Dit is de woensdag van Eurosonic 2023 Dit is de woensdag van Eurosonic 2023

Een danser op witte Buffalo-platforms en een plooirok maakt pirouettes over het podium, een andere jongen vogue't van links naar rechts, even later maken ze Bollywood-armbewegingen achter Chibi Ichigo. Slimme zet: de Belgische heeft naast twee dudes achter de knoppen twee gender-fluïde blikvangers meegenomen. Het verhult dat haar eigen podiumpresence nog een beetje stijfjes is, maakt haar show in het Grand Theatre net edgy genoeg en extra cute wanneer ze met z'n drieën onbevangen over het podium hupsen alsof het een uit de hand gelopen slaapfeestje is. Ja, de piepkleine Belgische met appelwangen is waanzinnig aaibaar, maar haar knallende afwisselend Russisch-, Engels- en Nederlandstalige clubpop vol rave, drum 'n bass en lompe hiphop is gemaakt om de zaal op zijn kop te zetten. Zeer charmante, vrolijkmakende show.

Voor fans van: The Prodigy en big beat, Buffalo platforms en keihard rauzen op je huisfeestje

Waar hopen we dit te zien: Chibi Ichigo krijgt de heupen vast los op festivals als Into The Great Wide Open en de VPRO-nieuwjaarsborrel, maar ook in de X-Ray op Lowlands valt dit goed

Luister: 'Paranoia' blijft de knaller

Op een showcase festival als ESNS wil je eigenlijk dat de locatie er niet toe doet voor een band. Helaas is daar soms lastig doorheen te kijken. De Spaans-Brits-Nederlandse band CIEL speelt namelijk in de kantine van het Werkman College, de middelbare school waar de van origine Groningse zangeres Michelle Hindriks ruim een decennium geleden nog in de schoolbanken zat. Surrealistisch voor haarzelf, maar de band verdient eigenlijk ook een minder schoolse setting. Zeker met zo'n zaal vol muziekbusiness types die 5 meter afstand tot het podium houden voelt het toch al snel alsof je naar een schoolbandje staat te kijken onder het systeemplafond. En dat terwijl de energieke, shoegazey rocktracks van de uitstekende debuut-EP 'Not In The Sun, Nor In The Dark' eigenlijk gewoon om een moshpit vragen.

Voor fans van: 90s rock met een hedendaags sausje.

Waar hopen we dit te zien: overal waar een zweterig rockhol te vinden is. 

Luister: Baby Don't You Know

Wat een maf collectief is The Mary Wallopers, een stel behoorlijk jonge gasten uit Dundalk, Ierland, dat extreem traditionele, duivelse drankliederen speelt en eruit ziet alsof ze rechtstreeks uit de kroeg zijn komen rollen. Dit is muziek die stinkt naar Guinness-adem. Het zijn liederen om op heen en weer te hossen op houten vloeren die nog plakken van het verschraalde bier van gisteren, eergisteren en eer-eergisteren. In hun arsenaal o.a. een handtrommel, Uilleann pipes (de Ierse variant op de doedelzak) en tin whistle. Inderdaad, dat zou dus extreem stom kunnen zijn, maar is het niet. Integendeel. Hoe komt dat? Je ziet dat ze het voelen tot in hun tenen, dat ze het met een drive spelen die een verleden in keiharde punkbands verraadt en tegelijkertijd totaal vreugdevol is.

Voor fans van: oldschool Ierse folk en drankliederen met antikapitalistische inslag.

Waar hopen we dit te zien: in november deden ze al een klein tourtje door Nederland, ze mogen nog eens een groter rondje doen langs bijvoorbeeld EKKO en Rotown, zalen die niet te netjes zijn

Luister: ‘Cod Liver Oil & The Orange Juice’

Zijn ze nu begonnen of is het nog de soundcheck? Ja, volgens mij zijn ze al begonnen hè? Het is een vreemde setting in club Palace, waar het licht niet verandert als de artiest begint en er geen aankondiging is. De ene helft van het duo 49th & Main is een dj voor mensen die Fred Again.. nog net even te moeilijke muziek vinden, de ander is een gitarist en zanger in de indiehoek. Soms klinkt het een beetje als een Milky Chance-remix van Two Door Cinema Club, dan horen we een mash-up van Coldplay's Speed Of Sound en hun eigen track I Want You. Nee, dit is niet de elektronische muziek die je in een hippe club hoort, maar een prima performance voor een zonnige festivalspot.

