Hoe het licht aan het eind van de tunnel eruit ziet, daar hebben we allemaal wel een soort voorstelling van. Maar de tunnel zelf, de weg er naartoe? Een razendsnelle flits? Een niet te stoppen draaikolk? Een traag niemandsland? Een voorstelling waarin je leven aan je geprojecteerd wordt? Op Dawn FM neemt Abel Tesfaye je mee in de wachtrij voor het hiernamaals, alsof het een autorit is in een drukke spits, met Jim Carrey als zwoele stem ter begeleiding op de autoradio. Hij masseert je richting laatste rustplaats, maar niet voordat alle trauma’s, zonden, verleidingen en hoogtepunten van het leven nog één keer langs geflitst zijn.
Tijdstechnisch is Dawn FM een logische opvolger voor After Hours, het twee jaar geleden verschenen vierde album waar song van het jaar ‘Blinding Lights’ op stond. Ook toen hoorden we The Weeknd schmieren over zijn duistere kanten en ronddwalen in de diepste krochten van de nacht. Dawn FM begint precies op dat punt: om 5 uur in de nacht, uitgewoond en tegelijkertijd op zijn meest levend. High en eenzaam. Dat kan, want in het lyrische universum van The Weeknd liggen licht en donker, leven en dood, dicht bij elkaar. ‘And if I finally die in peace. Just wrap my body in these sheets. And pour out the gasolinе. It don't mean much to me.’ Een ding is vast duidelijk: we zijn niet op weg naar een hemels paradijs met Petrus bij de poort.
Dat The Weeknd al twee albums uitbracht in coronatijd zegt iets over hoe lang we al in deze crisis zitten, maar toch vooral over de productiviteit van de Canadese r&b-ster. En geef hem eens ongelijk: met zijn gestileerde en tegelijk spannende pophits is hij de meest invloedrijke muzikant van het moment.
Niet bepaald een vrolijk begin, en je hoort direct de invloed van The Weeknd’s belangrijkste muzikale partner op het album: Daniel Lopatin alias Oneothrix Point Never. Het is een wonderlijk verbond, tussen de mainstream r&b zanger en de elektronica-avant-gardist, maar het leverde onder hun beide namen al interessante releases op. Maar voor Lopatin echt ruim baan krijgt breekt eerst een hitkwartiertje aan, met drie producties van Max Martin, waarvan twee ook nog eens met Swedish House Mafia. ‘Take My Breath’ kenden we al, maar de catchy popsingle is op het album is verlengd met anderhalve minuut dansvloervuur die niet zo misstaan in een Dixon-set. Nieuwe single ‘Sacrifice’ is upbeat en pakkend, terwijl er een 80s slowjam van Alicia Myers als sample in verstopt ligt. Dit gaat vermoedelijk de song worden die we het hele jaar door gaan horen.
Maar het album krijgt zijn echte flow pas met de entree van Quincy Jones. De legendarische producer verschijnt ten tonele met een aangrijpend persoonlijk verhaal. Hij vertelt hoe hij als zevenjarig jongetje zijn moeder in een dwangbuis afgevoerd zag worden naar een psychiatrische inrichting. En hoe zijn ‘evil’ stiefmoeder hem later inprentte dat hij geen moeder nodig had. Het heeft voor de rest van zijn leven alle relaties met vrouwen getekend, zegt Jones. Het verhaal gaat over in de slowjam ‘Out Of Time’, waarin The Weeknd precies die verstoorde relaties bezingt. ‘I've been so cold to the ones who loved me, baby, I look back now and I realize’, klinkt het over een slicke productie, die leunt op een Japanse city pop track uit 1983 van Tomoko Aran.
En daar is Jim Carrey weer. Hij praat je toe naar de volgende fase van het sterven. Het is komisch en melancholisch tegelijk. ‘There's still more music to come. Before you're completely engulfed in the blissful embrace of that little light you see in the distance. Soon you'll be healed, forgiven, and refreshed. Free from all trauma, pain, guilt, and shame.’ Wat wil je dan, in de extra tijd van het leven? Experimenteel gefreak? Nee toch? Een half uur easy listening om de transitie soepeler te maken. Het is een parade van gebroken harten, flirts met getrouwde vrouwen en Hollywood actrices en friends with benefits die geen benefits meer willen geven. Ach ja, dat zijn kennelijk de zaken die bij The Weeknd langs flitsen in de dying seconds van het leven. Ze zijn fantastisch spannend gearrangeerd door/met synthwizard Oneothrix Point Never.
Het laatste woord is opnieuw aan Jim Carrey, die inmiddels getransformeerd is van begeleider van slaapkamergeluk naar levenseindegoeroe. Hij knipoogt naar Prince en stelt de luisteraar gerust: al die zondes die je overdacht hebt in de tunnel naar het einde, daar hoef je helemaal niet ongerust over te zijn. ‘Heaven's for those who let go of regret. And you have to wait here when you're not all there yet.’ En zo zijn we weer bij de kern van The Weeknd’s universum: het zondige leven, balanceren op het randje van de afgrond. Want eerlijk is eerlijk, dat is toch het ware leven.