De derde en laatste dag van Eurosonic. Morgen verhuist het showcasefestival naar de Oosterpoort voor de stand van de Nederlandse popmuziek op Noorderslag. Maar eerst scheurt de 3voor12-redactie nog een avond kriskras door de binnenstad van Groningen. Van hot naar her, act naar act, op zoek naar de toekomstige Europese sterren die we terug zullen zien op de festivals deze zomer.

Eurosonic Noorderslag is het jaarlijkse showcasefestival in Groningen, waar de muziekindustrie vanuit heel Europa zich verzamelt om nieuw talent te spotten én vast te leggen. Speelt een band zich in de kijker? Dan is de kans groot dat-ie in de zomer op alle festivals staat. 

Eurosonic vindt van 18 t/m 20 januari januari plaats in de hele binnenstad van Groningen, met bands en artiesten uit heel Europa. Op Noorderslag – zaterdag 21 januari in de Oosterpoort – spelen louter Nederlandse acts. 

3voor12 doet uitgebreid verslag van het festival met recensies, livesessies en met een uitzending op 3FM (vrijdag van 22.00-01.00, luister mee). Op donderdagavond zenden ook Jamie & Olivier uit vanuit Groningen, op zaterdag Vera On Track en die avond is ook een verslag van het festival te bekijken op NPO3 (daarna terug te kijken op NPO Start).

Lander & Adriaan: acrobatisch jazzduo speelt opruiende UK dance

Drommels drommels drommels, is dit ‘Pour It Up’ van Rihanna? En dit ‘If’ van Janet Jackson? Ja, echt. Lander & Adriaan zijn twee extreem virtuoze jazzmuzikanten uit België. Vooral die eerste, drummer Lander Gyselink, is een bekende kop in Nederland. Van STUFF., LABtrio en die plaat die hij recentelijk met Zwangere Guy maakte.

Lander & Adriaan delen een liefde voor UK clubcultuur, want wat ze samen maken is een soort mindblowing jazzversie van Rustie, Hudson Mohawke en de bangers die op Hessle Audio zijn uitgebracht. Ze spelen op drums en synths een soort hedendaagse house-edits van popbangers, gooien er flarden nineties doorheen en ook nog wat zieke amen breaks. Om een uur ’s nachts is dat precies waar de Simplon naar smacht: iedereen staat te dansen, iedereen is benieuwd naar de zoveelste krankzinnige trapezestunt die het acrobatische duo uithaalt. Heel erg sick.

Voor fans van: clubbangers gespeeld door fusionjazzvirtuozen

Waar hopen we dit te zien: in de Lowlands X-Ray natuurlijk, liefst op het randje van de nacht

Luister: Dansshow

Robin Kester slaat een nieuwe weg in

Bij Robin Kester hoef je geen rustige gitaartokkels meer te verwachten. ‘The Dirt’, het ingetogen kroonjuweel op haar geweldige mini-album This Is Not A Democracy (2020), komt niet eens aan de beurt. Dat is de oude Robin Kester, vanavond staat in het teken van vernieuwing. Over een maand verschijnt namelijk debuutalbum Honeycomb Shades, waarop Kester een meer upbeat weg inslaat. Zo voegt Kester steeds nieuwe dynamieken aan haar nog altijd melancholische universum toe, waar nu ook strakke baslijnen en snelle ritmes worden toegelaten. En als de gitarist even mag shredden en de galm op haar stem volledig open wordt gedraaid is het echt even gedaan met het sprookjesachtige. Tijd voor catharsis. 

Voor fans van: Weyes Blood, Cate Le Bon en Beach House

Waar hopen we dit te zien: er staat een clubtour op de agenda, met Amber Arcades!

Luister: Een paar weken geleden verscheen ‘Infinity Song’, een track die ze in het leven bracht met Moss-frontman Marien Dorleijn

Als hij zingt is Beharie helemaal niet zo schuchter

Op het eerste gezicht lijkt Beharie een tikkie schuchter: een lange slungel met een afro, bibliothecaris-fit en doorzichtige potbril op zijn neus, die met zijn band op het podium staat alsof ze in hun huiskamer staan te spelen. Ze brengen ontspannen soulpop met een klein vleugje indie. Als Frank Ocean zonder de hiphop, of John Legend zonder de hits.

