Motel Mozaique 2022: ruim baan voor de nieuwkomers Motel Mozaique 2022: ruim baan voor de nieuwkomers

Slechts drie akkoorden heeft het achtkoppige folk collectief caroline nodig om de Arminiuskerk te vullen: op de donderdag van Motel Mozaïque rekken ze hun nog onuitgebrachte compositie BRJ uit tot een uur. Ze laten lange drones, vloedgolven aan violen, blazers en gitaren, en neurotische drumpartijen door de kerk heen schallen en op sommige momenten komt dat prachtig samen.. 

Dan besef je hoe bijzonder een festival als Motel Mozaïque is. Het Rotterdamse stadsfestival gaf de Britse groep caroline namelijk carte blanche als artist in residence. Een opmerkelijke eer voor een band die pas dit voorjaar debuteerde. Maar Motel draait niet om headliners, het draait om ontdekkingen. In drie dagen tijd geeft caroline drie totaal verschillende shows. Donderdag deze marathonversie van een enkel nummer, vrijdag een reguliere show en zaterdag ook nog eens een volledig geïmproviseerde set van een uur in de achtertuin van het Boijmans. En dat terwijl de band nooit eerder in Nederland speelde, en bij het grote publiek nog onbekend is.

Het is vooral de show van vrijdag die indruk maakt, in het Theater Rotterdam Schouwburg. De groep houdt van duwen en trekken in hun eigenzinnige, lang uitgerekte folksongs: ze laten kerkelijke zang botsen op desoriënterende elektrische gitaren, en gaan van rustgevende violen en koperblazers tot een gewelddadige wall of sound.

Ruimte voor eigen bodem
Het is mooi dat Motel Mozaïque zo inzet op een onbekende groep, maar ook in Motel-perspectief mist het festival dit jaar publiekstrekkers. Die ene grote naam die de grote zaal uit laat puilen. Tot overmaat van ramp zegt ook Nederlandse Songfestival-inzending S10 last minute af wegens de griep. Daarvoor wordt de Amsterdamse elektronica-groep Weval ingevlogen, dat een zinderende show geeft vol synthanthems en dansbare slowburners.

Nederland is sowieso goed vertegenwoordigd dit jaar: veelbelovende artiesten als Lena Hessels en Shishani spelen vrijdag in Roodkapje, The Homesick, Mazey Haze en Sacrificial Chanting Mood staan zaterdag op de V11 boot en er is een Molukse lijn door het programma met als hoogtepunt de prachtige show van L E K R A N T Y.

De coolste Nederlandse show, die komt van Moon Moon Moon, het indieorkest van Mark Lohmann vroeg op de zaterdagmiddag op het Schouwburgplein. Het zonnetje breekt door en het windgeraas blaast alle plantenbakken met bamboe omver. Het is een debuut, voor het eerst neemt de band een klein orkest mee. En dat helpt, zijn prachtige liedjes glijden door de binnenstad. Hoewel soms een beetje ongemakkelijk, charmeert Lohmann het publiek met zijn mix van moderne indie en Disney-esque composities.

De andere Nederlander die echt opvalt, staat laat op de avond in Roodkapje. Hoor je dat? Is het nou een sample, of spelen ze het zelf? Het lijkt het laatste, en dat is des te cooler. Don Melody Club zwelgt in een productie van Patrick Cowley, ooit gebruikt in een gay porno film en ook als hit van Sylvester ('Somebody To Love Tonight'), en nu dus in een Nederlandstalig chanson. Want dat is wat Don Melody maakt: sleazy down tempo nachtclubdisco met romantische teksten die je katapulteren naar obscure plekken in een ver verleden. In werkelijkheid staan we in Roodkapje, waar een lege zaal liedje voor liedje verder gevuld wordt met zachtjes wiegende dames. Het werkt hier een stuk beter dan we op basis van die toch wat stijve ESNS sessie durfden hopen.

Het beste van de buren
Op de zaterdag zijn Vlaamse artiesten Stikstof en Sylvie Kreusch de grote namen. Sylvie Kreusch past eigenlijk makkelijk de jas die de groot lijkt te zijn. De Vlaamse artieste is net Mia Wallace die over het podium dendert en sjanst met het publiek. Haar verleidelijke alt-pop liedjes met mega-aanstekelijke refreinen klinken groots in het Theater. Met een volledig rood pak en een te coole grote bril drukt ze de microfoon gewoon in het publiek, want iedereen moet wel meezingen. Van zo’n show zou je bijna het ‘main character syndrome’ krijgen. Je hoort jezelf denken: ze flirt toch met mij? Toch? Kreusch staat zo’n beetje op alle festivals, die gaat ze stuk voor stuk platspelen.