Voor fans van: luchtige elektronische festivalmuziek à la Milky Chance en Fred Again..

Waar hopen we dit te zien: een mooie middagspot in de tent op Pinkpop kan eigenlijk al prima

Luister: ‘Catching Eyes’

Hoor je die brul die hij uit z'n strot perst? Knijp je ogen dicht, en in de verte klinkt frontman Hamish Hutcheon in 'Shattered Earth' wel een beetje als Joe Talbot, de briezende frontman van IDLES. En dat terwijl het Schotse VLURE heel andersoortige postpunk maakt: meer richting industrial, dan schuurt het weer wat vervaarlijk tegen de laatste plaat van Editors aan. of gaan ze richting grootse synthpop. Dat valt niet altijd goed: juist die synthpoptunes zijn vaak net iets te cheesy en majeur, en dan voelen Hutcheon's vertrokken gezicht en intense bostklopperij ook wel een beetje aanstellerig. Maar VLURE heeft ook echt een paar coole tunes: die wat noisier industrialtune in het midden bijvoorbeeld, die schijnbaar een dezer dagen moet uitkomen. Daar zou HEALTH jaloers op zijn. 

Het nummer: Geen idee hoe het heet, maar het komt over twee dagen uit

Waar willen we dit zien: Left Of The Dial zou een goeie zijn

Voor fans van: Industriële synthpop en rock, die laatste plaat van de Editors, Britse chavs in joggingbroeken en speeksel in je gezicht

Een heel peloton aan LED-schermen, weerspiegelende platen, de whole shebang: Naaz was beloofd dat ze haar hele Carré-productie zou mogen meenemen naar Eurosonic. Helaas is een showcasefestival een showcasefestival: teleurstellingen, aanpassingen, snel schakelen, hectiek hectiek hectiek. Dus doet de Nederlandse zangeres uiteindelijk een ietsjes uitgeklede show, eentje die een tikkeltje wankel begint maar al gauw echt raakt. Het is haar allereerste optreden met band in drie jaar tijd, ze trok zich terug uit de muziekindustrie die haar zo had beschadigd en uitgeknepen. En dat was het gekke: we kenden Naaz als een mega-enthousiaste spring in ’t veld, maar ondertussen maakte ze dingen mee die je NIEMAND gunt. Met haar comeback durft ze haar héle zelf te presenteren, haar hartverscheurende verhalen naast de vrolijke rock ’n roll-kant die ze ook heeft. Ze heeft een paar ontzettend leuke bangers (‘subliminal message’ en ‘sad violins’) maar vooral ‘kche baralla’ en ‘azadî’ raken: Koerdische nummers waar een ongelooflijke tristesse van uitgaat. Die laatste neigt bijna naar de triphop, en wordt door haar band extra uitgerekt, ze spelen 'm eerst solo met piano en daarna met hele band.

Voor fans van: eigenzinnige indie-pop die zowel hartverscheurend als bekrachtigend is.

Waar hopen we dit te zien: Motel Mozaïque en Down The Rabbit Hole al in de pocket, maar in Carré wordt het natuurlijk nog veel mooier

Luister: ‘Azadi’

'Tadiedadiem. Dum. Dum. Takiedadiem, duda, duda!' Nee, er is geen speld vast te knopen aan het zelfverzonnen taaltje waarin Marina Herlop haar piephoge melodietjes kirt. Eigenlijk is de pianist/componist een beetje een vreemde eend in de bijt op Eurosonic: ze bracht een schitterende, avant-gardistische plaat uit op de sweet spot tussen Rewire en Le Guess Who?, laat in haar composities klassieke piano-motieven botsen met vooruitstrevende elektronica en maakt met haar stem vocale salto's en pirouetjes in een grappig brabbeltaaltje. Het geeft haar muziek iets speels, dat malle verenjurkje en die guitige blik op haar gezicht doen de rest. Het maakt haar show toegankelijker dan je op basis van de plaat zou zeggen.