Beharie heeft een hele mooie, diepe stem, zeker in het lage register, en daar heeft-ie stiekem best veel zelfvertrouwen over. Soms klinkt een 'lalala'-lijntje net niet zuiver, of doet-ie een uithaal net iets te gretig, maar vaak toch zeer mooi. Zeer charmante liedjes ook, met lichtvoetige accentjes van xylofoon, mellotron en subtiele harmonieën. Maar het oogt allemaal wel een tikkeltje gewoontjes.

Voor liefhebbers van: John Legend, charmante soulpop, oude r&b en onaanstootgevende muziek voor een dinertje

Waar willen we dit zien: op 24 april in de Cloud Nine in TivoliVredenburg... en welja!

Het nummer: 'Point Of View'

Catherine Graindorge vermengt leven en dood met elkaar

De Belgische violiste Catherine Graindorge speelt vanavond op ESNS haar meest recente album Eldorado: de gouden stad, baken van hoop en verwachting. Dat fonkelende beeld is een schril contrast met de hoofdpersoon en het gezicht van haar album, de Rwandese vrouw Rosalie. Het loont de moeite even op te zoeken wie zij is. De vader van Graindorge ontmoette de vrouw in zijn bestaan als advocaat. Rosalie vluchtte in de jaren negentig uit de door genocide geteisterde ex-kolonie van België, waar ze haar complete familie verloor in de massaslachting. Jaren later werden de stoffelijke resten van haar familieleden gevonden, waarop de vrouw naar haar moederland afreisde om ze de laatste eer te bewijzen. Terug in België na deze intense reis sterft ze aan een hartaanval.

Graindorge verklankt dit indringende verhaal met een laag voor laag opgebouwde compositie van haar viool, ondersteund door minimale elektronica. Ze plukt ritmisch aan haar snaren, strijkt er een prachtige melodie overheen, om die vervolgens door te krassen. En die verschillende lagen vermengt ze dan weer als klodders verf op een palet tot een nieuwe kleur. Alsof leven en dood een verbond met elkaar aangaan. Het is wonderschone muziek, die noch ontoegankelijk noch kitscherig is, en dat is in de neoklassieke hoek best een ingewikkelde balans.

Voor fans van: Nick Cave, Nils Frahm, Hauschka

Waar hopen we dit te zien: Wellicht op experimentele festivals, maar dit gaat vooral een op een in een concertzaal tot zijn recht komen.

Luister: ‘Rosalie’

Adwaith transformeert voor je ogen

De drie dames van Adwaith staan in geruite rokken en pluizige truien hun eigen soundcheck te doen. Hier staan geen rock 'n roll-sterren, maar personages uit een denkbeeldige Ricky Gervais-serie over een bibliotheek in een Welsh gehucht. De bassiste is het knapste meisje van het dorp dat er op haar drieëntwintigste achter komt dat ze lesbisch is en de conservatieve goegemeente in rouw dompelt.

Ja ja, ho maar, wat weten we wél van Adwaith? Dat het trio vorig jaar debuteerde met een pakkende plaat met puntige liedjes in het Welsh, een tweede is onderweg. Dat Welsh is een schitterend maar onverstaanbaar taaltje, met harde 'g's'. Ze zouden het woord 'Groningen' vast feilloos uitspreken. We weten ook dat ze als alles goed uitpakt de Wet Leg van deze editie zijn. Helaas zijn ze nog niet zover: ondanks de transformatie die ze tussen soundcheck en show doormaken − piekfijne glitterjurken! − is de set nog wat te wankel, met de drumster als zwakste schakel. Maar het is wel een mooi verfrissend trio.

Voor fans van: Wet Leg, The Breeders, Pip Blom

Waar hopen we dit te zien: Eerst in de kleine zalen, vlees op de botten krijgen.

Luister: 'Sudd'

Baby's Berserk: überstijlvol dansfeestje

Ik stel me zo voor dat de allercoolste mensen die vroeger in de RoXY kwamen er ongeveer zo uitzagen als Baby’s Beserk, een Amsterdams drietal dat afgelopen jaar al menig festival platspeelde met muziek die ook niet had misstaan in de RoXY: arty wave en slomo house met stiekeme acid. Zeer smaakvol dus.

