ADE22: SPIELRAUM in De School: thuiskomen met een dubbele lading ADE22: SPIELRAUM in De School: thuiskomen met een dubbele lading

Die situatie stelde - voor even - het gesprek over diversiteit in de clubscene op scherp, maar liet ook een gapende wond achter in de Amsterdamse clubscene. En twee jaar na dato blijft het een netelige kwestie. Wat is een inclusieve club precies? Hoe verhoudt De School zich twee jaar later tot de inclusiviteitskwestie die de bom deed barsten? En kan de club de draad 'gewoon' weer oppakken? Dat zeker niet: anderhalve maand geleden heropende De School, en alhoewel het pand nagenoeg hetzelfde is en één eigenaar is blijven zitten, zit er een volledig nieuw creatief team achter de knoppen. Daardoor is het eigenlijk een andere club en krijgt de terugkeer van De School een dubbele lading: verdriet voor het oude creatieve team, die De School maakte tot een club waar men zes(!!!) uur voor in de rij wilde staan. En goodwill voor de nieuwe garde, een veel diverser maar ook onervarener creatief team.  Eenmaal hier merk je de groeipijntjes: de rijen aan de deur stromen zéér traag door, zelfs om vier uur 's nachts is de capaciteit niet volledig benut (ondanks massive deurverkooprijen vanaf 10 uur 's avonds), maar het is ook mega exciting om te zien hoe dat team hun eigen draai aan De School gaat geven.

Die residenties bijvoorbeeld. Nooit eerder liet De School andere collectieven toe, dus te gek dat het SPIELRAUM een thuis biedt, zeker nadat het exit ging bij RADION en een zwervend bestaan leidde langs Amsterdamse clubs als Lofi en Garage Noord en effectief thuisloos raakte. En dat terwijl het zo'n geliefd feest is in de Amsterdamse queer community, van een ongekende intensiteit en zeker voor LHBTI-bezoekers een liefdevolle vrijstaat creëert. In dit interview met 3voor12 vertelden oprichters Sven Bijma en Diego Meijers nog hoe ze achter de schermen secuur aan die vrijhaven bouwen en dat terwijl het op de vloer een vrolijke chaos is van veel naakt, zweet en euforische dansers. Hoe ze consistent queer artiesten proberen te pushen. En samenwerken met geestverwante clubs, zoals BASSIANI/HOROOM, de Georgische technoclub die een paar jaar geleden een wereldwijd symbool werd voor LHBTI-verzet en vandaag wordt vertegenwoordigd door een stel residents. Sta je om half drie in de pikzwarte kelder? Dan zie je die volstromen bij BASSIANI-resident NDRX, die op een halsbrekende 150bpm duistere keldertechno draait die het beton laat trillen van de impact. Effe ademhalen? Loop naar de tuin, en stuit zo op de kunstexpo's. Die zijn van de Georgische SPECTRUM kunstcollectief en queer kunstenaarscollectief FUNGUS, waar in de ene kamer een projectie op de muren staat, in de ander een meterslange roze pluchen kunstflubber (van zelfafbrekend vegan leer???) en een gouden plaat met naar elkaar zwemmende spermacellen.

Vanuit daar is het maar één deur verderop naar het Muzieklokaal, het lichtere lokaal op de begane grond waar de sfeer altijd een tikkeltje euforischer was, totdat dansers op de speakers klommen en je een zee van blote basten druipend in het zweet zag. Vandaag gebeurt dat wat minder. Misschien omdat het geluidssysteem aan impact mist? Zonde hoor, want onder de gedempte rode lampen draait BASHKKA behoorlijk cool: een Turks-Duitse dj die geïnspireerd raakte door transgender dj's als Honey Dijon en de ballroom scene van New York. Ze draait bronstige, stevige en (zeker aan het begin) een tikkeltje trancey houseplaten draait. Hetzelfde gebeurt bij SPIELRAUM-resident Afra: ze draait lekker venijnige tracks vol drive, maar het gedempte geluid haalt soms nét de angel uit haar rauwe techno, acid en electro.

Daar merk je gelukkig helemaal niets van in de kelder, waar het geluid perfect wordt ingesloten door de betonnen constructie. Sowieso valt op hoe sick deze zaal is, desoriënterend wanneer je door het duister tast, langs allerlei klamme, zweterige lijven en je ogen nog aan het licht moeten wennen, mega intens wanneer de strobo's in LED-licht en lichtoranje beginnen te flitsen en al die lichamen als een stop-motionfilm aan je voorbij flikkeren. Daar draait Yazzus, een zieke baddie die een cool kliekje vormde met dj's als SHERELLE, LCY en Fauzia, en hyperkinetische platen draait vol stalen neuzen die je een ferme trap onder de billen geven.  Lekker intens en op de vierkwartskick, maar ook behoorlijk dynamisch: dan weer klinkt er een break, een mega fun ghettotech plaat of blaast ze zuurstokroze kauwgombellen met een suikerzoet popliedje of een hysterisch vrolijke trance-tune. Een heerlijke, sassy set, waardoor de temperatuur vooraan lekker begint te stomen, waardoor de lichamen beginnen te druipen en het strak achteruit gegelde haar van een meisje vooraan begint te druipen in een glibberig gelzwembad. Wat een heerlijke ontdekking.

En dan is het tijd voor KI/KI, de SPIELRAUM-resident die zich in een paar jaar tijd als bonafide superster ontpopte. Voor haar is dit een thuiswedstrijd, maar het zal vast speciaal voelen. De hele zomer speelde ze in gigaloodsen en massive mainstages onder de open lucht, nu speelt ze in de club waar ze vroeger altijd linksvoor stond, terwijl het feest waar alles begon nu z'n intrek neemt. Haar openingsplaat is ook een lekker emotionele, vol fonkelende pads en een synthriedeltje dat een tijdje loopt om vervolgens langs de toonladder naar beneden te donderen. Ook nu geselt ze de kelder met hardtrance en techno op een moordend hoog techno, maar met veel epische ravesynths, stotterende, ijle vocals en breaks van vijf uur 's ochtends tot... eh, tja, tot wanneer? Tot het laatste restje vocht is uitgezweet, tot de voeten alleen nog maar afgestreken luciferstompjes zijn en de zon nietsvermoedend vanuit de kelder opkomt. Zo komt SPIELRAUM op deze eeste dag van ADE thuis in De School, de club die nu een nieuw hoofdstuk inslaat. En dat eventjes dubbel voelt? Dat is helemaal oké.