A la carte met Nnelg: 'Ik leer de confrontatie aan te gaan' A la carte met Nnelg: 'Ik leer de confrontatie aan te gaan'

‘Mijn wekker ging om half acht. Nu ik in het laatste stukje van het albumproces zit, probeer ik elke ochtend een klein gebedje te doen. Ik zeg tegen mezelf: vandaag wordt een goede dag. Het is belangrijk om iets te vinden waarin ik nog controle voel, waarin ik niet heen en weer getrokken word: “Je moet hier zijn, je moet daar zijn.” Soms doe ik ook nog een gebed naar God, maar in de kern is het een bevestiging naar mezelf toe. Daarna ben ik nog even drie minuten blijven liggen. Een soort: “Oké, shit, we moeten weer.” Ik moest trainen, boksen. Op een rare manier beantwoord dit ook de vraag: zorg je goed voor jezelf? Ja man. Ik denk dat ik het ook echt nodig had om me gezonder te voelen. Fysiek, mentaal, spiritueel.’

Was er een periode dat je dat minder had?
‘Ik zeg je eerlijk: ik ben nu het fitst dat ik ooit ben geweest. Ik ben afgevallen, maar ben mentaal ook veel sterker geworden. Ik geloofde ultra in mezelf, maar dat eiste ook zijn tol qua vermoeidheid. Sport is voor mij ook wel echt een tool.’

Hoe vaak boks je?
‘Nu drie keer per week, soms vier keer per week, en in de extreemste vorm tijdens het afmaken van dit album trainde ik vijf keer per week. Vrijdag ga ik een wedstrijd vechten, voor het eerst in mijn leven. Ik heb zes maanden getraind voor deze wedstrijd.’

Wow.
Zenuwachtige giechel. ‘Het wordt heel spannend. We vechten straks drie rondes van anderhalve minuut. Dat voelt héél lang, hoor ik, maar het kan ook heel snel gaan als het goed gaat. Ik had niet bewust gepland: oké, een week voordat ik het album ga uitbrengen, ga ik vechten. Nee, het viel zo in elkaar. Het is echt een rollercoaster, man.’

‘Mijn ouders komen uit Ghana, ik ben zelf heel vaak naar Ghana geweest en ben trots dat ik daar vandaan kom. Bijvoorbeeld als ik zie dat artiesten van Ghanese afkomst in Nederland gekke dingen behalen. Dat Frenna twee, drie jaar geleden de meest gestreamde artiest was? Yo, that’s crazy, man. Ik heb echt respect voor hem. Ook voor de artiesten die upcoming zijn en eigen zijn in wat ze doen. Er is een jongen, Stay Away From Danté, ik denk dat je hem wel dope gaat vinden. Hij komt toevallig uit dezelfde kerk waar ik ook naartoe ging, en hij heeft me gewoon verrast, man.’

Is dat een Ghanese kerk?
‘Ja! Nu je het zegt: ik voel me ook trots op mijn roots als ik daar ben. De dienst is ook vaak in het Ghanees, en vol muziek. Eigenlijk een soort West-Afrikaanse gospel, je zou bijna denken dat het een feest is. Er is een koor, een koorleider. En op een gegeven moment is er een shift naar het spirituele, meer meditatief, trance-achtig qua muziek en wat je erbij voelt. Er zijn geen professionele zangers en zangeressen, het zijn gewoon moeders en oma’s en tantes. Het is een plek van gemeenschap. Ik heb mijn vriendin wel eens meegenomen, die verstaat de taal niet, maar vóélt het wel. Wow. Je voelt daar: ik hoor bij een groter ding, los van mijn gezin heb ik hier allemaal ooms en tantes. Ze zijn niet bloedverwant, maar ze voelen wel aan als ooms en tantes.’

‘Nee. Nee, nee, nee.’

[stilte]

Waarom niet?
‘Het was gewoon soms een nummer maken en dan een maand niet echt meer weten wat je dan moet maken, omdat dat ene nummertje zo goed klopt voor albumwaardige muziek.  Maar ik had ook gewoon veel persoonlijke dingen waar ik ook doorheen ging of mee moest dealen, die vaak eerst moesten plaatsvinden voor ik iets kon maken. Ik ben naar therapie geweest. Er waren onderwerpen waarvan ik dacht: “Dit heb ik al afgesloten, whatever.” Maar ik had die pijn gewoon verscholen in een grote tas. Na zo’n sessie had ik soms echt geen zin om nog iets te maken.’