Zij is echt een felle, spuwt haar teksten uit als ware het slogans, zelfs als het een simpel ‘Rum and Coca Cola’ is. Cool ook hoe ze de rafelrandjes opzoeken wanneer hij (Mano van Mauskovic Dance Band) noisy op zijn gitaar mept en de drumcomputer wat ontregelender wordt, een beetje zoals Factory Floor. En fun fact: die frontvrouw, Lieselot Elzinga, is ook een hippe modeontwerper met een eigen label in Londen. Verklaart een hoop! 

Voor fans van: fashion, ESG, Factory Floor

Waar hopen we dit te zien: als Baby’s Beserk geen mooie spot in de X-Ray krijgt, eet ik m’n dansschoenen op

Luister: 'What I Mean'

In de videogame van Bolis Pupul

Bolis Pupul kennen we voornamelijk als muzikale wederhelft van Charlotte Adigéry, naast wie hij de man met de knoppen en toetsen is. Vanavond doet Pupul dat solo, gehuld in een purper optisch-illusie-pak, en dat betekent: Bolis Pupul is klaar om zijn synthmagie ten gehore te brengen.

Spectaculaire handbewegingen, flikkerende lampen, snelweggeluiden, 303s in overvloed. Je gaat helemaal op in de ruimtereisvideogame die Bolis je met zijn piepjes en kicks doet voorstellen (waarom draaien ze dit niet in het vliegtuig?). Een soort Kraftwerk met flair, zou je het kunnen noemen. Pupul zou ‘Das Model’ dan ook een flinke dosis extra souplesse geven.

Voor fans van: videogamesoundtracks en tovenaars 

Waar hopen we dit terug te zien: Lowlands, of dus in het vliegtuig (zou je reis echt een stuk interessanter maken)

Luister: tja, is dat van net überhaupt ergens te vinden? Voor nu moet je het even met ‘Neon Buddha’ doen

Hammok krijgt zelfs de bobo's aan het crowdsurfen

"Zijn er hier serieus mensen die ons kennen? Dit is onze eerste gig buiten Noorwegen en het is fucking druk!" Ja, het enthousiasme en de bijbehorende energie is direct voelbaar bij Hammok. Twee noisepunktracks verder is de eerste grote moshpit van ESNS een feit. De eerste crowdsurfers dienen zich even later ook aan tijdens een snijdende hardcoretrack waarbij de zanger/gitarist ook het publiek in duikt.

Maar Hammok heeft meer in zijn mars dan een potje punk. We horen ineens een indie/postpunkrefreintje door de agressie heen en even later een keiharde grunt over een stompende metalriff. De titel van hun vorige maand verschenen debuut EP JUMPING/DANCING/FIGHTING had het eigenlijk niet treffender kunnen vatten. Soms kan nihilisme ook best een beetje geruststelling bieden.

Voor fans van: Metz, Touché Amoré, Turnstile die ook niet vies zijn van een mopje metal

Waar hopen we dit te zien: ze zijn nog maar net bezig, dus laten we deze jochies eerst nog maar een tijdje laten rijpen in de kleinste festivaltenten waar het zweet van de eerste rijen gewoon tot het podium rijkt. Starten in de Best Kept Secret Casbah?

Luister: 'J/D/F'

Brimheim iets te intens (ook zonder harnas en slang)

Wat voor type Brimheim is? Nou.. Gisteren postte ze op Insta een foto met een fucking ridderharnas en een slang in de handen. Ja, zo’n type is ze. Op het podium helaas geen harnas, wel de Morticia Addams-look, alsof ze al in jaren geen zonlicht heeft gezien. En ze trekt de bekken zoals Estelle Haim ook zo graag trekt, terwijl ze gitzwarte lichtgrungy rockliedjes speelt die druipen van de zelfhaat en depressie. Best intens, maar die uithalen vol pathos gaan na een tijdje extreem tegenstaan.

Voor fans van: PJ Harvey, Torres en slangen

Waar hopen we dit te zien: eerlijk? Nergens.

Luister: ‘Can’t Hate Myself Into A Different Shape’

Girl Scout is net te cool om weird te zijn

Wat als de bandleden van Alvvays niet mega-awkward waren maar intens extravert (en heel grappig)? Ja, dan krijg je Girl Scout. Ze zingen dan wel liedjes met teksten als ‘maybe I’m a weirdo’, maar zijn ze dat ook echt? Ja, een beetje maf en intimiderend extravert is zangeres Evelina wel, maar of deze kids echt bij de weirdos in de schoolkantine hoorden is twijfelachtig. Maar goed, maakt niet uit, want ze zijn verbluffend goed.

