Dit is de donderdag van Eurosonic 2023 Dit is de donderdag van Eurosonic 2023

We noemden hem al eens de übercoole synthguy bij Yung Nnelg en de übercoole bandleider bij Rimon, nu heeft de übercoole Amsterdamse multi-instrumentalist Bnnyhunna een eigen project. Geen hiphop of neosoul, maar een groovy superslicke jazzband. Wel eentje met hiphop in de genen: hoogtepunt in de set is een instrumentale cover van die verschrikkelijk heftige Kendrick Lamar-track ‘We Cry Together’, waar hij zijn vingers razendsnel over de piano laat glijden terwijl zijn zes bandleden een hele strakke groove neerleggen. Helaas is het geluid echt een rommeltje, de soundcheck loopt uit, de keys zijn anderhalf nummer niet te horen. Sneu, want er zit veel moois in het vat voor Bnnyhunna.

Voor fans van: Robert Glasper, Makaya McCraven en andere jazzartiesten met een hiphophart

Waar hopen we dit te zien: de coole Rotterdamse club Bird is de ideale venue voor Bnny, Into The Great Wide Open en Transition

Luister: ’Traffic’

Dat autotune niet per se bedoeld is om te verhullen dat je niet kan zingen bewijst Varnish La Piscine. De Zwitser is een protégé van Daft Punk en Justice manager Pedro Winter, en die heeft goed gehoord dat deze jongen écht wat kan. Die autotune is er om het allemaal nog wat meer smoooooth te maken. Want daar doet Varnish in: gelikte soul en r&b, gelikte electrofunk en een klein beetje gelikte rap, alles in het Frans. En toch zit er veel verrassing en een spannend randje aan wat hij doet. Hij zit grote delen van zijn set op een kruk met een enorme koptelefoon op, wat het geheel een soort Tiny Desk-vibe geeft, maar het is zeker niet saai om naar te kijken. Toch raakt-ie de zaal een beetje kwijt als-ie in plaats van de verwachte climax een kabbelend jazzpaadje inslaat. Maar hey, deze jongen heeft iets bijzonders.

Voor fans van: Dev Hynes/Blood Orange, Dam Funk.

Waar hopen we dit te zien: Ergens diep in de nacht op een after met geknepen ogen, of gewoon thuis op de bank.

Luister: Adios Tornado's Effect

The Haunted Youth begrijpt het: op een showcasefestival moet je niet voorzichtig beginnen maar aftrappen met een knaller. Dat is in dit geval 'Broken', een melancholische hartenbreker, maar ook een van de meest energieke en bekende nummers van de band uit Hasselt. 'Feels like my brain is lost without you', galm-zingt Joachim. De meeste andere songs zijn dromeriger, met even desolate teksten over verlating, depressie en het ontbreken van een thuisbasis. Toch maakt The Haunted Youth gek genoeg geen neerslachtige muziek. Het is alsof de getormenteerde songschrijver al zijn levenskracht haalt uit de schoonheid van een gitaar-accent of een synth-tussenlaag. Neem het prachtige 'Teen Rebel', waarin Joachim eerst zijn onhandelbare jonge zelf toezingt, om vervolgens minutenlang instrumentaal verder te gaan. Verrassend is ook het stukje slow motion metal in 'Gone', een nummer dat opgedragen wordt aan de vorige week overleden trouwe fan Carlos.

Voor fans van: Beach House, DIIV en ook The War On Drugs, maar dan een stukje intenser

Waar hopen we dit te zien: Op elk alternatieve festival van Nederland. The Haunted Youth is de meest indrukwekkende Belgische band sinds Balthazar.

Luister: ‘Teen Rebel’

Het is kwart over één en dan komt op ieder festival de vraag: gaan we slapen of de nacht in? Als het aan het Brusselse TUKAN ligt zijn we in ieder geval nog maar net begonnen. De vierkoppige live houseband met jazzinvloeden en trancey breaks bracht onlangs hun debuutalbum Atoll uit. De instrumentale tracks zijn duidelijk geïnspireerd door artiesten als Floating Points en Caribou, maar kunnen soms ook net even wat grootser uit de hoek komen, richting Chemical Brothers. De tandem van gestoorde baslijnen en groovende drums biedt een geweldige basis voor dreigende gitaarpartijen en Balearic-achtige synths en keys. Mocht je al gedacht hebben je bed op te zoeken, dan zul je na TUKAN waarschijnlijk toch nog even doorpakken richting het ochtendgloren.

