ADE22: DGTL is licht verteerbaar (maar wel heel lekker) ADE22: DGTL is licht verteerbaar (maar wel heel lekker)

Maar allemachtig, wat is het vol in de loods! DGTL organiseert massale evenementen, dat weet je van tevoren, maar bij de toiletten is er amper genoeg ruimte om de rijen te organiseren. En gezien je bij de mainstage alleen vanaf rechts binnen kunt komen, kom je snel tussen wal en schip terecht. Waarbij de wal een ondoordringbare mensenmassa is en het schip de wandelgangen bij de bar vanaf waar je het podium telkens nét niet kunt zien. De overweldigende (productie)schaal is vandaag een vloek en een zegen.

Gelukkig hoeft dat de pret niet teveel te drukken. Als Bas Bron het stokje doorgeeft aan Jayda G zet zij de techhouse-knop helemaal open, tot voelbare goedkeuring van een paar duizend opgewarmde lichamen. Vorig jaar stond ze nog in Area Two, maar voor deze editie is ze gepromoveerd naar het hoofdpodium. En je hoort en ziet meteen waarom. Ze draait hele ritmische techhouse, met lange breaks en meanderende vocalen. Achter de draaitafels staat ze zelf keihard te viben, met een brede glimlach. Met tracks als deze brengt ze veruit de gezelligste set van de avond.

Met de grijns nog op je gezicht baan je een weg naar Area Two, waar die grijns toch wat in een grimas verandert. Het Britse duo Maribou State speelt een dj-set, maar opent met een minutenlang kaal synth-intro. Dat mag, maar met de fletse housebeat die volgt is de volledige aandacht nog niet verdiend. Iets te weinig beuken voor een crowd die er intussen helemaal in lijkt te zitten. Later vinden ze het momentum wat terug met tracks van Joy Orbison en Overmono, maar echt leuk wordt het vanavond niet bij de Britten.

Tekst gaat door onder de foto.

Gelukkig is het aan de andere kant van de loods allesbehalve saai bij Floating Points. Die staat daar een gemeenschappelijk examen sound design af te leggen. Hij daagt uit met oorlogstrommels, lange intro’s en luide climaxen vol krakende computergeluiden. Op de immense lichtbalk – het grote broertje van die bij Area Two – die langwerpig boven Area One hangt, stromen bewegende visuals van voor naar achteren. Het licht knippert fel terwijl Floating Points een mechanisch hoofdstuk aan de avond toevoegt. Toch lijkt hij simpeler te draaien dan de vorige keer dat hij hier was. Ook op Lowlands konden we rekenen op een uitdagender set. Vandaag kiest hij vaker voor een rechttoe-rechtaan technobeat, die hij soms – het blijft Floating Points – plagerig onderbreekt voor een nerdy synth intermezzo. 

Zo doet iedere dj vanavond zijn ding. Dat betekent een leuk gevoel van onvoorspelbaarheid, maar ook een voelbare fomo bij het jonge publiek. Zou het bij de andere stage dan toch leuker zijn? Lange treintjes bezoekers banen zich constant een weg door de menigte, hand in hand op weg naar wat anders. Met de nodige blikken over de schouder om te checken of er niet een lammetje verloren is gegaan. En als je je vrienden kwijt bent, wat in deze donkere loods sowieso gaat gebeuren, ben je op het kruispunt tussen de twee podia lang niet de enige die ze daar weer hoopt te vinden.

Gelukkig is er tussen vijf en zeven ‘s ochtends eigenlijk maar één plek om te zijn. Palms Trax draait in Area One heerlijke uplifting beukers, ergens tussen trance en techno in. ‘Trance, illusion’ klinkt het opgewekt door de speakers, terwijl er om je heen aan kleurrijke vapes met aardbeiensmaak wordt gelurkt. Er blijkt een voordeel te zitten aan de grote palen in de zaal: eromheen maken verliefd kijkende vriendengroepen gretig gebruik van de extra paar meter ruimte om nog één keer helemaal los te gaan. ‘Ga jij nog lekker? Oh sorry, ik dacht dat je iemand anders was.’ Grote ogen kijken in de jouwe. ‘Maar eh, je gaat wel gewoon lekker toch?’