Na veel geklets is daar ‘Monster’ (dat helaas nog nergens te beluisteren is), dat plotseling iets heel anders dan de indiekant van de band. Art rocky als XTC en oldschool-badass als Elastica, met hoekige riffs en geschreeuw over hoe kut je tegen je ouders doet als tiener. Dat wordt gevolgd door een powerballad, waarover Evelina nog een ding te zeggen heeft: "Don’t you think that word sucks ass?" Ja Evelina, wij ook. 

Voor fans van: Alvvays, Snail Mail en een tikkie XTC

Waar hopen we dit te zien: Best Kept Secret, maar zo’n schoolkantinesetting past eigenlijk heel goed

Luister: ‘Do You Remember Sally Moore’

Deki Alem weekt de ESNS stijfheid los

De Zweedse hiphoptweeling Deki Alem is een van de meest gehoorde namen deze dagen als het gaat om artiesten waar mensen benieuwd naar zijn op ESNS. De muziek van het duo is redelijk minimalistisch en leunt sterk op de (veelal) drum-'n-bass beats. Live wordt het duo bijgestaan door een uitmuntende drummer die die beats nog net even harder aanzet. De intense vocals in de lijn van Slowthai zijn dan een stuk minder macho dan die van die Brit, maar doen niet aan kracht in.

Ze tourden al met Gorillaz en die ervaring nemen ze duidelijk mee. Hun set begint wat stroef door het lastige showcasepubliek, maar de set neemt verder richting het einde steeds meer toe aan intensiteit, met het onuitgebrachte 'Shadowman' (titel enigszins gegokt via de repetitieve tekst) als hoogtepunt. En dan weekt dat publiek in de laatste drie nummers toch gewoon nog los.

Voor fans van: energieke, rock-georiënteerde live hiphop tussen Slowthai en Gorillaz

Waar hopen we dit te zien: overal waar het publiek gretig is. Lowlands, Down The Rabbit Hole, Best Kept Secret in de nacht.

Luister: 'Chikken At The Mall'

Somebody’s Child is op weg naar meer

Al voordat Cian Godfrey aka Somebody’s Child echt begint, staat de Blauwe Hemel stampvol. Begrijpelijk, want hij heeft al best wat hits in zijn koker. Ook kersverse single ‘Hold Me Like You Wanna’ kan zo de radio op. Het is indierock voor in een stadion, inclusief allerlei oeh’s, ah’s en gitaarmelodieën die je meteen mee kunt neuriën. De tunes kloppen, hij heeft zijn Ierse charme mee en zijn stem heeft een slicke rasp als hij zijn stembanden openzet. Check, check, dubbelcheck.

Het kan allemaal nog wat strakker, een tikkie zuiverder, maar ja, er is nog niet eens een debuutplaat. En Godfrey — die in zijn eentje verantwoordelijk is voor de studioproducties — heeft alles mee om een graag geziene gast te worden op de grotere festivalweides. 

Voor fans van: Sam Fender en Inhaler 

Waar hopen we dit te zien: elk festival dat eindigt op -pop

Luister: ‘We Could Start A War’ en ‘Jungle’ heb je stiekem al in de supermarkt gehoord

Namasenda's kauwgomballen barsten met een pets uiteen

"Dit is niet hoe ik normaal dingen doe, maar oké... Let's party!" Oh shit, het gaat echt in alle opzichten fout bij Namasenda. Wat een tegenvaller: Nadat PC Music's eigen A.G. Cook zich ontfermde over de Zweedse hyperpopzangeres bracht ze haar debuutalbum Unlimited Ammo uit, een ontzettend leuke mengeling van hyperpop, eurodance, nightcore en hysterische breakbeat.

Het zijn suikerzoete kauwgomballen waar liefhebbers van Charli XCX en PC Music keihard op gaan en waarvan je een ontzettend vrolijke sugar rush krijgt, maar die kauwgomballen spatten vandaag in haar gezicht uiteen. Vanaf het begin: eerst twintig minuten soundchecken, vervolgens geen woord live zingen, en als dan ook nog geen enkel liedje over komt blijft het ongemak stilletjes in de zaal hangen terwijl Namasenda op het podium doorploetert. Jeetje, wat zonde.