Voor fans van: live elektronische muziek à la Weval, Caribou, maar ook de verdwaalde Goose-fan komt hier aan z'n trekken

Waar hopen we dit te zien: Dit is de ideale Wildeburg-act, maar ieder festival dat een switch probeert te maken tussen rock overdag en house/techno 's nachts kan TUKAN gebruiken. En als ze de tracks nog net iets meer aan elkaar breien zou zelfs een vroege spot op DGTL niet gek staan.

Luister: ‘Opal’

Zijn ze nou al begonnen? ‘Eurosonic, check, suck my balls, check’. Okay, niet dus, want het Oekraïense electronica duo Kurs Valüt – ‘wisselkoers’ in het Oekraïens – zingt in hun moerstaal. Je verstaat het niet, maar toch weet je waar het over gaat. Over crisis in hun land, crisis in hun hoofd en het soort existentiële angst dat je alleen in het donker kunt doorvoelen. Ze noemen hun muziek Dnipropop, naar de Oost-Oekraïense industriestad waar ze vandaan komen. Een vorm van minimalistische new wave, met EBM en synthpop-elementen. Zanger Eugene Gordeev – kale kop, grote bril, zwarte tracksuit – lepelt al stampend monotone zanglijnen op. Een danseres met een mega futuristische lichtgevende bril staat naast hem onophoudelijk te beuken. Als een soundtrack voor het einde van de wereld. Een goede. 

Voor fans van: de apocalypse

Waar hopen we dit te zien: de apocalypse (diep, diep in de Lowlandsnacht)  

Luister: ‘Ni’

Wauw, dat staat als een paal boven water: hier staat een band. Vanaf de eerste seconden kietelen ze je ziel met harmonieën die zo strak zijn dat je even vergeet dat de bandleden los van elkaar ook gewoon keigoed spelen. Zangeres Emma ziet eruit (en klinkt!) als een echte Gen Z-versie van Marilyn Monroe, met witte operahandschoenen met franjes en daarbovenop, eh, jawel: een felrood, oversized paardenshirt. En eigenlijk beschrijft dat de muziek perfect: Emma’s stem en uitstraling schreeuwen pure hollywood glamour, gegoten in een superhippe 21e eeuwse band. Bij vlagen is de band overrompelend als een Weyes Blood of Florence + The Machine, maar Emma doet vaak denken aan de moderne vintage feel van Alexandra Savior. Soms klinkt er een melodie waarbij je denkt: Alex Turner had hier zo aan mee kunnen schrijven. Dan heb je het als band goed begrepen. 

Voor fans van: Weyes Blood, Alexandra Saviour en Marilyn Monroe

Waar hopen we dit te zien: rechtstreeks naar Carré!

Luister: ‘You Don’t Have To Tell Me It’s Over’

Ken je Uncut Gems? Zeg maar, een achtbaanrit van twee uur onversneden neurose en voor Adam Sandler de rol van z’n leven? Het is de go to-film van Keg, en ehm, die gekte weerklinkt ook TOTAAL in hun muziek. Hier een stukkie scat vocal, daar de twee gitaristen die hun versterkers dwars door elkaar laten knarsen, een synth die klinkt als een DOS-computer die doormidden wordt gespleten met een kettingzaag. En die topper van een trombonist? Die heeft ook nog een schelp waar-ie een aardig eind op weg kan toeteren. Oh, en de zanger? Die kan dansen als een wapperman waar de lucht langzaam uit leegloopt. Deze gasten komen uit Brighton, net als Squid, en hun funky, weirde artrock vol malle fratsen en wendingen doet ook echt aan die band denken. Stel dat je geen geld hebt om Squid te boeken, of die knotsgekke band uit Brighton is effe niet beschikbaar? Dan kun je gerust met Keg uit de voeten. Sterker nog: eigenlijk is deze band veel leuker.

