The Haunted Youth: ‘Dit is wat ik kwijt moest, alstublieft, op uw bakkes’ The Haunted Youth: ‘Dit is wat ik kwijt moest, alstublieft, op uw bakkes’

Hij zit er relaxt bij in zijn Mellowcat studio, also known als zijn woonkamer, Joachim Liebens, het brein van The Haunted Youth. Hij ís de band, daar komt het op neer. De enige echte Deborah Harry kijkt tevreden toe terwijl hij met zijn zwartgelakte nagels een joint draait. Boven zijn hoofd in vrolijke gouden opblaasletters een zin uit een van zijn liedjes: ‘I wanna die’. Hij kocht ze voor de videoclip, maar die is al een maand geleden op Youtube verschenen en ze hangen er nog altijd uitstekend gevuld bij. Het is een zin uit zijn verleden, maar wel een die nog steeds resoneert in het heden, op zijn plaat die toch een beetje voelt als een afrekening met die nare jonge jaren van zijn leven.

The Haunted Youth dook voor het eerst op tijdens de lockdownperiode, die Joachim Liebens nogal slecht uitkwam. Wie niet, zou je denken, maar er zijn toch ook aardig wat muzikanten die de onderbreking van het hectische leven eigenlijk wel lekker vonden. Voor Liebens was dat anders. Rond zijn twintigste, eenentwintigste was hem de schrik om het hart geslagen. Muziek was eigenlijk het enige dat hem echt diep raakte, en toch verdeed hij zijn tijd met beeldende kunst. ‘Ik zat in mijn hoofd eigenlijk alleen maar muziek in beeld om te zetten of albumhoezen te ontwerpen. Het begon te knagen dat ik me niet met muziek kon uiten. De nood om dat te doen was zo hoog dat ik in zelfverkozen lockdown ging. De vijf, zes jaar voor de pandemie heb ik acht uur per dag gitaar gespeeld om in te halen wat ik al die jaren niet had gedaan.’

Nou waren de jaren voor zijn twintigste eerlijk gezegd nogal een rommeltje. Van jongs af aan had Joachim Liebens moeite om zijn plek te vinden in het leven. Dat begon al op het schoolplein. ‘Ik heb altijd de weg naar vervreemding en isolatie gevonden’, legt Liebens uit. ‘Op de kleuterschool was ik altijd het jongetje dat stout was. Uit dominantie was ik vrij agressief. Op dat moment had ik niet door dat ik andere kinderen echt pijn deed, dat Disney-films en Dragonball Z toch niet echt waren. Ik deed voor ik dacht en dat plaatste me in awkward situaties. Iedereen haatte mij op een gegeven moment. Dan kom je bij de kinderpsychiater, en die schrijft je rilatine voor. Iedereen weet dat jij dat jongetje bent dat altijd uit de klas moet om te gaan praten met een psycholoog. Dat is weird as fuck. Kinderen zeiden ook vaak tegen me: och, pak uw pillekes ofzo.’

En dan moest de puberteit nog komen. Je begrijpt al, het ging van kwaad tot erger. Als jonge tiener speelde Joachim Tony Hawk, en liever nog ging hij zelf naar buiten om te skaten. Hij had, zegt-ie zelf, ‘zin om op zijn bek te gaan’. ‘En ik luisterde fucking Motörhead. Iedereen in mijn klas luisterde naar Samson & Gert en K3. Nadien ontdekte ik black metal. En ja, als je zeven jaar lang elke dag rilatine gebruikt… Dat is een stof die mensen gebruiken om een hele nacht wakker te blijven. Man, ik heb lijnen speed gesnoven waar ik minder afkick van had dan van de rilatine. Pas later had ik door wat dat voor effect op mijn brein had. Nog voor ik iets wist van drugs, sigaretten of alcohol kende ik al de gevoelens van totale leegte. Dat gat in mij kon ik enkel vullen door Green Day of Iron Maiden te luisteren. Vanaf toen al koester ik muziek als iets heiligs.’