Voor liefhebbers van: PC Music, Charli XCX's Pop 2 en brokkelige tanden

Waar willen we dit zien: in een oefenruimte, want die liedjes zijn echt veel te leuk om nooit meer live te spelen

Het nummer: 'Finish Him'

The Bug Club is heerlijk weird

Als Sam Willmett van The Bug Club een kop thee zet, heeft hij voordat die is afgekoeld een liedje geschreven. En dat is geen metafoor: zo ontstaan ze echt, die lieve, humoristische indiesongs over… nou ja, over van alles. Over zilvervisjes, baby's die van rock ‘n roll houden, en over de ringen van Saturnus. En die thee, die wordt trouwens gebrouwen in Caldicot, een plaatsje in Zuid-Wales waar Willmett woont met zijn liefje, bassist Tilly Harris. Samen nemen ze de onderkoelde, overstuurde vocalen voor hun rekening. Oh, en als je je nog afvraagt hoe vaak je ‘fuck’ in een liefdesliedje kunt zeggen? Dat hebben ze getest, het antwoord is negen. 

Voor fans van: The Vaselines, The Lovely Eggs en Modern Lovers

Waar hopen we dit te zien: op elk alternatieve festival deze zomer

Luister: neem een half uurtje en luister gewoon de hele plaat

Σtella is Khruangbin zonder peper

Kijk eens aan, vooraan bij Σtella staat een meisje met een linnen Altin Gün-tassie. En een paar meter daarachter tuurt ook de manager van onze favoriete Turkse psychrockband mee. Geen gekke match, want Σtella, een Griekse band op het label Sub Pop, tapt uit hetzelfde vaatje. Een nog betere referentie: de bijzonder lome chillgrooves van Khruangbin, iets minder gekruid met funkinvloeden uit alle hoeken van de wereld en met iets meer focus op de liedjes. Sterke plaat heeft de band uit, een paar klassesongs, helaas is de presentatie net effe te flauwtjes. Ze hadden wel wat meer peper kunnen gebruiken.

Voor fans van: Khruangbin en Altin Gün

Waar hopen we dit te zien: in mijn ultieme gezelligheid-playlist (kun je gerust op een werkborrel draaien), maar voorlopig niet per se live

Luister: 'Charmed'

Aime Simone: duistere jongen met een klein hartje

Stel dat je een woord op je gezicht zou tatoeëren… één woord… wat zou het zijn? 'Moeder'? 'Foutje'? 'Fuck'? Sebastian van Viagra Boys heeft 'lös', losgeslagen. De Franse popzanger Aime Simone - hier vanavond op ESNS - heeft 'reckless'. Dat definieert meteen lekker. Roekeloos. Hij is verder geheel gekleed in zwart met glitters, met een zwarte mat en opgeschoren flanken. Kortom: nogal een blikvanger. Hij haalt alles uit de kast om de mensen te betrekken bij zijn elektronische emopop, waarin flarden Soundcloud-rap en duistere reggaetonbeats opduiken.

Fascinerende figuur, maar Aime heeft een probleem: hij is zo ontzettend Frans dat zijn Engels uitmondt in een knullig soort gemompel, steenkolenromantiek. Hoeveel overtuigender zou hij zijn als dit in het Frans zou zijn?! Toch krijgt hij de zaal aardig mee met zijn hit over de angstaanjagende tijd waarin we leven. En terwijl je hem in het schemerduister van de eerste liedjes nog een beetje freaky vindt, blijft uiteindelijk toch het gevoel over dat deze jongen een klein hartje heeft.

Voor fans van: Juice WRLD, of beter: naast popzanger BoyWithUke.

Waar hopen we dit te zien: Geen idee welk festival dit zou moeten boeken, maar dan toch op zijn minst een waar het publiek half zo jong is als op ESNS.

Luister: 'In This Dark Time'