Voor fans van: Uncut Gems, Squid

Waar hopen we dit te zien: als headliner van London Calling, op een mooi moment in de X-Ray, in een kleine tent van Best Kept Secret

Luister: ‘Presidential Walk’

Het scheelde niet veel of Sverre Breivik aka Metteson was toneelacteur geworden. En dat had hij vast ook prima gekund. De Noor is werkelijk gemaakt voor het podium. Kijk dan hoe hij beweegt, Tarzan-achtig, laag bij de grond, op hoge hakken nog wel. En hoe hij geflankeerd door twee achtergrondzangeressen zijn ingestudeerde pasjes afwerkt. Het stoort niet eens dat hij af en toe moeite heeft met toon houden: een oprecht flirterig onderonsje met zijn (al bijna even sexy) gitarist later ben je dat al lang weer vergeten. Het is nog wachten op een debuutplaat, maar een flinke rij singles vol grootse, melodramatische pop leverde hem al een tour op met landgenoot AURORA. Nu staat hij nog in een kleine, sfeerloze kamer in het lokale Gymnasium, maar tel hier een echte hit of twee bij op en veel grotere zalen vallen massaal voor hem in katzwijm. 

Voor fans van: musicals, grootse pop en mooie mannen 

Waar hopen we dit te zien? in een echte zaal vol fans (en die komen vanzelf)

Luister: ‘Never Let Me Go’

Blastbeats kaatsen langs de muren, drie gitaren verweven zich in een intens spinnenweb, en zanger Joost Vervoort's geschreeuw komt uit de bodem van zijn tenen. Even later weerklinkt doom metal, en blijkt zo'n tempovertraging juist een hardere mokerslag uit te kunnen delen dan een uur lang rammen met blastbeats. Staat er überhaupt een hardere, intensere band op Eurosonic dit jaar? Wat een mooie stap dat Terzij de Horde hier staat dit jaar. Al jaren is de Utrechtse black metalband een geliefde speler in z'n piepkleine, superspecifieke niche: een graag geziene gast bij Roadburn, het super-specialistische festival voor de rafelranden van de hardste stijlen. In Nederland zal iedere potentiële Roadburn-ganger de band wel kennen, en de stap naar een breder metalpubliek zal Terzij de Horde nooit maken: daarvoor is de muziek te extreem, te intens. Maar in Europa ligt een web van piepkleine zalen die de black metalband met open armen ontvangen.

Voor fans van: Black metal meets doom metal meets allerlei harde stijlen waar het woord 'post' voor staat: keihard kapotgaan dus

Waar hopen we dit te zien: kleine zalen overal in Europa, hopelijk met minder ranzige pisbakken dan bij het Mutua Fides-gebouw

Luister: ‘Precipice’

Er schittert een kleine twinkeling in z'n ogen, hij begint steeds ondeugender met zijn heupjes te wiegen en kijkt nog net wat zelfverzekerder de zaal in. Wat een leuke verrassing is S1mba, de Britse rapper die doorbrak met de heerlijke afropoptune 'Rover'. Hiphopartiesten die doorbreken met zo'n MEGA TikTok-hit kunnen soms live keihard door de mand vallen, maar S1mba niet. Op zijn mengeling van hiphop, afropop en dancehall kun je heerlijk heupwiegen, hij zingt prima live en krijgt ook de handjes in de lucht door er lief naar te vragen. Het is een klein mannetje met een gedrongen postuur, een beetje verlegen ook. Je ziet dat hij zich eigenlijk stoerder voordoet dan-ie is, en dat-ie zich wat timide terugtrekt wanneer de Britse überfuckboy B Young het podium opspringt om een track mee te doen in deze toch al vrij korte show. Nergens voor nodig: dat S1mba zo'n cutie is maakt deze show tien keer zo leuk. Wat een dotje.

