Dekmantel 2024 zaterdag: cruisen met de selectors en dansen met de lads Dekmantel 2024 zaterdag: cruisen met de selectors en dansen met de lads

Het is één van de mooiste tradities op Dekmantel: grote namen die normaliter vooral peaktime-slots draaien helemaal aan het begin van de dag een stage laten openen. Een eervol slot: ze kunnen de heupen warmdraaien, en ondertussen wat dieper in de platenbuidel tasten met platen die ze later op de dag niet kwijt kunnen. Dit jaar wordt de Selectors-stage geopend door Call Super, de Britse mixmeester die twee jaar geleden nog totale gekte veroorzaakte toen-ie de allerlaatste Boiler Room-set van Dekmantel speelde met zijn maatje Objekt. Maar nu speelt-ie vanaf één uur ’s middags tussen de bomen van de Selectors stage, vier uur lang.

Hij heeft donkere kringen onder zijn ogen en maakt aanvankelijk een wat vermoeide indruk, terwijl hij serieuze minimal draait: schijbaar is-ie vannacht direct doorgetrokken vanuit München met 1.5-uurtje powernap achter de kiezen (oef!). Maar wanneer hij zijn eerste wijntje achterover klokt, gaat het roer om: hij reset de boel met een paar mokerlompe UK garage-platen, om vervolgens te gaan cruisen met diepe breaks en nog meer hersenmasserende platen, en daartussen een blokje gezellige houseplaten te parkeren: van future jazz-classic ‘Rose Rouge’ tot een klassieke housetune die ook al klonk in de New Yorkse Loft van David Mancuso. Dan beginnen de waaiers ook meteen enthousiast te wapperen tussen de bomen, en piept het zonnetje ook effe door. Daarna is de set van DJ Sprinkles al helemaal zaligmakend. Ze draait 120 bpm deephouseplaten waarop je lekker kunt wegdromen, veelal eigen muziek ook, en laat die gerust tien minuten doorlopen. Lekker cruisen dus, en dan valt opeens ook op dat het publiek hier circa vijftig procent krustiger is dan op de rest van het terrein!

Over publiek gesproken: het publiek van Dekmantel is weer even internationaal als altijd, en dat betekent: dansen met de lads. Ook muzikaal is het vandaag UK wat de klok slaat. Dubstep-pionier Loefah uit Croydon draait dus classics van generatiegenoten The Bug en Skream, Introspekt kiepert tussen modernere wobbelhouse een kraker van Digital Mystikz uit haar USB stick en Cinnaman maakt in zijn set ook uitstapjes naar Bristol en Essex met lijpe UK technoplaten, dubstep en Squarepusher. Het jonge UK jungle en footwork-icoon Sherelle krijgt de hele Nest aan het hossen (terwijl haar b2b-partner en footwork-man RP Boo lachend de boel staat te filmen). En zelfs Mechatorus draait al vroeg in de set een garagetune van Caribou.

Ook Jyoty heeft een dubstep-kraker in de aanbieding. Uit Nederland, welteverstaan, van Zwart Licht en DJ Promo?! Een van de losgeslagen maten achter haar staat alles mee te rappen en op de wobobwobwobbels te doen alsof ie een houtzaag heen en weer maait. Zo brengt Jyoty in het uurtje in de uitpuilende Radar-stage meer eerbetonen aan de stad waar ze geboren en getogen is: vroeg al klinkt de Neder-gqom van State Offf, tijdens een The Partysquad-track zwaait ze grijnend de Amsterdamse vlag, en even na een Lamsi-remix van La Rouge (!!!) brult ze: ‘Dit is mijn hometown. Dit is mijn mothetfucking stad. We zijn thuis!’

Het voelt ook echt als een homecoming - vanaf plaat 1 is het billenschud-mayhem! - voor de dj die al jaaaaren in Londen woont en zelden nog in haar eigen bedje slaapt: in deze weken vliegt ze heen en weer tussen New York, Bali, Canada en zo weer naar Los Angeles. Maar het is duidelijk waar haar hart ligt: in Brazilië! De ene na de andere plaat zit vol nasty baile funk-vocalen, waar ze flarden Benny Bennassi en Jorja Smith tussen plempt. Een kleurrijke vogel in piepkort gifgroen jurkje weet daar wel raadt mee: die klimt in de hekken en begint als een razende te bilschudden.