Duo Ruut: tweekoppig elfjesorkest uit een Ests sprookjesbos

Tuurlijk, je gaat naar Eurosonic voor de hotste gitaaracts uit de UK en Ierland, maar je festivalervaring is niet compleet als je niet een elfkoppige IJslandse feministische hiphop-gang hebt gezien, een traditioneel Bulgaars vrouwenkoor of een smurfenhouseact met neusfluit uit dwergstaat Monaco. Enter Duo Ruut, twee Estse blondines die zussen zouden kunnen zijn, en tegenover elkaar staan te glimlachen, met tussen zich een plank met een stuk of dertig snaren. Een kannel is dat, een Estse citer. Zoals ze uitleggen: het is het oudste instrument van hun thuisland, maar ze hebben ook geen flauw idee hoe je het bespeelt, leggen ze uit. Ze hebben hun eigen manier gevonden om erop te spelen. Met strijkstok, drumstokjes en contactmicrofoontjes, plukkend, trommelend en tokkelend laten ze dat ding klinken als een klein elfjesorkest. Echt heel indrukwekkend klinkt het hoe ze traditionals uit eigen land spelen en het ziet er ook perfect uit hoe ze tegenover elkaar aan dat ding staan, elkaar continu glimlachend aankijken. ‘Dit is een toverspreuk om mensen jonger en gezonder te maken’, leggen ze uit. Zou compleet cringy kunnen zijn, maar verhip, kijk achteraf in de spiegel en volgens mij is daar een rimpel verdwenen.

Voor fans van: Sigur Rós (minus de postrock) en de sprookjes van Grimm 

Waar hopen we dit te zien: in de kerk van Motel Mozaïque of het bos van ITWGO zou dit vet veel indruk maken

Luister: 'Tuule Sõnad'

Kynsy heeft haar swag uit NYC geleend

Eurosonic mogen we dit jaar gerust ook Ierosonic noemen, zoveel goede acts komen er vandaan. In haar beste liedje, ‘Happiness Isn’t A Fixed State’, klinkt Ciara Lindsey alias Kynsy alsof ze The Strokes' Is This It heeft grijsgedraaid, een poster van Julian Casablancas boven het bed had en ’s nachts droomt dat ze zich in Meet Me In The Bathroom bevindt. Helaas is de gitarist bepaald geen Albert Hammond Jr. en er zitten wat mindere momenten in de set, maar dat maakt ze goed met een flinke lading swag: ze heeft een uitstekende snarl in haar strot, en haar outfit is ook on point met parelketting, motorclubshirt en glitterende kruizen hangend aan haar oorlellen. 

Voor fans van: The Strokes met de swag van Jehnny Beth

Waar hopen we dit te zien: EKKO, Rotown en London Calling

Luister: 'Happiness Isn’t A Fixed State'

De genrecocktail van Eugénie

Met al een hele TikTok-carrière als coverzangeres achter zich mag de Franse Eugénie het nu waarmaken voor een niet-digitaal publiek. Eugénie maakt Engels- en Franstalige electropop, en dat begrip vat ze breed op: ze begint met een neo-soul couplet dat vervolgens openbreekt tot een soort drum n bassversie van Mario Kart Rainbow Roads (als je dit niet kent val je überhaupt buiten Eugénies doelgroep), maar ze blijkt ook niet vies van een vleugje reggaeton of chartspop te zijn. Het ene moment heeft ze wat weg van Marina Kaye (waarvoor ze ook support act was), het andere moment is ze een popqueen als Rihanna en dan weer een Kate Bush. Wat er schuilgaat onder die amen breaks en genre switches komen we niet echt te weten, maar als ze voorzichtig het onderwerp verslaving aankaart kun je het plaatje wellicht invullen. Niet gek hoor, voor een TikTokker. 

Voor fans van: Marina Kaye, Rihanna en Mario Kart

Waar hopen we dit te zien: ergens bovenaan de H&M playlist 

Luister: ‘Silence’

Svaneborg Kardyb laat ons hemels wegdromen in de Akerk

Svaneborg Kardyb een lastige bandnaam? Het zijn simpelweg de achternamen van toetsenist Nicolaj Svaneborg en percussionist Jonas Kardyb uit Denemarken, die met zichtbaar plezier samen spelen. Tussen hun hemelse ambient jazzcomposities door maken ze grapjes en weten daarmee het publiek te charmeren. Maar het zijn vooral de dromerige repetitieve pianostukken en het stuwend inkleuren met unieke drumpatronen waar het publiek in de Akerk mee wegloopt. Er valt bijna op te dansen, maar de verlossing komt nooit helemaal, waardoor al snel de hele zaal staat mee te deinen in de flow van de muziek. Het heeft drie albums gekost om het duo naar Nederland te laten komen, maar de gemiste kansen van de afgelopen jaren mogen graag snel ingehaald worden. 