Voor fans van: afropop, afroswing en flirterig met je heupen wiegen

Waar hopen we dit te zien: met zo'n TikTok-hit staat die Rolling Loud-boeking vast al met pen omcirkeld in de agenda

Luister: 'Rover' is een verleidelijk oelala-anthem van jewelste

Hmm, de frontstage van Huize Maas lijkt niet de beste plek te zijn voor Anna Erhard. Het zit haar ook niet mee: de helft van de mensen propt zich alvast naar binnen voor The Haunted Youth. Maar Anna Erhard is echt wel de moeite waard: hak-op-de-tak indie, speelse instrumentatie en komische lyrics, afgewisseld met sombere en wat verlegen Wet Leg-achtige songs. Anna moet het vooral hebben van haar speelse kant, want zodra ze een kleiner nummer inzet neemt de aandachtsspanne in rap tempo af. Jammer, want bij vlagen weet ze echt te raken. Gelukkig is daar ‘Campsite’, een echte vakantiebanger met komische oneliners in overvloed: ‘I was a leader ‘cause I had the most mosquito bites’ en ‘I used to get compliments for my tanlines’. Je zou het zo op een trui printen. 

Voor fans van: Courtney Barnett en Wet Leg

Waar hopen we dit te zien: Best Kept Secret

Luister: ‘Campsite’

Vandaag mag er wel geschreeuwd worden in de aula. Sterker nog: in het Werkman Stadslyceum staat Lyndsey McDougall van het Noord-Ierse New Pagans ongenadig hard te gillen. Maar McDougall – in het trotse bezit van een phd in Women’s History – heeft het ook écht ergens over. En dan vooral over de kleinzielige, masculiene cultuur van haar thuisstad Belfast. Die boze cocktail serveert het vijftal met een mix van indierock, postpunk en hard-zacht dynamiek à la Pixies. Debuutplaat The Seed, The Vessel, The Roots and All (2021) werd al gevierd in de UK, maar bleef aan deze kant van het kanaal vrijwel onopgemerkt. Zonde. Hopelijk letten we voor de volgende, die in februari verschijnt, wat beter op.

Voor fans van: Sonic Youth, Pixies, en Paramore

Waar hopen we dit te zien: op London Calling of Left Of The Dial

Luister: met feilloze timing verscheen gisteren de nieuwe single ‘There We Are John’, maar ‘Karin Was Not a Rebel’ is nóg leuker

Arny Margret is het type dat niet zomaar uit IJsland komt, maar dan ook nog vanuit het afgelegen schiereiland Vestfirðir. Daar waar in de winter tussen de fjorden de hele dag geen zonlicht schijnt, daar waar mensen altijd fluisteren, nooit schreeuwen en zelfs in de ergste ruzie hun stem niet verheffen. Of nou ja, Arny in ieder geval niet: de dynamiek waarmee ze speelt gaat van poezenpootjes tot muizengetrippel. Veel van die liedjes zijn prachtig, zeker wanneer ze halverwege de set van het Engels overschakelt naar het IJslands. Maar… na 20 minuten gaan die gitaartokkeltjes wel erg op elkaar lijken, en mist een band die zachtjes haar liedjes wat extra kleur geeft (zoals op de plaat ook het geval is), maar wie weet heeft ze daar een volgende tour wel budget voor. Dan ziet ze (heel sneu!) vast ook niet de halve tent leeglopen terwijl ze nog drie liedjes te spelen heeft.

Voor fans van: poezenpootjes, muizengetrippel en fluisterfolk

Waar hopen we dit te zien: de kerk van MoMo (maar wel met band!)

Luister: ‘They Only Talk About The Weather’

‘Wat zijn jullie stijf?!’ ‘We waren vorige week in Berlijn, en ik ga niet liegen: zij waren een stuk leuker!’ ‘We’re way more fun than you are.’ Oké, de zangeres van Sprints uit Ierland bedoelt het heus goed, ze wil de boel gewoon een beetje opruien, maar veel van die speldenprikjes voelen net effe te gemeen en beledigend. En nee, dan verdien je potdorie die moshpit ook niet, aldus het toch al stijve showcasepubliek. Het helpt ook niet mee dat ze zich toch een beetje presenteren als de huisband van Nijmeegs rockcafé Dollars (ja toch?), en het biertje aangereikt door de Grunner rocker vooraan (die net ook al bij Gurriers stonden) klokt ze in een dikke teug achterover, drank gutsend langs haar lippen over haar gezicht. Zonde, want de band heeft de papieren: coole EP geproduceerd door die ene van Gilla Band, explosieve en punky rockliedjes met soms een The Rapture-groove erdoorheen, en ze zijn nog uitgesproken queer, pro-choice en antikapitalistisch ook. Cute ook, die uitsmijter: ‘Please buy us a jäger shot at the bar cause we’re poor.’

