In zijn interview op 3voor12 zette Jan Smeets afgelopen week vraagtekens bij de derde dagafsluiter van deze Pinkpop. Imagine Dragons, is dat nou een echte headliner? Ach, wel, het is in elk geval ‘not my type of music’, verzuchtte hij. Het zijn inderdaad niet van die bewezen triple-AAA veteranen als Metallica en Pearl Jam, maar als één rockband de afgelopen jaren razendsnel afstormde op die headlinerpositie dan is het wel Imagine Dragons. Een band met een belachelijke naam die zonder al te veel nadenken verzonnen was, maar die wel een doordacht en eigen geluid heeft. Een bombastisch geluid bovendien, dat gemaakt is voor de grootste podia. Ze stonden al eens eerder op het hoofdpodium van Pinkpop, speelden al in ZiggoDome en bij de laatste passage zelfs in Gelredome.
Het woord ‘rockband’ viel alweer, maar juist in de herdefinitie van dat begrip ligt de kracht van Imagine Dragons. Wat is dat nou eigenlijk, rock? In het DNA van de band vind je veel meer terug. Je kunt horen dat de bandleden opgroeiden in de jaren negentig, waarin grunge, hiphop en boybands naast elkaar bestonden. De gitaar is in elk geval niet het belangrijkste wapen van Imagine Dragons, dat is de drum. ‘Voor ik zelfs songs ging schrijven was ik drummer’, vertelde Dan Reynolds jaren geleden in een interview met Matt Schichter. ‘Ik speelde in talloze garage-bands, drummen was mijn eerste liefde. Ergens agressief op slaan heeft iets masculiens, het is tribal. Ik wilde dat niet helemaal achterlaten, en gelukkig wilden de jongens dat ook niet.’
Dat begon met een kleine floor tom waar de zanger op mocht rammen als special effect, maar met de jaren werden die trommels steeds groter en groter, tot Imagine Dragons uitgroeide tot een epische rockband, gemaakt voor het Marvel-tijdperk. Al hun muziek klinkt als de soundtrack van een superheldenfilm vol ontploffingen en bijna-dood-ervaringen. Of als een videogame met futuristische missies. Al probeert de band het in hun teksten meestal persoonlijk en dicht bij huis te houden.
Ja, Eddie Vedder sprong een keer uit een camera-kraan. En oh ja, Metallica werd een keer bijna geëlektrocuteerd door het onweer. Twee van de drie headliners komende Pinkpop waren dat al eerder. Eentje is nieuw: Imagine Dragons, dé rockband van het Marvel-tijdperk.
The Band Of Mormons
In de favoriete South Park scène van Imagine Dragons frontman Dan Reynolds staat een grote groep mensen - alle leeftijden, alle kleuren - voor het vagevuur. Een klein mannetje met een multomap neemt op een enorm podium plaats achter de microfoon. ‘Hallo, ehm, hallo nieuwkomers’, zegt hij. ‘Kan iedereen me horen? Ja? Ik ben de Hel Manager, ik geloof dat we vandaag 8615 nieuwelingen hebben. Voor iedereen die een beetje in verwarring is: jullie zijn dood en dit is de hel. Dus laat alle hoop varen en bladiebladiebla. We gaan nu het oriëntatieproces starten, dat zal ongeveer…’
‘Hey, wacht eens even’, zegt een oude grijsaard, ‘Ik hoor hier niet te zijn. Ik was een strikte en vrome protestant, ik dacht dat wij naar de hemel zouden gaan.’
‘Ja, nou ik ben bang dat je dat mis hebt.’
‘Ik was een praktiserend jehova’s getuige!’
‘Dan heb jij ook de verkeerde religie gekozen.’
‘Nou ja zeg, wie had er dan wel gelijk, wie gaat er naar de hemel?’
‘Ik ben bang dat dat de mormonen waren. ‘De mormonen’ was het correcte antwoord. Goed, dan introduceer ik jullie nu aan jullie nieuwe meester voor de eeuwigheid: Satan!’
‘De mormonen was het correcte antwoord’, lacht Dan Reynolds in een podcast van Lex Fridman, een lang interview waarin hij veel vertelt over zijn achtergrond en spirituele zoektocht. ‘Dat vinden alle mormonen die ik ken een hele grappige scène. “Wel waar”, zeggen ze dan.’ We kennen Trey Parker van South Park inmiddels natuurlijk ook van de succesvolle theatervoorstelling ‘The Book Of Mormon’, en ook Reynolds heeft een achtergrond met het mormoonse geloof. Hij groeide op in Las Vegas in een gezin van negen, met onder meer broer Mac, tegenwoordig manager van de rockband.
Dat voelt als een gekke combi: het strikte leven van de mormonen en de rock ’n roll. De mormoonse gemeenschap heeft zijn thuis in de staat Utah, en vooral hoofdstad Salt Lake City. De kerk werd daar opgericht in de negentiende eeuw door ene Joseph Smith, die een leer uiteen zette vanuit de gedachte dat ook na de opstanding Jezus nog profeten naar de aarde gestuurd zijn om de mensheid op het rechte pad te houden. En dat rechte pad, dat betekent onder meer: geen drank, geen drugs, geen koffie, geen tabak.