Voor fans van: Ambient electronica in de lijn van Nils Frahm of Olafur Arnalds

Waar hopen we dit te zien: als zaterdag- of zondagochtend opener op Lowlands of Best Kept Secret voor het grotere publiek, maar ook gewoon graag van dichterbij op Rewire of Transition 

Luister: gewoon die volledige Tiny Desk sessie, om echt de tijd te hebben om in de mood te komen

Kids With Buns verlaat de wachtruimte

Kids With Buns is nog steeds een duo, maar wordt live tegenwoordig bijgestaan door een drummer en een bassist. Oh, en de Belgen praten vanaf vandaag in het Engels hun shows aan elkaar (waardoor ze zich "net een fucking rockster" voelen). Slim, want de troostende indiepop van onze zuiderburen kan nog ver raken. En dat terwijl hun muziek in eerste instantie alleen voor henzelf en vier slaapkamermuren bedoeld was. Hun debuut-ep Waiting Room (2022) stond vol liefdevolle indieliedjes over hoe het is om afgesloten zijn van de buitenwereld, in de brede zin van het woord. Hoe je eigen slaapkamer als een wachruimte kan voelen. En dat herkenden we natuurlijk allemaal tijdens corona. Live klinkt Marie van Uytvanck’s lage stem al even troostend, en de tokkels van Amber Piddington al even dromerig. Maar wacht, hoor je daar nou een gitaarsolo? "We haven’t even properly introduced ourselves yet." Goed zo. Hup, de wachtruimte uit!  

Voor fans van: Daughter, London Grammar, girl in red

Waar hopen we dit te zien: Into The Great Wide Open

Luister: nieuwe single ‘Bathroom Floor’ legt de lat voor de debuutplaat in elk geval al lekker hoog

Marta Knight is een moe muurbloempje

Focusland van Eurosonic is niet Ierland (zou je bijna denken op basis van al die goeie Ierse acts), maar Spanje, en op papier is Marta Knight de leukste uit dat rijtje. Haar debuutalbum Strange Times Forever (2022) is geproduceerd door Pau Riutort (die ook weleens werkte met Rosalía en FKA twigs). Denk nou niet dat ze ook zulke avantgardistische pop maakt, ze zit eerder in de categorie lieve, dromerige indiepop. Dat mag je natuurlijk best een beetje ingetogen brengen, maar Marta Knight heeft ongeveer duizend uur gereden, twee uur geslapen en oh ja, dit is de derde show van de dag. Kortom: ze is veranderd in een moe muurbloempje dat verdwijnt in het decor van de Stadsschouwburg. 

Voor fans van: Clairo, Faye Webster en Men I Trust

Waar hopen we dit te zien: in je dreampop-ochtendplaylist, en pas weer op het podium als ze uitgeslapen zijn

Luister: ‘Creations’

Alina Pash steekt het Kremlin in de fik

We denken hier in Nederland misschien dat de oorlog in Oekraïne begon op 24 februari 2022, maar dat is natuurlijk niet zo. Al sinds de annexatie van de Krim in 2014 zien we de spanningen in het land terug in de popmuziek. Waar heel veel Europese acts toch vooral proberen Engelse en Amerikaanse stijlen te kopiëren, willen Oekraïense acts de laatste jaren vooral Oekraïens klinken. En vorig jaar - al voor de Russische invasie - liet Alina Pash zich horen als militante stem. Toen moest ze dat doen op een digitale editie van ESNS, nu staat ze oog in oog met een vol Grand Theater, waar zo te zien ook wel wat landgenoten te vinden zijn.

Alina Pash is rapper en zangeres, en ze vermengt folkloristische elementen en haar eigen taal met moderne elektronica en hiphop. En net als bij Songfestival-sensatie Go_A levert dat een spectaculaire kruisbestuiving op, waarvan je je best kunt voorstellen dat het illustere Burning Man het wilde boeken. Alina Pash is een charismatische vrouw met een indringende blik en scherpe moves. En ze deinst nergens voor terug. Ze vraagt ons om haar land te bewapenen en Russische cultuur te verbannen. En tijdens het slotnummer van haar set flitsen de woorden ‘Russia is a terrorist state’ op het grote doek, met daar onder het Kremlin met vlammen uit het dak. Ja, we staan hier te kijken naar onversneden oorlogspropaganda, maar het levert ook verdomd spannende popmuziek op.

Voor fans van: Go_A, MIA, Jamala

Waar hopen we dit te zien: Ook deze act verdient een plekje op de Lowlands line-up, net als Go_A vorig jaar.

Luister: 'Bosorkanya'