Voor fans van: Amyl and the Sniffers, The Rapture en onaardige opmerkingen

Waar hopen we dit te zien: morgen in Utrecht, overmorgen in Apeldoorn!

Luister: ‘Literary Mind’

Wéér een Ierse postpunkband? Yep, alweer, en alweer noemen ze Fontaines als belangrijkste inspiratie. Ook dat nog. Maar geen zorgen, ze spelen met een motoriek en drive die meer IDLES is dan hun stadsgenoten Fontaines D.C, soms zelfs zo groovy als een DFA-band. Topfrontman ook, een gozer die al staat te stuiteren en brullen nog voordat er een noot gespeeld is, en het derde nummer het vuurtje laat overslaan wanneer-ie vervaarlijk over de hoofden van die ouwe Grunner rock-fanaten vooraan begint te zwieren. Met dit repertoire (slechts drie singles uit) houden ze de boog nog niet HELEMAAL drie kwartier gespannen, maar nog eens het oefenhok in om wat nieuwe songs te schrijven en dat komt helemaal goed.

Voor fans van: boze postpunk, IDLES en dansen met de vuist in de lucht

Waar hopen we dit te zien: op London Calling en Left of The Dial bliezen ze ook al menig mens van de sokken, dus Gurriers mag direct door naar Best Kept Secret

Luister: ‘Boy - Yellow Door Version’

De Franse hipsters van Kids Return zien de grote festivalweides al helemaal voor zich: een zee van golvende handen in de lucht, een grote massa die hun lalala-koortjes meezingt. Ze hebben de participatie alvast ingebouwd in hun showcase, ondanks dat ze hier voor een notoir afwachtend publiek spelen. Dat krijgt wel een steeds grotere glimlach van de woozy popliedjes van het duo, dat op het podium een vijftal is. Ze klinken als MGMT dat een maandje in de Parijse studio van AIR getrokken is, zuchterig, een tikkeltje kitsch op een goede manier. Ze coveren ook nog 'I Will Wait For You', een romantisch nummer dat de Grote Michel Legrand in de sixties schreef voor actrice Catherine Deneuve en dat bijna een Oscar in de wacht sleepte. Maar het beste moment in hun set is toch echt de prachtige samenzang in hun eigen 'Melody'. En God, die naam kennen we ook ergens van. Lekker laten rijpen, dan gaan we hier zeker meer van horen.

Voor fans van: slicke retro psychedelica à la MGMT, die een lik Supertramp op zijn tijd ook wel kunnen waarderen

Waar hopen we dit te zien: Kom maar op, draai dit maar op de radio, laat ze maar doorgroeien naar een festivalweide. Eens kijken hoe kleurrijk deze jongens op kunnen bloeien

Luister: 'Melody'

Ok, wat hebben we hier nou weer? Een Catalaanse cult-act die eruit ziet als een stel bankrovers uit een nieuw seizoen Casa de Papel: wit-geschminkte gezichten, mystiek ogende pakken. Ze knallen er meteen flink in met hitje ‘Xumba Xumba’, een percussieve housetune met een guitige melodie. Al te sacraal blijft het dus niet lang bij Mainline Magic Orchestra, zeker niet als de dolle frontman ons even later zijn blote bolle reet toont, op zo’n manier dat je even bang bent dat er over een paar minuten een microfoon in verdwijnt. Dat blijft ons gelukkig bespaard, maar de show valt wel stil door een ‘technical failure’. Da’s gek want er leek niets stuk… ah wacht, het is een verkleedmoment, want de vier komen terug is glimmende bodybuilder outfits. Zo in het nachtlicht zien ze er - hoe onrealistisch opgepompt ook - toch echt uit. Vijf ballen op de absurditeitsmeter van Joost van Bellen, maar laten we niet vergeten te noteren dat de muziek nogal matig is. Maar dat schijnen de Catalanen zelf ook maar bijzaak te vinden.