Wil je daar iets over kwijt?
‘Ik heb echt een chille jeugd gehad met veel mooie herinneringen. Maar je maakt in Zuidoost als kind ook dingen mee die minder leuk zijn. Ik had een bepaalde vorm van geslotenheid, wist niet goed hoe ik mijn emoties moest overbrengen omdat ik dat in de buurt niet zag gebeuren. Want het is: “Toughen up, be a man”, dat soort dingen. Dat heb ik heel lang gehouden, en in de coronatijd dacht ik: ik ga dit gewoon tacklen. Het was een rocky route naar boven. Soms is het even ergens kamperen, even stilstaan. Alsof je de Mount Everest gaat beklimmen. Hoe kom ik er, man? Heb ik eigenlijk nog wel zin om daarheen te gaan?’

Dus je was geneigd om emoties te lang op te kroppen? Hoe heeft dit proces je veranderd?
‘Ja man. Het lukt me nu beter om confrontaties aan te gaan, ik hoef dingen niet eerst te laten exploderen. Ik heb geleerd om mijn grenzen beter aan te geven. En ik ben opener geworden in mijn oprechte liefde aan mensen geven. Ik hield soms een beetje reserve achter de deur, want je weet maar nooit of het misschien niet goed ontvangen wordt. Dat leer ik los te laten.’

Heeft dat je geholpen om het album af te maken?
‘Het was gek, man. Soms kwam ik terug van een therapiesessie, ging door naar een studiosessie, en dan had ik in één keer zo duidelijk de woorden die ik nodig had, omdat ik alles net had uitgepakt tijdens therapie. En ik was soms nog teveel een control freak uit de angst dat ze het zouden opfokken. Nu heb ik er sneller vrede mee als het niet precies gaat zoals ik wil dat het gaat.’

Je vorige album bracht je in eigen beheer uit. Nu ben je getekend bij Noah’s Ark. Heeft dat gebotst?
‘Ja, toen we net gingen samenwerken. De verwachtingen waren verschillend. Mensen die betrokken waren bij het proces, waren echt enthousiast om met Nnelg te werken en ze wilden dat het zou slagen. De beste manier om dat aan te tonen, is commercieel succes. Dat had ik ook in mijn hoofd: ik werk nu samen met Noah’s Ark, dus het moet wel een “succes” worden. We gingen op zoek naar een drager voor het album, een single, een commercieel succes. Maar zo heb ik het eigenlijk nóóit gedaan. Die observatie kwam van Tom, de head of marketing van Noah’s Ark. Hij werd gewoon boos in die meeting: “Nee man, dit klopt niet.”’

Het is niet jouw rol in de hiphopwereld om hits te maken.
‘Inderdaad, ik heb nooit vanuit commerciële intentie gewerkt. Het gaat om culturele impact. En mijn tracks hebben zo’n lange levensduur dat een nummer als “Girl” alsnog dat aantal streams kan aantikken. Dat realiseerden we gelukkig op tijd: we hebben geen concessies hoeven doen in het albumproces.’

‘Wauw. Ik... Hm. Haha. Ik... Hm. Dit is complex, bro. Ik twijfel tussen de eerste en de laatste vraag. Ik ga kijken of ik ze misschien kan combineren. Oké, let's go. Toen ik heel jong was, was er in de Bijlmer nog een onbewustzijn van de verschillende etnische groepen die er waren, naar elkaar toe. Als Ghanees of als Afrikaans persoon stond je onderaan de ladder, onder de mensen uit oude Nederlandse koloniën, Suriname en de Antillen. “Jullie hebben je eigen kerk. Jullie kleden je altijd zo raar op die zondagen. Jullie ouders spreken geen Nederlands. Jullie zijn arm. En jullie eten altijd rare gerechten.” Er waren zelfs kids die moesten liegen dat ze niet Ghanees waren, om maar niet gepest te worden. Dat was heel pijnlijk om te ervaren. Terwijl ik al heel vroeg wist: we zijn gewoon één.’

Leidde dat tot onzekerheid?
‘Het doet wel iets met je. Een goede vriend van me was Antilliaan, ik kwam altijd bij hem over de vloer en zijn vader was gerespecteerd in de buurt. Dat maakte het makkelijker. Maar ik wist wel: ik ga met dat ene groepje de confrontatie niet aan, want dat is eng, ik ben in de minderheid. Die mensen ga je vermijden. Je leert weg te kijken, door te gaan, en níét voor jezelf op te komen. Dat was wat onze ouders ons meegaven. Ik denk dat ik het daardoor moeilijk vond om confrontaties aan te gaan.’

