The Indien: de aanhouder wint The Indien: de aanhouder wint

‘YES!!! We gaan het maken in de UK!’ De stoutste dromen van The Indien leken opeens zo stout niet meer toen Rianne Walther in 2016 een belletje kregen uit Londen: hey, mogen we jullie een platendeal aanbieden? Rianne Walther, het brein van The Indien, begint te schateren terwijl ze eraan terugdenkt. ‘Wij dachten: dit is een prank call. Je krijgt als artiest zoveel “marketing-mensen” die beloven: “Wij gaan dit en dat voor jullie doen… voor maar 5k per maand!” Maar ze waren serieus, ze wilden heel graag en waren heel enthousiast.’

Haar band had al een vliegende start gemaakt. Walther (nu 37) was afgestudeerd bij het conservatorium, had al wel wat vlieguren gemaakt als achtergrondzangeres bij Boris en Alain Clark, ook al wel dapper geploeterd met andere bands, maar The Indien moest háár project worden. ‘We moesten even loskomen van alle covers en skilltests die we op het conservatorium hadden gedaan, dat eindeloos studeren op de hoogste uithalen van Aretha Franklin. We wilden in de repetitieruimte gaan zitten om iets te maken wat misschien alleen wij vet vinden, waar de wereld niet per se op zat te wachten. Dat werd The Indien.’

Haar partner in crime: gitarist Casper Talsma, die ze kent van het eerste jaar conservatorium. ‘We hadden direct een hele close vriendschap en op een muzikaal niveau klikte het direct. Mijn moeder zei op een gegeven moment: “Maar vind je hem niet léúk?’ Damn, mijn moeder had gelijk. En daarna… vuurwerk! Dat is alweer zestien jaar geleden, en we zijn nog steeds samen.’

Na een prachtig festivalseizoen in 2015 en dikke voorprogramma’s van DI-RECT kwam dus dat belletje uit Londen, van Disturbing Records, een groot hiphop-label dat bijvoorbeeld ook muziek van Tinie Tempah en Wizkid uitbracht, en om de een of andere reden keihard ging op de psychedelische indiepop-sound van The Indien. Al gauw leverden ze bij het label klassesong ‘Born Again’ in. ‘En het label reageerde: heel vet! Misschien moeten jullie nog wat meer schrijven.’ Ze valt even stil. ‘En zo hebben we heel erg veel liedjes geschreven, tientallen, zelfs richting de honderd. Veel waren al richting pre-productie, demo’s en soms maakten we ook al hele studio-versies. Elke keer kregen we te horen: “Cool, let’s make more.” Op een gegeven moment keken we terug: oh, we zijn nu echt jaren verder… en we hebben heel veel liedjes gemaakt… maar er is niet echt iets uitgekomen?… Het klinkt heel heftig: “Jullie zaten gevangen in een labeldeal!" Zo voelde het gelukkig niet per se.’

Maar frustrerend was het wel. Uiteindelijk heeft de band, nadat ze in 2016 het contract tekenden, in zes jaar tijd slechts drie singles uitgebracht. Vervolgens liep de labeldeal stuk. Gelukkig zonder een superdik voorschot terug te moeten betalen, zonder zich diep in de schulden te hoeven steken. ‘We hebben gewoon een handshake gedaan. Maar het maakte me wel heel verdrietig. Ik wil dit zo graag, waarom lukt het nou niet? Wat doe ik dan verkeerd?’

Ook voor haar relatie met Casper was dat ingewikkeld. Is Rianne een muzikant in hart en nieren, die ook liedjes móét zingen als daar geen haan naar kraait, Casper is een ondernemer die ondertussen ook een eigen koffietent in Den Haag was begonnen. ‘Hij zegt altijd: “Ik vind muziek supervet, maar het maakt mij uiteindelijk niet zo heel veel uit in wat ik onderneem.” Met de band wilde het niet vlotten, en hij vond dat hij eens iets van zijn leven moest gaan maken. En we moesten wel de huur betalen. Toen dacht ik: oké, dan moet ik het in mijn eentje gaan doen. Maar ik weet eigenlijk helemaal niet of ik het zelf kan? We schreven altijd met zijn tweetjes. Ik liep maanden met buikpijn rond: “Komt het wel goed tussen ons? Of gaan we nu uit elkaar groeien? Is dit een relatie-midlife-crisis?” Cas stond er veel relaxter in, maar mijn vriendinnen zeiden op een gegeven moment zelfs: “Misschien moet je gewoon weggaan bij hem, dan komt-ie er wel achter hoe leuk je bent!” Dat zou ik nooit doen, maar…’