Billenschudden, kan dat verder ook nog op Dekmantel? Rozaly draait bij de Radar-stage Caribische carnavalsritmes met opzwepende chants, koebelgrooves en autotunevocals. Heel sick hoor, maar eh, op deze deconstructed billenschudmuziek is het eigenlijk best moeilijk om in de maat mee te hupsen?!  Nick Léon, die vorig jaar met zijn TraTraTrax-buddies de Greenhouse plat speelde met malle reggaeton-popedits en zelfs een sped-up-versie van ‘Alors On Danse’, kiest nu juist voor een wat serieuzere en stoerdere aanpak en ook zeker meer recht-door-zee aanpak, met ook veel 4x4-weirdotechno en platen vol adrenaline. Op het piepkleine Connects-podiumpje, dat vandaag gecureerd is door Animistic Beliefs, schudt SUKUBRATZ een duistere latin-club-cocktail in de lijn van Safety Trance en Toccororo gisteren. Leuk hoor, en eigenlijk zou je willen dat Dekmantel dit soort ontwikkelingen en sounds dit jaar nog iets meer een plekje had gegeven.

Vanuit het Connects-podiumpje is het een duimworp afstand naar de UFO, waar Sandwell District zojuist is begonnen aan een regelrechte techno-hoogmis. Wedden dat iedere techno-fetisjist op het festival hier reikhalzend naar heeft uitgekeken? Razend invloedrijk was het collectief slash label in de zeroes, door op de minimal te antwoorden met een duisterder sound, spaarzaam doch meeslepend. Vorig jaar kondigden ze een comeback aan met een re-issue van de iconische plaat Feed-Forward, deden al een handvol shows, en toen sloeg het noodlot toe: derde lid Silent Servant overleed door een incident met verkeerde drugs. Dus staan ze hier met zijn tweeën: Function staat praktisch in zijn CDJ’s gezogen en draait loops van intense maar niet per se harde technoplaten, terwijl Regis daarbovenop extra lagen stapelt met drumcomputer en sequencer, achter hen onheilspellende vlammenvisuals die langs de muur likken. Ze openen er een zwart gat mee, en het is onmogelijk om daar niet in te vallen.

Echt een waanzinnig hoogtepunt, en dan klappen alleen Ben UFO en Joy Orbison er nog overheen. De lads staan al klaar voor deze helden die way back gaan: allebei kwamen ze op in de Britse post-dubstep-scene van de late zeroes, draaien ook al dik vijftien jaren samen (‘en iedere keer is het nog speciaal!’, postte Joy O al op zijn Instagram-story) en stralen ook echt een gigantisch plezier uit in hun platenkeuze. Alleen al hoe ze openen: door de instrumental van brat-summer-anthem ‘360’ onder een stevige grimerap te leggen. Dan weet je: tijd om jezelf aan de speakers vast te lijmen, om straks de bassen in de trilhaartjes van je neus te voelen vibreren. Ze lassen allerlei hoekjes van de UK dance aan elkaar, en weten precies hoe je zo’n mainstage aan het swingen houdt en toch een paar wilde uitstapjes kunt maken. Crazy wordt het richting de finale: Ben UFO duwt een gefreakte plaat van Metrist over een basslinetune vol stottervocalen, waarna Joy Orbison de boel inkopt met zijn eigen wobbel-bas-anthem ‘flight fm’. De lads gaan dus helemaal apeshit, en zien hoe ze in de laatste tien minuten via drum 'n bass even later eindigen bij een superintense edit van Fontaines D.C.’s paniek-aanval-anthem ‘Starbuster’. Heel sick dus, en precies de koorddans tussen avontuur en toegankelijkheid die we het aller-aller-allerliefste zien op deze mainstage.