Nu je dat zo zegt, vind ik het grappig dat je zo aan het trainen bent voor een bokswedstrijd. Dan maak je letterlijk de afspraak: we gaan nu de confrontatie aan.
‘Ja, je moet je punt maken in een dialoog die je fysiek met elkaar hebt. Mijn therapeut reflecteerde om de zoveel tijd effe wanneer ik vertelde wat ik die week zoal heb ervaren, en zij kon op een gegeven moment ook concluderen: over de span van zoveel maanden ben je al zo vaak de confrontaties aangegaan.’

‘Dit zijn echt goede vragen, man. De vraag die me het meest raakt is gewoon de eerste man. Is je carrière gelopen zoals je had gedacht? Nee, nee, nee. Ik heb eigenlijk vanaf het begin nooit gedacht dat dit een carrière-ding zou worden. Bij elke stap, voelde het gewoon zo: we gaan weer door. Ik heb dingen nooit zo ver uitgestippeld, het enige wat ik wist was dat ik de Ziggo Dome wilde uitverkopen. Dit album voelt als een nieuwe start, ik ga voor het eerst in een deal met een label waarin ik voel: de synergie klopt.’

Je hebt ooit ook bij Sony gezeten, toch?
‘Ja, maar zij snapten niet waar ik mee bezig was. Ik denk dat heel Nederland toen gewoon wat deed, het kwam op iedereen af.’

Dat was na New Wave, toen ieder label dacht: oh, hiphop! Daar valt heel veel geld aan te verdienen, dus we gaan zoveel mogelijk tekenen en we zien wel wat er blijft plakken. Ik zou je daar geen slachtoffer van noemen, want zo kreeg je ook allerlei kansen, maar je kwam dus bij een label terecht dat geen flauw idee had waar je voor stond?
‘Yup, echt dat, man. De single “Forrest Gump” dropte via Sony, de videoclip was viraal aan het gaan, en ik hoorde dat er een spoedvergadering was geweest: “Hoe kan het dat dit viral gaat, terwijl wij er niks vanaf weten? We hebben die artiest nog nooit gesproken, terwijl hij bij Sony zit!” Toen had ik het door. Ik dacht: weet je wat, ik ga gewoon op mijn eigen eiland manoeuvreren. Het enige wat ik van jullie vraag: fix de contracten, betaal de facturen, ik lever gewoon de muziek aan. Dat was goed man, het zorgde voor een drive en een vorm van assertiviteit. Dat heb ik nu nog steeds, maar nu met een familie die voor me klaar staat.’

Hardop lachend: ‘Ik denk dat ik dat stukje… dat wil ik gewoon voor de mensen laten.’

Dan ga ik een antwoord geven.
‘Ja! Ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ik ben benieuwd.’

Voor mijn gevoel gaat dit album over het vieren waar je vandaan komt, maar ook de schaduwkanten ervan inzien. Je ziet dat je maar één of twee andere afslagen had hoeven nemen, en het had heel anders kunnen aflopen. En je ziet dat andere mensen die afslagen inderdaad hebben genomen. En het gaat om verschillende facetten van je afkomst: er staan traptracks op over geld verdienen, maar je viert ook je Afrikaanse roots en dan word je tekstueel meteen een ander persoon, dan gaat het over de liefde. Tegelijkertijd zijn die beide genres terug te voeren op het vieren van en onderzoeken van je roots.
‘Dope. Yup. Ik zeg je eerlijk, je hebt het gewoon gezegd, man. Ik wilde het zelf niet invullen, omdat iedereen er anders naar kan kijken, maar jij hebt wel heel erg de kern geraakt.’

‘Ik zeg je eerlijk: dit was laatst en ik was wel echt even overwhelmed. Mijn vriendin had een surprise party voor me georganiseerd, met mijn echte close friends. Op een gegeven moment bellen mensen aan, maar ik verwachtte niemand. Dus ik kijk door het gat, en zie dat iemand daar een hand voor heeft gedaan zodat ik niets kon zien. Dus ik dacht: ik ga het niet openmaken. Ik ben gewoon in paniek. Is dit een poging tot inbraak, ofzo? Zij zei: maak gewoon open. Dus ik neem een hap adem, en ben ready to go. Ik maak open, en zie mijn vrienden. Wow. Huh, wat gebeurt er? Ik moest even bijkomen. We waren met zes, zeven mensen, en het was een soort van viering voor deze nieuwe fase, met dit album. Dat was zo'n klein gebaar, maar het raakte me echt: “Wow.”  Dat iemand er zo over nadenkt. Het was zo simpel, ze kwamen met patat en een taart binnen. Het raakte me gewoon heel erg.’

Nnelg presenteert zijn album 31 maart in 3voor12 Radio op 3FM.