‘Toen ik achttien was, pleegde mijn opa euthanasie en ik was erbij. Dat was heftig. Het ene moment lachte hij nog en maakte hij een grapje, het volgende stond er een dokter met een spuit en daarna was–ie dood.’ Het was de eerste keer dat Mark Lohmann de dood in de ogen keek, vertelt hij. ‘Ik was semi-getraumatiseerd, terwijl het ook heel mooi was. Je ziet hoe snel het leven over kan zijn.’
Die droomwereld tussen leven en dood, die bezingt hij op zijn derde album Silly Symphonies. Het is een prachtige orkestrale indieplaat in de hoek van Sufjan Stevens, waarin de hoofdpersoon van een feestje wegvlucht en in een auto-ongeluk terechtkomt. Dan belandt–ie in een morbide doch Disney-esque sprookjeswereld, waar dieren dansend hun huiden aftrekken en de hoofdpersoon zich steeds meer thuis begint te voelen. Het is een coming of age-plaat die eigenlijk over Lohmann zelf gaat.
Vier jaar lang schreef indiemuzikant Mark Lohmann met Stef Koenis aan zijn derde plaat, Silly Symphonies: prachtige folkliedjes die samen een duistere Disney-film vormen. Op het album volgen we een karakter dat zich in een sprookjeswereld waant. Maar het gaat eigenlijk natuurlijk om Lohman’s eigen avontuur, één die zijn slaapkamer ontstijgt, de wondere wereld in.
Niet willen opgroeien
Zijn eigen coming of age begon rijkelijk laat, vertelt hij. Op zijn zesentwintigste maakte hij voor zijn doen een grote stap, van de veilige slaapkamer bij ouders de – best wel enge – wereld in. Éíndelijk. ‘Ik heb heel lang het gevoel gehad dat ik verder moest met mijn leven, toen ik nog bij mijn ouders woonde. Ik voelde dat ik verder wilde, maar aan de andere kant was ik alleen bezig met me verliezen in muziek en kunst. Ik durfde niet verder, wilde niet opgroeien. Het is best eng om écht te gaan leven. Uit huis te gaan.’
Hoe Lohmann ondertussen groeide als artiest konden we op de voet volgen: op Twitter kreeg hij faam voor zijn Journal Entries, kleine, komische muzikale dagboekverhalen waarin hij beschreef wat hij zoal meemaakte en dacht. Hij doopte Dotan om tot zijn aartsrivaal, uitte zijn onzekerheid over het Popronde-eindfeest en zingt hoe Tim Knol zijn grote held werd. ‘Ik ben echt concreter gaan schrijven, met veel meer aandacht voor de luisteraar. Ik hoorde laatst de eerste Moon Moon Moon-plaat terug, die is wel echt een stuk minder toegankelijk’, vertelt Lohmann lachend. Dat was wel in een andere periode. Die eerste twee platen schreef hij namelijk in zijn ouderlijk huis, geïsoleerd van de buitenwereld.
Toen kwam de grote verhuizing, en Lohmann vond het verschrikkelijk die eerste dag op kamers. Plots was daar een introverte ‘bedroom musician’ uit Heerhugowaard tussen 29 losbandige studenten beland. Hij trok in op de Archimedeslaan 16: een studentencomplex met ronduit 400 die net te horen hadden gekregen dat het pand ontruimd zou worden. De laatste maanden van de Archimedeslaan staan in Utrecht ook wel bekend als anarchistisch. ‘Ik was echt een introverte guy, maar langzaam begon ik me thuis te voelen op die bizarre plek. Die maand heb ik elke dag een liedje geschreven.’
Escapisme
In zijn werk en leven is escapisme een rode draad. Het ene moment duikt hij in zijn muzikale wereld om te ontsnappen aan de realiteit, het andere moment verdwijnt hij in de sociale kronkels van het studentenleven. Juist die elementen van verandering zijn leidend voor Silly Symphonies, en misschien geldt dat wel voor de meeste sprookjes: ‘We wilden graag een Disney-film gone bad-album maken. In een sprookje komt er vaak een les in voor, met Silly Symphonies is het dat je uiteindelijk weer moet terugkeren naar de echte wereld. Het accepteren van verlies en verder gaan.’
Om die Disney-vibe tot leven te brengen werd er geëxperimenteerd met ‘Mickey Mousing’ (wanneer een animatie-karakter beweegt en geluiden maakt) met toeters en bellen, mini-orkesten en dansende skeletten: ‘Deze plaat begon bij het nummer Silly Symphonies, eigenlijk zit daar het hele album al in, het auto-ongeluk en de dansende skeletten. Stef Koenis en ik wilden al langer iets met klassieke muziek. Er zit namelijk een hele sfeer in de Disney-films, van hoe het gearrangeerd is tot hoe karakters bewegen, die me erg aanspreekt. Ik kwam er later zelfs achter dat er ook Disney-shorts waren in de jaren dertig die daadwerkelijk Silly Symphonies heetten. Misschien heb ik het als kind onbewust opgeslagen, want die dansende skeletten kan ik me goed herinneren.’
Die orkestrale plaat gaat hij nu ook live uitvoeren zoals–ie bedoeld is. Een wens die uitkomt, aldus Mark. ‘Ik heb nu wel het gevoel dat we eindelijk zijn geworden waar ik in het begin van Moon Moon Moon van droomde: een indie-orkest met houtblazers en koperblazers naast de band. Inclusief al die toeters en bellen.’
Moon Moon Moon en zijn indie-orkest beleven dit weekend hun live-debuut op Motel Mozaique, zaterdag 23 april.