Voor fans van: Björk, avant-gardistische muziek en je kinderlijk verwonderen over hele serieuze muziek

Waar hopen we dit te zien: Rewire en Le Guess Who? heeft ze al aangetikt, maar Muziekgebouw aan 't IJ en Holland Festival zoude ook een goeie match zijn

Luister: 'miu'

‘I’m gonna sing a sad song’, begint de Franse Caro <3 in autotune. De DIY-muziek van Caro is het best te omschrijven als e-girl badkamerpop, omdat de muziek precies klinkt zoals je het meemaakt in de badkamer op een vaag huisfeestje waar je nét een glaasje teveel op hebt. Dromerige autotune-adlibs veranderen langzaam in een verlaagde, vertraagde roes die je voelt als het slaaptekort je inhaalt en emoties de overhand nemen. Live staat ze niet altijd even sterk in haar eentje, zeker als er een luidruchtige Brit doorheen tettert. Toch blijft het komisch wanneer ze het publiek in autotune aanspreekt en geeft ze daarmee een gezonde dosis luchtigheid aan haar verdrietige liedjes. Enne, zou zij niet best leuk passen bij Gotu Jim...?

Voor fans van: ‘you’re in the bathroom at a party’ video’s op YouTube (ja, dat is een genre)

Waar hopen we dit te zien: ergens in het E-girl TikTok algoritme

Luister: 'sad song 33'

Een sicke sessie bij The Windmill? Check. Releases bij het Britse smaakmakerslabel Speedy Wunderground? Check. Het kwaliteitszegel van Dan Carey, producer van o.a. Fontaines D.C., Wet Leg en Squid? Dubbel check check. Gooi het op een hoop en Heartworms heeft de ultieme golden ticket naar de Eurosonic-buzz, die de band rondom Jojo Orme hier totaal verzilvert. Haar spitsvondigheid en praatzang-delivery doen denken aan pak 'm beet Sinead O'Brien, maar haar postpunk-tunes zijn duisterder, bijtender en hebben een gothic randje. Al helemaal wanneer ze het op een krijsen zet in 'Consistent Dedication', een track die bouwt en bouwt naar een explosieve apotheose. Goeie look ook: die baret en militairsjas geven d'r een militante 'too cool for school'-gezag, en haar volledig in het zwart gestoken band is al net zo intimiderend cool. 

Voor fans van: Speedy Wunderground, Sinead O'Brien na een Wednesday-bingesessie en zwart kohlpotlood om je ogen

Waar hopen we dit te zien: Motel Mozaïque, de Casbah op Best Kept Secret en zelfs Roadburn kan ze kwijt als één van de poppier acts

Luister: met een uitstekende timing bracht de band vandaag de furieuze single 'Retributions of an Awful Life' uit

Voor een artiest die onlangs is doorgebroken met een EP genaamd "Songs written for piano" staat de Schotse Katie Gregson-Macleod opvallend veel achter haar gitaar. In haar eentje weet ze de tamelijk grote Machinefabriek al direct in te pakken met haar innemende karakter, luchtige grapjes en heldere zangstem waarin ieder woord aankomt. Zelfs als ze minutenlang staat te klooien tijdens het stemmen van haar gitaar blijft het zo stil dat je een speld kunt horen vallen. De verdrietige indiesongs vragen dan ook om aandacht. Daar hoeft ze eigenlijk niet ieder nummer voor aan te kondigen met een variatie op "dit nummer gaat over een moeilijke relatie", maar we vergeven het haar snel. Als Boygenius een vierde musketier zou toelaten, zou Katie hier een ijzersterke auditie neerzetten. En dan moet afsluiter en gigahit 'complex' nog volgen. 

