Droom Dit: ‘Ik wil overweldigd raken door boosheid en verdriet’ Droom Dit: ‘Ik wil overweldigd raken door boosheid en verdriet’

‘Ik ben een man! En ik ben een vrouw!’, buldert Sam de Laat midden januari op het kleinste podiumpje van Noorderslag. Hen is een uitbarstende vulkaan, een kolkend vat emoties dat overloopt. Het ene moment lijkt Sam teer en breekbaar, het volgende krachtig en gevaarlijk. Je zou het niet per se verwachten bij dit type gedragen, poëtische elektronische indiepop-liedjes, maar live blijkt Droom Dit bij deze presentatie aan de Nederlandse muziekindustrie echt explosief. Ons oordeel: Droom Dit verdient een droomdoorbraak, en we zetten de band bovenaan onze Noorderslag-top 25. Inmiddels is de band geboekt voor Grasnapolsky en Best Kept Secret, en vandaag verschijnt hun tweede EP Of Het Terugkomt.

‘Noorderslag was geweldig voor ons. De eerste twee weken daarna heb ik non-stop mails moeten beantwoorden’, vertelt Sam de Laat een paar dagen voor de release van die EP. ‘We hebben veel mooie boekingen gekregen, ons gage kon omhoog en zo kunnen we onze toekomstplannen verwezenlijken en een album financieren. We hebben twee jaar lang heel hard gewerkt, nu beginnen de vruchten zich af te werpen, en dat voelt supergoed.’ Als inspiraties voor die toekomstplannen noemt Sam de Bitterzoet-tour van Eefje de Visser en De Wildernis van Wende. ‘Ik zag De Wildernis en dacht: dat wil ik ook! Meer theater, maar dan in een poppodium. De laatste King Krule-show vond ik ook vet, dat waren geen nummers meer, maar muziekstukken die in elkaar overgingen met heel veel emoties.’

Sam de Laat groeide op in Eindhoven, maar Droom Dit ontstond op de popopleiding aan het Artez-conservatorium in Enschede. ‘Ik had me aangemeld voor zes verschillende conservatoria, maar werd overal afgewezen. Ik had me zelfs al ingeschreven voor Technische Natuurkunde aan de TU in Eindhoven. Maar toen kreeg ik toch een kans van Artez.’

Maar ai, Sam zakte na een halfjaar ook voor zijn eerste tentamen-presentatie. ‘Dan moet je als singer-songwriter drie liedjes spelen, en zit tegenover je een jury van drie mensen die niet klappen en heel nors naar laptops kijken. Nou, ik zat niet lekker in mijn vel, corona was gaande, ik kende mijn klasgenoten niet goed en maakte een slecht tentamen. Ik kreeg een onvoldoende en moest het herkansen.’ Voor die herkansing vroeg Sam wat studiegenoten om hulp, en dat werd uiteindelijk Droom Dit. ‘Het is begonnen als schoolopdracht, maar dit zijn nu mijn beste vrienden.’

Enschede is een prettige plek voor zo’n stel eigenzinnige muzikanten, vindt Sam. ‘Er is niet zo’n ratrace gaande als op andere conservatoria. Ik begrijp dat er in de Randstad meer bewustzijn is over de muziekindustrie, dat het een harde wereld is die maar weinig plekken heeft. Waardoor er ook minder ruimte is om te experimenteren. Ik denk dat dat de reden is dat ik alleen in Enschede ben aangenomen: daar durven ze wel gewoon risico te nemen. Daar kon ik misschien ook wat makkelijker opvallen, en dat heeft ons echt geholpen.’

Op de EP Of Het Terugkomt valt vooral de single ‘Laatste Traan’ op, over het overlijden van een oom, een breakup en een verdoofd hart. ‘Ik heb moeite om emoties op een normale manier te uiten. Ik heb al jaren niet meer goed gehuild. Echt boos worden? Dat doe ik al lang niet meer. Voor mij is het podium de enige plek waar die opgekropte emoties er eindelijk wél uit kunnen. Dan komt er een soort oerinstinct naar boven. En ik heb daarmee moeten leren omgaan, het ging ook weleens te ver: ik kamp met een paniekstoornis, er zijn momenten geweest dat het me op het podium overweldigde, dat ik daarna een paniekaanval kreeg.’

Dat zal te maken hebben met hun wat ingewikkelde jeugd, waarover hen zingt op het verdrietige ‘Wat Is Familie Dan’. ‘Wat is familie dan, als je me aan m’n haren naar de gang toe sleurt?’, vraagt Sam zich af. ‘Wat is familie dan, als ze niet mogen weten wat er achter de deur gebeurt?’ Sam: ‘Ik wil niet dat mensen denken dat ik een kutjeugd heb gehad, ik ben altijd een vrolijk mens geweest en heb altijd plekken gevonden waar ik me thuis voelde, maar niet altijd in mijn ouderlijke huis. Mijn ouders hebben overhaast besloten dat ze samen kinderen wilden krijgen, maar toen die kinderen er eenmaal waren, kwamen ze erachter dat ze toch niet bij elkaar pasten. Er was vaak ruzie, er was vaak wel iemand aan het schreeuwen. Ik had het gevoel dat ik mijn emoties maar beter voor me kon houden, omdat er geen plek voor was. Ik heb minder lang kind kunnen zijn dan ik zou willen, en heb daardoor een angst ontwikkeld dat ik misschien nooit meer die emoties ga voelen zoals een kind dat voelt, terwijl ik dat wel begeer. Ik wil overweldigd raken, door boosheid, door verdriet.’

‘Zwijg De Rest’ is nog zo’n bijzonder nummer van Droom Dit. Enkele van de treffende zinnen uit de songtekst: ‘Ik wil een ander niet vergelijken met mijn eigen beeld van hoe een mens moet zijn.’ ‘Ik wil een jurk om mijn huid. Ik wil een bruid zijn. Ik wil een vrouw als mijn bruidegom. Ik wil het andersom.’ ‘Ik wil mezelf zijn en niet dagelijks ontwaken met een vraag over wat jij ziet, ik hoef je oordeel niet.’ Sam glimlacht. ‘We zijn toch een soort queerband. Ik wil geen supermetaforische verhalen schrijven waar je echt moet graven naar de betekenis. Mijn doel in muziek is altijd om iets ongefilterds neer te zetten, dat nummer gaat over het niet precies weten. Voornaamwoorden vind ik bijvoorbeeld niet zo belangrijk, ik ben ondefinieerbaar en daar heb ik vrede mee gevonden. Een term als non-binair vind ik fijn omdat het héél breed is. Je denkt niet in man of vrouw, er is meer. Je zou ook kunnen beargumenteren dat ik genderfluïde ben, maar wat heb je eigenlijk aan zo’n term?’

De betekenis van die songteksten bespreekt Sam altijd met de band. ‘Zodat ze snappen wat er op het podium met me gebeurt, zodat ze kunnen meebewegen. Dat zit in hele kleine dingen. In “Wat Is Familie Dan” zing ik over mijn verleden achterlaten en koesteren wat ik nu heb. Dan draai ik me om, en lacht de drummer even naar me. In “Zwijg De Rest” zing ik over de worsteling me niet echt man en ook niet echt vrouw te voelen. Dan pak ik vaak een van de toetsenisten vast, zij zit met dezelfde worsteling. Ik vind het zo bijzonder dat we dat als band kunnen delen.’