Dan Stikstof, de hiphopgroep waar Zwangere Guy al in zat voor zijn solo-doorbraak. Nu mogen zij weer meeliften op zijn succes. ‘Kom maar dichterbij, ik wil jullie energie voelen. We doen het even anders, dit is een bijzondere ontmoeting tussen  Rotterdam en Brussel. Luister Rotterdam, ik heb al 8 weken geen alcohol heeft gehad.’ Zwangere Guy spreekt het publiek trots toe. Ze komen uit een stad waar 95 procent Frans spreekt, dus ze zijn hier buitenbeentjes en daar ook. Daarom geven ze een dikke shoutout aan Rotjoch, die al vroeg in ze geloofde terwijl niemand (‘niemand!’) dat nog deed. Met hun oldschool hiphop, duidelijk ook door Opgezwolle geïnspireerd, slagen ze er (als enige!) in een moshpit te creëren in het theater van Rotterdam.

Britse nieuwkomers
Naast al het moois uit Nederland en België, zijn het de nieuwe Britse artiesten die op Motel Mozaique de hoofdrol opeisen. En die nieuwkomers beloven veel goeds: Keeley Forsyth bijvoorbeeld. Verschuild achter een gordijn van ravenzwart haar laat de enigmatische zangeres een eindeloze stroom aan poëzie horen. Zo ook de uit Bristol afkomstige songwriter Katy J Pearson, die speelt slechts een half uurtje, maar dat is genoeg om iedereen met haar sprankelende gitaarliedjes te laten lachen. Wie dan even blijft hangen in Rotown krijgt de megajonge gasten van Famous in het vizier. De drummer zit achter zijn kit alsof hij Dave Lombardo is. Maar dit is helemaal geen metal. Dit zijn industrial beats en bizarre gebrabbelde teksten. Heel cool. En nog dansbaarder is Talk Show, een band die de dancepunk van The Rapture kruist met de branie van Beastie Boys, en tegelijk naadloos mee kan in de slipstream van praatzang-gitaarbands als Squid en Fontaines DC. Kortom: net een ander smaakje in de golf opwindende gitaarbands die uit Engeland onze kant op komt.

De grote beloftes
In de WORM is misschien wel een van de meest gehypte duo’s uit de UK underground scene aan het opwarmen. Jockstrap maakt bizarre composities tussen prachtig klassiek en manische hyperpop. Er lijkt geen touw aan vast te knopen, niet dat het publiek dat erg vindt. Dat gaat namelijk heftig los op de schattige terrorbeats. De stem van Georgia Ellery lijkt angstig te morphen tot een nieuw monster, maar die viool? Die is pas echt waanzinnig. De violiste van caroline staat achteraf buiten uit te puffen, en vertelt haar bandgenoten: ‘Was ik maar zo goed als Ellery!’

En de grootste ontdekking van Motel Mozaïque? Dat is Sad Night Dynamite. In de Arminiuskerk wordt vrijdagavond al snel duidelijk waarom ze overal staan dit jaar, van Pukkelpop tot Lowlands tot Best Kept Secret. Het duo uit Glastonbury is rete-brutaal, heeft harde beats die soms doen denken aan Twenty One Pilots en megasterke tunes. Soms wordt er bijna in Gallaher-stijl gebekvecht op het podium wie welk refrein mag zingen. Heeft Motel Mozaique nou een debuut te pakken? Jazeker, het duo speelt vandaag voor het eerst op het vasteland van Europa. Of ze nou echt weten dat ze in Rotterdam zijn is onduidelijk, het duo schreeuwt naar het publiek: ‘Bongiornio, take your baguettes to the end of the line, and fuck off.’ Wat dat betekent blijft een raadsel. Wat wel duidelijk is dat Sad Night Dynamite nou net die band is die je had willen meemaken, om later te kunnen zeggen: toen stonden ze nog voor tachtig man in een kerk te feesten en tieren.