Tijd wordt vloeibaar, uren veranderen in drijfzand en de nacht stopt nooit op de beruchte weekenders zoals De School ze jarenlang organiseerde. Tijdens ADE gooit de Amsterdamse club voor het eerst de deuren weer non-stop open van zaterdagavond tot maandagochtend voor een marathonfeest zonder einde. Het is de glorieuze terugkeer van de zondag-clubdag, én van Elias Mazian op de stek die zo lang zijn thuis was.

Een bitterzoete terugkeer

‘Dream about us together again.’ Heel zachtjes klinkt daar Janet Jackson onder een knokige houseplaat. Oh Elias Mazian, wat ben je toch een zalige dj en een sentimentele vent. Want ja, tuurlijk heeft deze plaat extra gevoelswaarde op zondagmiddag in het Muzieklokaal. Het staat hier vol met mensen die vroeger ook in het ‘oude’ De School kwamen, die hier maandelijks Het Weekend kwamen vieren bij een van die 32-urige marathonfeesten zoals de club ze vroeger altijd organiseerde. En mensen die hun ADE traditiegetrouw afsluiten in De School. We spotten zoal: de programmeur van Dekmantel, de baas van Draaimolen, dj’s KI/KI, Young Marco en Ineffekt, een ploegje honcho’s van ADE zelf, de Spielraum-jongens, Merol, een Britse dancejournalist, die ene guy van televisie, een ex uit je middelbare schooltijd in Den Bosch (what the fuck doet die nou hier?!), vaag bekende gezichten die je voor het laatst hebt gezien… nou ja, waarschijnlijk drie jaar geleden op een zondagmiddag hier in het Muzieklokaal.

Maar dit is niet De School van voor de lockdown en de sluiting van de club in 2019. Dit is het ‘nieuwe’ De School, en daarom is de terugkeer voor Elias Mazian bitterzoet, postte hij al in een lief, uitgebreid berichtje op Instagram. De mensen die de club maakten tot zo’n weergaloze club – en dan in het bijzonder programmeurs Elisa Luengo en Luc Mastenbroek – moesten op pijnlijke manier plaatsmaken. De coole nieuwe ploeg medewerkers programmeerde in de maand dat ze nu weer open zijn vooral debutanten, Elias Mazian is de eerste resident van het ‘oude’ De School die nu weer in dat prachtige Muzieklokaal draait, back to back met de Londense house-dj Moxie.

En eerlijk: het voelt eventjes weer als vanouds. Hoe het laatste restje zonlicht door de beslagen ramen naar binnen dwarrelt. Hoe een uitzinnige menigte aan ravers helemaal rondom de dj-booth geplakt staat te swingen, de een nog sierlijker/schaarser gekleed dan de ander. Hoe Mazian kushandjes naar oude bekenden wuift. Hoe de eerste wodka Mate inslaat op een nuchtere maag. Elias Mazian en Moxie weten precies waar deze club op zondagmiddag naar smacht: ophitsende tribal house vol workout-instructies (‘Now let me see you work!’) en een robuuste remix van Cardi B’s ‘Money’ counteren ze met heel veel frisse, vrolijke housetunes, en vooral in het laatste halfuur van hun set creëren ze met IEDERE nieuwe track weer een momentje. Tot aan Mariah Carey aan toe!

De weirde dynamiek van de weekender

Het Muzieklokaal reageert op die momenten werkelijk uitzinnig, en dat is het heerlijke van zo’n weekender: het heeft een nogal maffe dynamiek. Het is nu pas half zeven ’s avonds, maar de club is dan al circa 19 uur open. Er staan echte rauwdouwers in de oude fietsenkelder beneden te raven op 150bpm beuktechno bij Soft Break, terwijl het misschien gezonder zou zijn als die eens naar huis zouden slenteren, een kopje kamillethee zetten en daarna een welverdiend uiltje knappen. Er staan quasi-frisse vogels die vanmiddag kwamen aanwaaien en nu in partystand staan. En er zijn mensen die pas net binnen zijn gevlogen en een portie frisse energie komen brengen.