Voor fans van: Phoebe Bridgers, Olivia Rodrigo, Maggie Rogers

Waar hopen we dit te zien: Allereerst nog in een hele hoop kleine zaaltjes, maar het zal ons niet verbazen als ze snel doorgroeit naar grotere podia

Luister: 'complex'

De dromerige indiepop van Loupe hebben we in 3voor12 met regelmaat voorbij horen komen. De band, die zich vooral kenmerkt door speelse melodieën, catchy refreinen en stevige drums, speelde twee jaar geleden heel wat podia uit in de Popronde en tekende bij Excelsior. Toch is de zaal van het Werkman nog niet eens halfvol. Tja, is het de regen en de kou? Die spelen ongetwijfeld een rol (want poh, koud is het zeker!), maar het optreden van Loupe zakt hier en daar wel een beetje in. Mooi is het zeker, bijna engelachtig. De ijle en kwetsbare stem van Julia trekt je mee in melancholische melodieën en poppy ritmes, en op foutjes zijn ze niet te betrappen. Maar toch is het af en toe een tikkie saai. Richting het einde wordt het iets explosiever, en durft de band de rauwe randjes voorzichtig op te zoeken richting postpunk, maar toch blijf je denken: is Loupe misschien te lief? 

Voor fans van: dromerige slaapkamerindie zoals we kennen van Julia Jacklin

Waar hopen we dit te zien: een festival als Grasnapolsky, en daar staan ze ook dit jaar

Luister: 'Lonely Dance'

Welja, knijp je ogen even toe, en Sam de Nef uit Antwerpen lijkt met z’n oorbelletje en warrige blonde haarbos wel op die andere gekwelde Vlaming: Maarten Devoldere van Balthazar. Hij heeft net zo’n rasp op zijn stem, net zo’n gevoel voor pathos. En het was die dérde gekwelde Vlaming, Tamino, die ooit de eerste demo’s van De Nef doorstuurde naar het label waar-ie uiteindelijk zou tekenen. De Nef schildert zijn folkliedjes vol met een vergelijkbare tint zwart, maakte een fraai album met hulp van o.a. Tsar B en bandleden van Dez Mona en Meskerem Mees. Live brengt-ie dat al behoorlijk overtuigend, vooral dankzij een freakende saxofonist en knoppenman die heel wat subtiele, spannende details aanbrengt in zijn liedjes.

Voor fans van: stemmige Vlaamse folk tussen Tamino en Warhaus

Waar hopen we dit te zien: vroeg op de avond in de kerk van Motel Mozaïque

Kijk: Sam de Nef live in 3voor12 Radio

fka twigs lukt het geweldig goed, maar veel hyperpop-acts en PC Music-types falen: het is een Rubiks cube van een opgave om futuristische, in de computer gemaakte popmuziek overtuigend live te brengen. MEYY lukt het prima: de autotune op haar stem kriebelt precies zoals dat moet, en zijzelf pakt slim het verhoogde podiumpje om in een enkel spotje te gaan staan dansen. Oscar and the Wolf en Angèle zijn alvast fan van de Brusselse Charlotte Meyntjens aka MEYY; voor beide acts verzorgde ze in de afgelopen twee maanden het voorprogramma in het Sportpaleis. Maar de Palace is bepaald geen Sportpaleis, en als de zaal zo ongemakkelijk leeg blijft en iedereen afwachtend bij de bar blijft kleven, vallen haar liedjes toch een beetje dood. Zonde, want MEYY heeft de sound en de tunes al wel.

Voor fans van: de meest dansbare kant van fka twigs, hyperpop en futuristische r&b

Waar hopen we dit te zien: een voorprogramma in de frisse Amsterdamse club/podium Parallel zou top zijn

Luister: ‘Blush’

Hendrix, Stones, Cream: ze liggen allemaal ongetwijfeld in de platenkast van je ouders (als ze een beetje cool waren, tenminste). The Heavy Heavy uit Brighton past daar met hun psychedelische acidrock prima tussen. Van gekke technologische ontwikkelingen moeten ze niks hebben, en van hun regenachtige thuisstad eigenlijk ook niet. Nee, gewoon sixties pop met Farfisa orgeltjes (op de Nord, dat dan weer wel) en ronkende gitaren, zoals het hoort. Met een muzieksmaak uit de oude doos loop je als band natuurlijk wel het risico dat je muziek ontzettend suf wordt, maar The Heavy Heavy verbluft het publiek nummer na nummer met indrukwekkende harmonieën die de Fleetwood Mac-fan zullen bekoren. Vooral zangeres Georgie Fuller maakt indruk met haar ouderwetse rock ‘n roll geluid, waarmee de band je regelrecht in een roadmovie à la Easy Rider werpt.