De medicatie werkte dus averechts, en het gat met de rest werd alleen maar groter. Rond zijn dertiende kwam Joachim zelfs een tijdje in een jeugdinstelling in Genk terecht. ‘Op dat moment voelde dat als verstoten worden door mijn eigen gezin. Ik ben er laatst nog eens geweest voor een muziekproject, en ik begrijp nu beter wat ze daar doen. Het is een observatiecentrum waar ze jongeren in een leefgroep plaatsen om te kijken hoe ze zich in sociale context gedragen. Als een fly on the wall, met een begeleider die dieper ingaat op je persoonlijke issues. Voor mij was het een plek waar ik kon ademen. Ik was een punker, ik was klaar om in een kraakpand te wonen, ik wilde alles zijn wat mijn ouders niet waren. Mijn ouders waren bekakt, mij pa ging elke week naar een of ander chique ding van de rotary. Ik mocht mijn eigen kleren niet kiezen, had altijd rijkeluiskleding aan. Hij wist niets van mijn belevingswereld.’

Na die klote tienertijd begon Liebens dus muziek te maken en te experimenteren met middelen. XTC bracht hem sociale skills bij, LSD liet hem zichzelf vinden. Hij is er tamelijk open over, maar wil naar eigen zeggen ook weer niet koketteren. ‘Ik wil niet dat mensen denken: "Die heeft zich destructief gedragen en is er ook gekomen." Nee, ik ben er geraakt omdat ik ervoor heb gekozen met die ervaringen aan mezelf te werken. Ik was niet de persoon die als de XTC uitgewerkt raakt, meer wil nemen om de comedown tegen te gaan. Ik wilde de hele golf meemaken, niet ontsnappen. Het hoort er allemaal bij. Dat hoor je ook in mijn songs, die nooit totally dark of totally happy zijn. Het is een teddybeer van prikkeldraad. Alleen ‘Teen Rebel’ gaat over de fase in mijn leven dat ik er niet genoeg over nadacht en daar de gevolgen van moest dragen.’

‘Teen Rebel’, het eerste nummer dat aansloeg op Studio Brussel. Het klinkt totaal niet als black metal, zoals heel het debuutalbum Dawn Of The Freak niks met metal te maken heeft. Laat je ook niet afleiden door het artwork en de foto’s, die ook al in die richting wijzen. The Haunted Youth maakt juist hele warme, sfeervolle dreampop en shoegaze. Teksueel is er vaak de angst en vervreemding, muzikaal is er de connectie die in de echte wereld zo moeizaam is. Daarbij valt op: de teksten zijn vaak superkort. Geen eindeloze lappen, couplet na couplet. ‘Ik doe wel mijn best om meer te schrijven, maar meestal merk ik dat het toch niet echt veel toevoegt. ‘Teen Rebel’ bijvoorbeeld heeft wel een refrein, maar dat speel ik alleen in akoestische uitvoeringen. In de singleversie zegt het orgeltje als wat ik wil zeggen. De emotie die daar in zit moet niet verwateren door er vocals overheen te zetten.’ Muzikaal raakt The Haunted Youth juist niet uitgepraat. Van single ‘Broken’ (zijn heartbreak song) bestaat zelfs een zeven minuten durende maxiversie, en van ‘Teen Rebel’ en ‘Gone’ moeten die er ook nog komen. ‘Ik heb in de muziek leren stralen’, zegt Joachim Liebens. ‘Ik heb beslist dat ik eerlijke muziek wil maken. Antipop, muziek die niet met twee woorden spreekt. Dat is zeggen: ‘I feel like shit and I wanna die. Ik heb uren en dagen naar die zin gezocht, maar dit is wat ik kwijt moest. Alstublieft, op uw bakkes.’

The Haunted Youth speelt op vrijdag 2 december op het Song van het Jaar-festival in de Maassilo Rotterdam en presenteert zich in januari op Eurosonic Noorderslag in Groningen.