Ja, echt, daar staat hij, met het ondeugende lachje van een kind dat net stiekem een handvol gummibeertjes uit de snoeppot heeft gepikt, draait James Blake rond half vijf ’s middags een plaat die verdacht veel wegheeft van zijn eigen producties. Sinds hij weer independent artist is, duikt de zanger/producer her en der op als dj. Maar eigenlijk zou Blake hier helemaal niet staan. Dekmantel had dubstep-pionier Mala met een zeldzame liveset geboekt. Toen dat niet kon doorgaan, vroegen ze James Blake om Mala te vergezellen voor een *nooit eerder vertoonde* back to back.
En why the hell not! Voordat Blake zich realiseerde dat hij zijn fluwelen stem ook kon inzetten voor hele mooie elektronische popliedjes, was zijn muzikale DNA immers een schakelketting van namen als Burial, Zomby, Digital Mystikz en ook Mala. Mannen die in de jaren nul de Britse clubcultuur op stelten zetten met ruimtelijke muziek die de loeizware bassen van dubreggae combineerde met kaalgeslagen 2step-ritmes, muziek die daarna door brostep-kanonnen als Skrillex monsterlijk zou worden vervormd tot het meest hysterische soort EDM.
De originele dubstep is op Dekmantel de afgelopen jaren altijd wel in enige mate aanwezig geweest, maar dit weekend zit er nog net effe wat meer hype omheen. De Greenhouse puilt uit als de Noord-Zuidlijn in de maandagochtendspits, en Mala en Blake zijn op dreef. ‘You’re listening to Malaaaa!’, roept Blake grijnzend in de microfoon terwijl die een van zijn eigen producties draait, een explosie van geluid met een bas zo heavy dat-ie de vullingen uit je kiezen doet trillen. Mala zit op zijn beurt telkens Blake weer te sarren. Wanneer die ‘Life Round Here’ inmixt, doet Mala een plagerige backspin en moet Blake de plaat opnieuw instarten, en dat kunstje flikt-ie nog eens bij garage-kraker ‘Booo!’. Af en toe wordt het wel érg lomp. Het rode opblaaskasteel dat in de Greenhouse is opgepompt kan al die consternatie nauwelijks aan, en dreigt zelfs eventjes in te zakken. Hype!