…maar ze schreef wel over al haar onzekerheden. In de periode dat de deal klapte, trok ze voor drie maanden naar Londen om – zonder Casper – met verschillende songwriters in de studio te duiken. ‘Een beetje afkijken. En heel veel leren.’ Had ze opeens een schrijfsessie met een snotjoch dat nog bij zijn ouders woonde. Lachend: ‘Moest hij dan helpen mij mijn levensverhaal te laten vertellen?’ Maar ze zat ook met Bastian Langebaek, een Deense schrijver die zijn sporen achterliet bij songs van Olivia Dean, AURORA en Nilüfer Yanya. ‘Hij leerde me over doorzettingsvermogen in een song. En voet bij stuk houden: niet opeens van onderwerp veranderen, dan snapt niemand meer waar je het over hebt.’ Met Eg White maakte ze het nummer ‘Numbers’. ‘Effe namedroppen: hij heeft “Chasing Pavements” geschreven voor Adele, en een paar James Morrison-songs. Echt een legend. Vet leuk om met hem te werken: hij heeft een kelder met allemaal weirde instrumenten en is zo’n songwriter die door de kamer rent, een mandoline oppakt en allerlei gekke sounds begint te maken.’

Oh ja, en ze bouwde een muzikale vriendschap op met Jack Peñate. Ja, die ja, een gast die anno 2007 springerige britpop maakte, daarmee weleens op Lowlands heeft gestaan en daarna een beetje in de vergetelheid is geraakt, maar nu een van de kernleden is van SAULT. ‘Ze maken echt prachtige dingen samen, in de meest sicke studio’s met de meest sicke gear. Cleo Sol, de zangeres van SAULT, deelde ook een liedje van ons met de woorden dat ze het heel mooi vond. Ja, dat is echt een groot compliment. En Jack is ook heel goed bevriend met Jessie Ware, dus op mijn eerste avond in Londen ging ik met haar eten. Ik luister heel veel naar de podcast die ze met haar moeder maakt, Table Manners, over eten en muziek. Om met haar in een restaurant te zitten? Ik zat daar alleen maar van: “Oh my god!” Heel gaaf om mee te maken.’ Met Peñate begon ze het zijprojectje Dead Mary, er is nu een single uit en volgt nog een heel album. ‘Hij is zo’n goede songwriter en haalt het beste in mij naar boven. We gingen eerst heel lang praten, dan begon hij gitaar te spelen en drukte op record. Ik ging daar overheen zingen, dan zaten we in een soort trance en na vijftien minuten zei hij: “I think we got it!” Huh?! Als ik zoiets in mijn eentje zou doen, zou ik zeggen: nee, dit was niets. Morgen proberen we het nog eens, tot dan! Met The Indien schrijf ik heel anders, maar al die ervaring had ik wel nodig om me te ontwikkelen. Vroeger maakten we muziek meer op vibe, nu ben ik veel meer in de lyrics gedoken. Misschien had het label wel gelijk, denk ik achteraf. We hebben de oude liedjes ook echt weggegooid, en de liedjes van ons debuutalbum ook pas daarna geschreven.’

Dat album is wonderschoon, alsof Stevie Nicks een stel psychedelische soulliedjes zingt met Alabama Shakes als haar backing band. Er staan funky, bluesy songs op zoals ‘Born Again’, intiemere indiepop, een enkele knipoog naar Kate Bush. Het overkoepelende thema: eenzaamheid in een relatie, de angst verlaten te worden, het gevoel dat je jezelf helemaal wil wegcijferen om maar aan de verwachtingen van de ander te voldoen. De conclusie op slotsong ’Sleep When I’m With You’, aldus Rianne: ‘Ondanks alles wil ik nog steeds het liefst naast jou wakker worden, want dan voel ik me toch het fijnst.’ Ze begint te grijnzen. ‘Ik vind het belangrijk om heel eerlijk te zijn waar die nummers over gaan, ik kan niet anders. En altijd als ik erover praat terwijl Cas ernaast staat, maakt hij weer hetzelfde grapje: “Dit is ook nieuws voor mij, hoor!” Nu het beter gaat met de muziek, kan ik hem weer meer bij de band betrekken, het is zo leuk om dat weer samen te kunnen delen.’

Want wie had dat gedacht: bevrijd van de Britse deal, gaat het The Indien opeens voor de wind. Singles ‘Be Yours’ en ‘Sleep When I’m With You’ werden TopSong bij NPO Radio 2, NPO 3FM torpedeerde ‘How Many Nights’ en ‘Stay’ tot Megahit en festivalseizoen 2024 begint er alsmaar drukker en drukker uit te zien voor de band. ‘Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven. Ik heb zo lang het gevoel gehad: “Oh, dit gaat niet lukken.” Ik denk dat dat er nog steeds een beetje in zit. Maar in deze muziek heb ik al mijn emoties gestopt – wat ook heel scary voor me was. Dat mensen dat nu omarmen? Dat is zóóó vet.’