ADE23: Solomun in extasefabriek Ziggo Dome ADE23: Solomun in extasefabriek Ziggo Dome

Wat is jouw voorstelling van een bigroom techhouse superster? Dat hij/zij iedere drop weer de armen in de lucht gooit, toch?! Dat zijn/haar gezicht groots op de schermen voorbij schiet. Dat die kop - zoals van techno-kanonnen Charlotte de Witte en Reinier Zonneveld - op posters in de hele stad hangt. Nou, dat gaat voor Solomun allemaal niet op, de Bosnische bouwvakker turned Ibiza-afterkoning die er geen problemen mee heeft om marathonsets van 12 uur te doen. Hij is in de verte daar nauwelijks te zien - wilde grijze baard, lange lokken, in één woord doorleefd -, hij wordt niet eens echt uitgelicht, niet meer dan een klein stipje in de grote extasefabriek die de Ziggo Dome vandaag is.

Het is de eerste van drie giga-feesten die techno-gigant Awakenings in Ziggo Dome organiseert, de grootste zaal van Nederland, daar waar je 17.000 man in kwijt kan. (Het zullen er nu wel een stuk minder zijn, het tweede balkon is afgedekt en de stoelen op het eerste balkon zijn grotendeels leeg, er moet immers gedanst worden!). De productie die ze hier hebben is overweldigend, en dan vooral het geluid. Leg een hand op je borstkas en je voelt kleine aardbevinkjes, zet je kaken op elkaar en ze beginnen automatisch te ratelen door die loeizware bassen, zulke lage frequenties dat het op geen enkel ander geluidssysteem zoveel impact zal maken. Alleen daarom is het al leuk om de mega-show van Awakenings een dagje te bezoeken.

En Solomun is het type dat wel weet wat-ie met zo’n systeem aanmoet. Vijf uur lang draait hij hier vandaag, maar hij is geen vast gezicht bij Awakenings. Sterker nog, hij schijnt slechts eenmaal op Awakenings te hebben gedraaid, op NYE 2013. In dat jaar begon ook zijn grote Ibiza-Pacha-residentie, twee jaar later zou hij een mega-populaire Boiler Room-set doen (met 62 miljoen views dé meestbekeken Boiler Room naast die van Carl Cox). Awakenings sloeg hij daarna telkens over, hij focuste op zijn eigen festival en Loveland, en in de tussentijd werd hij met dat label Diynamic een trendsetter in grootse, impactvolle techhouse.

Het is geen sophisticated sound, geen muziek voor snobs, en die staan er dan ook niet in de Ziggo Dome…. of nou ja, hier staat er eentje! Maar geen zorgen, ook ik heb het prima naar mijn zin. Solomun draait namelijk minder voorspelbaar dan gedacht, en binnen zijn hoek eigenlijk best gevarieerd. Hij heeft van die grootse, serieuze en melodramatische Innervisions-platen. Hij heeft speelse, soepele house vol kolderieke nineties rap-samples. Hij draait ook gerust UK house met wobbelbassen. En het zijn vooral die breaks die prikkelen, kleine tovertrucs die telkens weer net iets anders vallen: van overstuurde sambapercussie tot grootse snare-rolls, van sissende CO2-fluitketels tot arpeggio’s die horten, stoten en tot stilstand komen voordat die kick plots weer doorkomt.

En ja, dat laatste uur, hè? Dat is het uur dat hij de poriën wagenwijd openzet met de ene na de andere extatische plaat, platen waarvan de huid begint te tintelen en de haartjes als kleine antennes overeind gaan staan om de signalen op te vangen. Iconische platen als KLF’s ‘What Time Is Love’ en The Prodigy’s ‘No Good’ in een nog net wat meeslependere remix, zijn eigen remix van Four Tet's 'Looking At Your Pager', maar ook de smerige Braziliaanse vocals van Salvatore Ganacci’s ‘New Generation’ en de opzwepende italo meets techhouse van ‘Wanna Dance’. Solomun zelf gooit zijn handen in de lucht, begint te klappen, maar omdat-ie in de schaduw staat, ziet niemand hem daar staan in die grote extasefabriek. We hebben het sowieso al te druk met dansen. Ja, ook ik, de snob!

Leestip voor de brakke ADE-maandag: dit ontzettend lange interview/reportage/geschiedenisles met Solomun in de New Yorker.