Er is vermoedelijk geen plek op aarde die er zo treurig uitziet zonder mensen als Las Vegas. Ja, natuurlijk was het in Parijs en Amsterdam ook vreemd toen de straten leeg bleven tijdens de lockdown dit voorjaar. Maar daar had het iets moois: de stad hersteld in een soort verstilde glorie. Even geen vervuilende toeristen die de mooie straten en pleinen uitwonen. Maar Las Vegas zonder toeristen, da's niks. Een spookkermis van verblindende lichten en lege praal. Iedereen die Vegas kent weet dat het dat eigenlijk mét die toeristen ook is, maar dan is het ook al dat andere: seks, geld, drugs. Gevaar.
Bebloed
Las Vegas is een van zijn favoriete plekken op aarde, heeft Abel Tesfaye alias The Weeknd wel eens verklaard. Al is de vraag wat hij daar precies mee bedoelt. Hij voelt zich er thuis, zingt hij in de opener van zijn nieuwe album, het gitzwarte ‘Alone Again’, waar hij zich vastklampt aan een dame van lichte zeden. Hij vraagt haar en passant ook nog even zo nu en dan zijn pols te checken, want hij heeft te veel genomen, en hij wil niet dood. In ‘Faith’, halverwege het album, schetst hij ook al zo’n duister romantisch moment: ‘If I OD, I want you to OD right beside me. I want you to follow right behind me.’ De song eindigt met langzaam wegstervende sirenes, een referentie aan zijn meest beruchte bezoek aan Sin City, toen hij achterin een politiewagen eindigde vanwege een opstootje met een agent. Zou-ie er toen zo uitgezien hebben als op de cover van After Hours? Bebloed, manisch?
De grootste hit van het jaar is ook jullie favoriete Song. Dat moet betekenen dat de wereld massaal viel voor een edgy artiest, en dat klopt. We kennen r&b-zanger The Weeknd van zijn gevaarlijke cocktail van seks, drugs en duistere depressies. ‘Blinding Lights’ doet je snakken om weer eens ouderwets door het licht te gaan.
Hoogst ongebruikelijk
Het liep met een sisser af, dat incident in 2015. Concreet in het feit dat hij straf ontliep, maar ook in bredere zin dat vanaf dat moment de weg omhoog werd ingezet. Die weg had daar ook stuk kunnen lopen, na The Weeknd's stormachtige doorbraak. Die kwam op een redelijk onconventionele manier: in 2011 debuteerde de Canadees met maar liefst drie albums, die hij ook nog eens gratis weggaf. Hoogst ongebruikelijk, in die tijd. Spotify was net gelanceerd, maar we leefden nog in een periode waarin artiesten worstelden met de waarde van muziek. Op fysiek product zaten veel fans duidelijk niet te wachten, op betalen voor downloads eigenlijk ook niet. The Weeknd had niets te verliezen, hij slingerde zijn Trilogy gewoon online, als een investering in de toekomst.
Spannende cocktail
The Weeknd profiteerde in die tijd enorm van zijn stadgenoot Drake, die op dat moment razendsnel uitgroeide tot de grootste rapper van het decennium. Drake omarmde The Weeknd, maar ook dat had een prijs: de r&b-zanger stond zo’n beetje de helft van zijn nummers af voor Drake’s Take Care album. En daarmee was de impact van The Weeknd’s muziek op de mainstream popmuziek meteen gigantisch. Zijn eigen releases deden het in eerste instantie vooral goed bij critici en bij collega-muzikanten, die zijn sound direct begonnen te kopiëren. Het was een futuristische sound waarin hedonisme en depressie samenvloeiden, met als lijm tussen die twee zo’n beetje alle soorten drugs denkbaar, van mdma tot amfetamine, van coke tot ketamine. Een nachtmerrie voor elke therapeut, maar voor de muziekliefhebber een buitengewoon spannende cocktail. The Weeknd straalde gevaar en zelfdestructie uit, maar ook klasse.
Fenix
Het is die combinatie die ook overheerst op de eerste helft van After Hours. The Weeknd verklaart zichzelf ‘Heartless’ net voor hij de zelfdestructie bezingt in ‘Faith’. Het is haast een wonder dat uit de fade out van dat nummer de grootste hit van het jaar voortkomt. Als een fenix uit de as van ‘Faith’ is daar ‘Blinding Lights’. Een instant classic popsong, met een onverwoestbare hook en een shot adrenaline zoals we dat op After Hours tot dat moment nog niet hoorden. ‘Sin City’s cold and empty’, zingt hij. ‘No one’s there to judge me’. The Weeknd schreef de laatste jaren - na 2015 - vaker van die massieve popsongs. Eerst was er ‘Can’t Feel My Face’, ook al zo’n uit de hand gelopen coke extravaganza, gevolgd door twee collabs met Daft Punk, ‘Starboy’ en ‘I Feel It Coming’. Het zijn songs met een duistere rand, maar zo catchy dat ze zo de radio op kunnen. Maar zo’n gigantisch succes als ‘Blinding Lights’ had hij nog niet te pakken. Met meer dan 1,7 miljard streams en nummer 1 posities in zo’n beetje elk land in de wereld, voelt dit als een absolute piek in zijn carrière.
Dijk van een popsong
The Weeknd schreef met twee Zweedse songwriters, Oscar Holter en de niet te onderschatten Max Martin. Die laatste maakte eind jaren negentig faam met songs voor Britney Spears en The Backstreet Boys en drukte de laatste twee decennia een enorm stempel op de popmuziek. Hij schreef voor alle Amerikaanse grootheden, van Katy tot Ariana tot Taylor, en hij duldt alleen Lennon & McCartney voor zich in aantal Amerikaanse nummer 1 hits. Laat een dijk van een popsong dus maar aan hem over. ‘Blinding Lights’ baadt in een gloed van 80s synthpop, op het randje van credible - The Human League, Soft Cell - en kitscherig - A-ha wordt vaak genoemd, maar vergeet dat alsjeblieft snel. Een catchy tune dus, die niet weg te denken is van de radio en salonfähig genoeg om geprimeurd te worden in een Mercedes Benz reclame.
Je zou er bijna weer naar gaan verlangen, de vluchtige rush van Las Vegas. Door het licht gaan, alle snelheidslimieten aan je laars lappen, de nacht trotseren. Je vastklampen aan iemand die je helemaal niet kent maar die iets van warmte uitstraalt, zelfs als dat maar een illusie is. Laten we hopen dat de nacht zich snel weer vult met vuiligheid.