Voor fans van: Cream, Fleetwood Mac, orgels en denim broekpakken

Waar hopen we dit te zien: vorig jaar stonden ze op Into The Great Wide Open, maar Down The Rabbit Hole zou ook tof zijn. En let Bospop op?

Luister: ‘All My Dreams’

Als Black Midi je persoonlijk mee op tour vraagt en je debuutsingle uitkomt bij liefhebberslabel Speedy Wunderground heb je onze aandacht snel te pakken. Ze beginnen gelijk met die track, OGO, de enige track die tot nu toe uit is. Wel zo lekker dat die uit de weg is en ze helemaal vrij zijn om te geven wat we van O. kunnen verwachten. Dat blijken zompige Baritonsax en intense drums met evenveel tempowisselingen als er effecten over de instrumenten zit. Geen zang, geen refreinen, geen hits, maar wel jazz fusion, rock, kraut, house in de mixer, met als conclusie dat je op een ⅞ ritme ook prima kunt bouncen. En horen we daar een stukje Black Country New Road als verwijzing naar de doorbraak van hun labelmaatjes hier op hetzelfde podium 3 jaar geleden? Zo'n hit zal deze lastige muziek niet snel worden, maar dit is wel een livesensatie in wording.

Voor fans van: Black Midi, Sons of Kemet, Black Country New Road 

Waar hopen we dit te zien: vorig jaar stonden ze al op het kleinste podiumpje van Best Kept Secret, nu een mooiere spot aldaar of in de X-Ray op Lowlands

Luister: 'OGO'

Voor Jembaa Groove staat de rij tot meters buiten de Blauwe Hemel op de Grote Markt, en dat is niet gek, want die groove hoor je nog door het optreden van Merol (die ernaast speelt) heen. De zevenkoppige Berlijnse band zoekt met blazers, gitaar- en slagwerk een hybride vorm tussen de soul & jazz en West-Afrikaanse invloeden uit o.a. Ghana. Het resultaat is mede door zanger Eric Owusu mega-aanstekelijk, die gelijktijdig zijn handen over de bongos laat razen. Een echte hoogvlieger is Jembaa Groove niet per se, maar de sfeer is relaxed, en een goed opwarmertje voor wat ESNS nog meer gaat brengen. De eerste stelletjes wagen zelfs al een dansje op de koele woensdagavond. 

Voor fans van: het laatste Oumou Sangaré album en iedereen die 'Egyptian Reggae' in een afro-jazz jasje wil horen. 

Waar hopen we dit te zien: Le Guess Who? zou de band goed staan.

Luister: 'Bassa Bassa'

Brusselse jazzband ECHT! viel in het Belgische muzieklandschap al op door hun indrukwekkende album en liveshow, en nu mogen ze het ook waarmaken op Eurosonic. Maar is het jazz? Op ECHT! is lastig een label te plakken. Ze zetten je dan ook graag op het verkeerde been: een mega groovy baslijntje waar je op wil dansen, op een onheilspellend industrieel ritme waar geen peil op te trekken valt (en soms eerder in de trap-hoek zit). Of dan weer een stuk dat bijna lounge jazz is, wat dan uiteenspat in een dystopisch en agressieve climax die voelt alsof je in het laatste level van een videospel zit. Een verkeerde beweging, en je gaat eraan. Samen met de flikkerende lichtshow heeft het soms een behoorlijk bad trip-gehalte, maar eentje waarvan je de afloop absoluut wil meemaken.

Voor fans van: acts uit de experimentele jazzhoek zoals Lander & Adriaan, Dans Dans en STUFF. 

Waar hopen we dit te zien: vorig jaar stonden ze op North Sea Jazz, maar Le Guess Who? voelt ook niet verkeerd. 

Luister: 'Charlier'