Veel succes in de rock ’n roll zou je denken, en veel succes ook in Las Vegas. Maar vergis je niet: juist in The City Of Sin is de mormoonse invloed groot. Het waren de mormonen die daar in de woestijn het eerste gebouw neer plantten, en zowel in de politiek als in de casino’s is hun hand sterk. ‘Vegas werd gevormd door de mormonen en de mafia’, zegt Reynolds. ’Twee hele verschillende werelden. En als je er woont zie je het ook. Vegas heeft The Strip, de casino’s en de feesten, maar ook wijken waar grote conservatieve gezinnen wonen. Conservatieven en liberalen leven er op een interessante manier samen. Ik herinner me dat we vaak op de snelweg reden op weg naar de kerk en mijn moeder zei: “kinderen, ogen dicht, er staat een naakte vrouw op die billboard”. Maar ik nam natuurlijk alles op wat ik op kon nemen. Ik ben blij dat ik niet opgegroeid ben in Utah. Ik heb beide kanten gezien en waardeer dingen van beide kanten. Ik ben dankbaar voor de enorme tegenstellingen.’
Ergens in de afgelopen 34 jaar viel Dan Reynolds van zijn geloof, maar echt loslaten kon ie het niet. Het oeuvre van Imagine Dragons - vijf albums in tien jaar tijd - barst van de spirituele zoektochten. In grote hit ‘Believer’ (2017) verklaart hij zichzelf zelfs hardop een gelovige, maar eigenlijk meer uit noodzaak: ‘Pain… you make me a believer.’ De beste keuze in dat liedje is trouwens de stilte tussen die twee, die er nog niet in zat in de eerste versies van het nummer. Het is een retorische truc, zoals goede speechers die ook inzetten om een zin harder te laten inkomen. Een gelovige dus, maar zonder overgave aan een geestelijk leider, een dominee of priester. Uit ‘Believer’: ‘Don't you tell me what you think that I could be. I’m the one at the sail, I'm the master of my sea.’
Niet alleen is het roer in handen houden een randvoorwaarde voor de spirituele avonturen van Dan Reynolds, het is in feite ook het doel op zich. De zanger vertelt vrij openlijk over zijn mentale issues, die hem al bij menig therapeut op de stoel deed belanden. Hij zocht zijn heil onder meer in ayahuasca trips, een psycho-actieve drug afkomstig uit de Amazone. ‘Volgens mijn therapeut staat dat gelijk aan tien praatsessies. Het zou je wat op kunnen leveren, zei hij tegen me, maar ik heb liever dat we rustigaan doen.’
Met dat roer in handen behoudt Reynolds zich ook het recht om keuzes te maken die recht ingaan tegen de leer van zijn jeugd. Zo is Imagine Dragons de laatste jaren uitgegroeid tot voorvechter van LHBTI-rechten. Je moet niet verbaasd opkijken als er straks op Pinkpop een regenboogvlag opduikt, en op het nieuwe album Mercury Act 1 staat zelfs een expliciete referentie naar transgenders in het nummer ‘It’s Ok’.
‘I don't want this body, I don't want this voice
I don't wanna be here, but I guess I have no choice
Just let me live my truth, that's all I wanna do
Baby, you're not broken, just a little bit confused’
Tegen Lex Fridman zegt Reynolds ook daar iets interessants over. Hij vertelt dat op de middelbare school al veel van zijn vrienden LHBTI waren, en dat hij dat volkomen normaal vindt. ‘Ik zag ook hoe vrienden van me worstelden met hun geloof en hun seksualiteit. Op mijn high school ging ik om met iemand die LHBTI én mormoon was. Die voelde dat er geen plek voor hen was in de kerk. Als je constant hoort dat het iets slechts is, en je gelooft dat ook echt, terwijl je ook voelt dat het onveranderbaar is, dan heb je een probleem. Dan ben je de rest van je leven alleen, of je trouwt buiten je seksuele voorkeur. Persoonlijk zou ik niet met een man willen trouwen. Natuurlijk niet, want ik ben heteroseksueel. Het is levensgevaarlijk, want lang verhaal kort: deze persoon ging naar de Mormoonse tempel in Vegas en schoot zichzelf dood. Ik vind: elke social justice issue heeft meerdere kanten. Als de stukjes van de puzzel alleen maar gelegd worden door de groep die slachtoffer is, krijgen we nooit een oplossing voor een probleem. We do a shit job, and we need to do better.’
Zo staat zondag dus een band op het podium die van tegenstrijdigheid zijn handelsmerk gemaakt heeft, en die van twijfels en kwetsbaarheden een soort elektrische oerkracht maakt. Headliner-waardig? Ze zullen vast popelen om te bewijzen van wel.
Imagine Dragons - Gelredome 2018