfect ook nog, en hangt in de doeken met ingewikkelde aerialroutines. Ze kan zwaardvechten, zoals we haar ook al zagen doen in Carré in 2019. Er is een geweldig moment waarin ze wordt geflankeerd door gemaskerde dansers met extra maskers aan hun handen, die om haar heen bewegen als boze geesten. Zelfs een grappig theaterstukje, waarin ze wordt belaagd door een interviewer. Ondertussen duwt een bloedirritante cameracrew hun apparatuur zo’n beetje in haar gezicht terwijl twigs doods in de camera kijkt. En die beelden, die worden dan weer geprojecteerd op het scherm achter haar.

Kortom: zoveel ideeën, dat het soms voelt alsof twigs en haar team alles tegen de muur gooien en kijken wat er blijft plakken. Neem de uitvoering van het Ray Of Light-esque ‘Girl Feels Good’: leuk, dat Madonna-knipoogje met die ‘Vogue’-remix, maar dan rennen er opeens allemaal cowboys het podium op met een gigantische zweep en een line dance-routine. Vet beeld hoor, maar waarom?! Op zulke momenten is het bijna too much, alsof ze het algemene concept van de show uit het oog verliest. En nog belangrijker: twigs heeft het er zo druk mee, dat ze de helft van de show niet zingt. Logisch ook, want vrij taai om ondersteboven te hangen en al die hoge noten te halen, maar… als zo’n wonderschone song als ‘Hours’ nagenoeg volledig van een bandje komt? Dan zou je toch liever willen dat ze die met beide benen op de grond had gezongen.

Juist daarom is het blokje Caprisongs zo leuk: weinig fratsen, vooral leuke liedjes zingen (‘oh my love’, ‘honda’ én ‘papi bones’) en met zichtbaar plezier met haar dansers. Die chemie, dat is eigenlijk waar EUSEXUA om draait. Of neem ‘Cellophane’, vandaag weer als slotsong gespeeld: eerst wordt ze in een latex BDSM-jurk aan de stalen constructie geketend, daarna haalt een danser haar gag uit de mond en begint twigs te zingen, gierend van de emotie. Sick visueel idee, maar wel eentje waarbij ze gewoon live kan zingen.

Tegelijkertijd is de veelvoud aan skills en ideeën waanzinnig indrukwekkend, en iedere popartiest zou hier vol inspiratie vertrekken over wat je allemaal kan doen met een popshow. Het mooiste moment: ‘Two Weeks’, wanneer dansers naast haar komen staan met stalen drakenvleugels zó groot dat ze die met z’n zessen omhoog moeten houden, en het eruit ziet alsof twigs ieder moment kan opstijgen. Zo’n indrukwekkend, zo’n creatieve en toch simpele truc, die tegelijkertijd meer impact heeft dan de vrachtwagens aan stage-design die AAA-artiesten soms vervoeren voor hun stadionshows. Zo’n mooi concertmoment gaan we vast niet meer meemaken dit jaar.