Voor fans van: Blue Man Group

Waar hopen we dit te zien: In het voorprogramma van Crazy Piano’s in Scheveningen

Luister: 'Xumba Xumba'

Oei! Dat is een valse start voor de Belgische popzangeres RORI. De band begint, maar de zang en synths zijn niet te horen. Tja, dat is geen lekker begin, maar zodra de zang plots aanspringt horen we een snik in Rori’s stem die door merg en been gaat. Je verstaat er dan wel weinig van, in het Frans, maar de emotie spreekt boekdelen. Wel is het allemaal nog een beetje verlegen. Het helpt dan ook niet dat ze naast nerveus gegiechel niets weet te zeggen tussendoor, maar na synthpopliedje nummer drie barst het los: een psychedelisch ritme, een dreunende synth en melodieën die je zo op een Altin Gün album zou kunnen tegenkomen. Met ogen gesloten gaat ze op in het oranje licht. Ja, RORI is een performer, geen prater. 

Voor fans van: eigenzinnige synthpop voor de charts 

Waar hopen we dit te zien: met een beetje meer zelfvertrouwen staat ze hartstikke mooi op een kleine stage op Down The Rabbit Hole

Luister: 'C’est La Vie'

Knap hoor, hoe Kymara het met 'Godspeed' volledig stil krijgt. De band kijkt stilletjes toe, alleen de toetsenist laat z'n vingers over zijn keyboard glijden en even kun je een speld horen vallen. Met die cover van Frank Ocean kwam de Nederlandse via een omweg op Radio 2 terecht: ze verhuisde naar Brighton, deed daar een muziekopleiding, om vervolgens een stel singles bij een labeltje in Brighton uit te brengen. Ze brengt vrij conservatieve soulpop, met af en toe een uptempo zetje. En kleurt zo binnen de lijntjes: de diepe uithalen in haar ballads zijn mooi en ze brengt ze met bezieling, maar naast die mooie stem mist Kymara de belangrijkste factor: de eigen liedjes om dit naar een hoger niveau te tillen.

Voor fans van: NPO Soul en Jazz

Waar hopen we dit te zien: met dit repertoire zal er genoeg publiek blijven staan op lokale jazzfestivals, maar beter nog: op schrijverskamp met een stel goeie songwriters

Luister: 'Godspeed' (Frank Ocean cover)

De Zwitserse psychrockers van Saitün hebben een voorliefde voor het (verre) oosten. Dat hoor je aan de Arabische toonladders, de doorgegalmde riffs en aan hun bandnaam. Die heeft overigens geen betekenis, het klinkt vooral lekker spicy. En dat vat de act aardig samen. De tunes zijn strak, ze kunnen zo de radio op, maar met teksten over bad boys, 'four matches on Tinder' en proteïne (een  soort pro-proteïne lied??) voelt het geheel toch wat… opportunistisch. En als dan een bekende Panjabi MC riff in één van hun nummers opduikt - je weet wel, van The Dictator - tsja, dan wordt het gewoon ongemakkelijk. 

Voor fans van: de Oriënt

Waar hopen we dit te zien: dan toch maar op Paaspop?

Luister: ‘Show Me What You Got’ wordt al aardig meegezongen, en is ook verreweg de sterkste track

De Oostenrijkse OSKA is in een goede bui, want ze heeft net een MME Award binnengeharkt. Voor haar cuteness verdient ze ook een prijs trouwens: door haar kinderlijke enthousiasme worden zelfs de kleinste dingen als een losse veter leuk om naar te luisteren. Ze doet in de eerste minuten een beetje denken aan Olivia Rodrigo. Ze schrijft liedjes over volwassen worden en heeft het uiterlijk van een Disney Channel-ster, maar met een stemgeluid als Birdy en folky gitaren schudt ze dat oordeel snel van zich af. Een uitblinker is ‘Lousy T-Shirt’, een prachtig folkliedje over een ex die ‘net zo lousy is als het t-shirt zelf’ en ook ‘Starstruck’ (waarvoor ze zich liet inspireren door Eternal Sunshine of the Spotless Mind) doet het goed bij het publiek. 

Voor fans van: Julien Baker, Birdy en een vleugje Olivia Rodrigo

Waar hopen we dit te zien: in een soundtrack van een coming-of-age film

Luister: ‘Lousy T-Shirt’