Die is ook wel nodig voor de bikkelharde breakbeats, electro en 2step van Bored Lord, een dame uit Memphis op het label van Octo Octa en Eris Drew. Het is echte badassmuziek, en ophitsend gebracht. Neem zo’n track als haar eigen ‘Girl U Could Be Down 4’. Het heeft een cute versmurft r&b-zangsampletje, maar baslijnen die op dit geluidssysteem hartstikke heavy klinken. Neem ook deze heerlijk pushy song met OPEENS een weirde saxofoonriedel. De mensen in het Muzieklokaal gaan er meteen anders van dansen: met het hele lichaam heen en weer zwiepend, krachtiger, stoerder. Niet dat er bij Bored Lord geen ruimte voor humor is, hoor. Ergens lijkt ze een flard Linkin Park tussen te proppen (huh?!) en de nineties-cheese-hit ‘It Feels So Good’ van Sonique komt ook nog voorbij.

Binnen lijkt er op dat moment ruimte zat, meer zelfs dan net bij Elias en Moxie, maar de berichten van vrienden buiten in de rij zijn werkelijk meelijwekkend. Communiceerde de club vooraf nog dat er elke nacht kaarten aan de deur te koop zouden zijn, inmiddels laten ze slechts zéér mondjesmaat nieuwe mensen binnen. Het resultaat: mensen die drieënhalf uur in de rij staan te wachten en zelfs dan nog niet zeker zijn óf ze überhaupt binnenkomen. Drieënhalf uur! En dat terwijl het ook nog eens kei- en keihard begint te regenen. Echt heel sneu om die totaal doorweekte, verkleumde en bibberende gelukszoekers zo in de kou te laten staan. Tuurlijk, de club moet ruimte overhouden voor de mensen met nachttickets die zo allemaal zullen binnenstromen, maar deze ervaring gun je niemand. Zou daar niet iets op te verzinnen zijn?

De grenzen vervagen en de tijd smelt op zondagnacht

Wanneer de nacht voor de tweede keer valt, wordt de boel in De School steeds waziger. Loop even de kelder binnen bij de altijd koppige Actress en die doet het onmogelijke: hij draait een objectief gezien totaal ondraaibare atonale orgeltrack van Miles Davis die bijna zeven minuten als een koortsdroom voorbij trekt. Die is nuchter na een goeie nacht slaap al lastig te verteren, maar hij valt natuurlijk als een complete baksteen als je niet meer helemaal helder bent. Oef.

In de uren daarna wordt de tijd vloeibaar, uren veranderen in drijfzand, de nacht stopt nooit en de lichamen lijken samen te smelten op de dansvloer. Geen flauw idee hoe lang je dan bij de Amerikaanse Livwutang blijft plakken, die in Amsterdam nu een paar maanden op de radar staat. Ze draait steeds minimale druggy house en bass om in weg te zakken en te verdwijnen. Best knap: ze geeft genoeg energie om swingende te blijven, maar tegelijkertijd probeert ze ook niet zoveel energie te geven dat je batterij binnen een uur écht uitvalt.

Geen flauw idee ook wie er in de aardedonkere kelder staat te draaien en hoe je überhaupt staande moet blijven temidden van dat spervuur aan stroboscopen. Geen flauw idee waarom DJ Fart in the Club zo’n domme naam heeft, maar toch ook zo serieus kijkt tijdens diens set in het Muzieklokaal. Geen flauw idee what the fuck dit nou weer voor een spaced out plaat is. Geen flauw idee of je CCL überhaupt nog hebt gehaald, de dj waar je zo naar uitkeek, omdat die op 14 maart 2020 op dezelfde plek zou draaien in het weekend dat de stekker eruit ging en de club dik twee jaar (wisten we toen nog niet) dicht zou blijven. Dat grenzeloze van de weekenders van De School is geweldig en bevrijdend, maar zo’n zondag kan ook een gevaarlijk, zwart gat zijn. Voor je het weet sta je 12 uur in de club op de laatste dag van fokking ADE, totdat je benen zijn veranderd in slapgetrokken elastiekjes en er slechts nog een schamel hoopje mens over is. Nu eindelijk tijd om dat welverdiende uiltje maar eens te gaan knappen.