Het is vijf uur 's ochtends, het terrein begint leger en leger te stromen, genoeg mensen zijn als een lege legbatterij in hun tentje gesneuveld. Maar in de ArmadiLLow staat het nog ramvol, zijn de verhogingen afgeladen met strijders wiens vlammetje nog niet is opgebrand en staan mensen te hupsen en te springen voor de booth van de 24-uurstent. We staan bij Black Cadmium, het Rotterdamse duo dat zich met hun rauwe, ongepolijste platen in de kijker speelde bij grote dj’s als DJ Pierre, Josh Wink en Eris Drew en sinds de pandemie KEIHARD aan het knallen is. Ze hebben een stevige grip op de dansvloer, schieten in hun punchy set allerlei kanten op en geven precies genoeg energie voor zo’n vroege-morgen-slot in het aftaai-oord van Lowlands. Slapen, hoezo zou je? Daar heb je toch drie jaar de tijd voor gehad?
De eerste officiële Lowlandsnacht in drie jaar (ja, sta daar maar effe bij stil!) stelt niet teleur. We schieten uit de startblokken met twee supergaande drieklappers in de Bravo en de X-Ray, en in die laatste forceren geweldenaren de vibe met bruut, bruter, bruutst geweld.
Floating Points trapt de Bravo af
De eerste dag van Lowlands voelt supergaande. We schieten stevig uit de startblokken, met twee indrukwekkende drietrapsrakketten. Dan is het rennen en duwen geblazen, om als een pinball tussen de X-Ray en de Bravo heen en weer te schieten. In de Bravo wordt afgetrapt door Floating Points, de Brit uit de Plastic People-hoek van Four Tet (later vanavond in de Bravo) en Caribou (op zondag in de X-Ray). Hij draait natuurlijk veel van zijn eigen platen, maar als dj kan-ie soms van de ene naar de andere kant zwiepen, en vandaag doet hij precies wat je hoopt. Het ene moment een super ruimtelijke break vol priegelige arpeggio’s, dan weer via een straffe kick naar funk met slaggitaar en euforische blazers, om een Pink Pantheress-acapella te parkeren op een houseplaat. Cool: waar dit soort eclectische sets soms een beetje kunnen doodvallen in die gigantische Bravo, is het bij Floating Points juist mega aan.
Afra: snel en soepeltjes, donker en stevig
Overmono slaat homerun
Zo geeft hij een uitstekend voorzetje voor Overmono, de superhete Britse live-act die een megahit scoorde met ‘So U Kno’, en sindsdien steevast op het schild wordt gehesen als het nieuwe Bicep voor heads. Al op Dekmantel zagen we het duo schitteren met hun bigger-than-big room bangers, op Lowlands slaan ze een homerun. Bij die A Palé-remix baadt de Bravo in een bloedrode lichtshow, de vocal van die mindfuck Tessela-track (uit een vorig leven van één van de broertjes) vult de hele Bravo, en dan is het ook mega cute dat For Those I Love na zijn eigen X-Ray set hier nog even op het podium klimt om die remix te brengen. Echt verbijsterend hoeveel klappers ze nu al in hun repertoire hebben. Bicep voor heads? Nee joh, Overmono heeft alles om zulke zalen later te headlinen.
Daarover gesproken: eigenlijk valt de afsluitende headline set van Four Tet een beetje tegen. Op kleinere stages draait hij soms mindblowing sets, maar in grotere zalen, zoals hier, heeft-ie de neiging om consistenter en rechtlijniger te draaien. Met die ‘Joy Squad’-remix (en dan de veel minder vette Facta en K-Lone-versie) en een techhousetune die vervaarlijk tegen Fischer aanschuurt koerst hij op de vibe van zijn KH Essential-mix. Wel grappig dat hij opent met een drum ’n bass klassieker en vervolgens een plaat van het laatste Noisia album (... met Skrillex!). Die KH-tune ‘Looking At My Pager’ blijft een waanzinnige tune en hij bouwt ook emo-momentjes in voor de spacers in de zaal, maar het blijft een tikkeltje vlak, zeker na zo’n avond waarin de Bravo eigenlijk heel speels klonk.
Over naar de X-Ray, waar vanavond drie overtreffende trappen van geweld staan geprogrammeerd. Sowieso staat het ramvol bij Afra, de Amsterdamse dj die haar opmars maakte via queerfeest Spielraum en opeens overal en nergens opdook. Technisch is ze een onwijs geskillde dj, kijk maar hoe snel en soepeltjes ze haar vinylplaten op de mixer legt, haar koptelefoon tegen de schouders geklemd. Ze draait donker en stevig, met techno vol acidlijntjes en vinnige electro waarop de strobo’s venijnig flikkeren en trekt er een werkelijk ramvolle bak mee.
In principe draait het Rotterdamse duo Animistic Beliefs ook techno en electro, maar dan véél bruter, lomper en dik twintig bpm sneller. Wat een geweldenaren. Ze hebben ook een ontzettend punky vibe, alsof ze net uit een kraakpand zijn komen aanwandelen. Hij heeft een vlijmscherpe spikey hanenkam, zij een al net zo’n stekelige choker en een opgeschoren mat. Ze trekt ruw en geconcentreerd aan de knopjes en kabeltjes van haar modulaire synth, grijpt de microfoon en begint dan bruut haar vocals erin te spuwen. Geen idee wat ze zegt, maar het klinkt supervet.
Flashdance tussen de mokerslagen
Maar de geweldenaar der geweldenaren? Dat is vanavond Parrish Smith, de dj die eruit ziet als de frontman van een rockband. Stond Animistic Beliefs nog figuurlijk met de vuisten tegen de muren beuken, dan is zijn tactiek: gewoon de tanker récht door de golfplaten van de X-Ray heen beuken. Hij draait een zeer grillige set, waarin hij Nirvana en Kanye’s ‘Black Skinhead’ tussen zijn snoeiharde industriële techno parkeert. Overrompelt dan met loodzware kicks die de bedrading in je hoofd kortsluiten en draait ook mokerlompe drum ’n bass met scheurende gitaren, om net voor het einde van zijn set opeens fucking ‘Maniac’ van Flashdance te draaien. Ja, echt! In de X-Ray zit de temperatuur ondertussen op standje sauna, zijn de bovenlijven totáál bezweet en beginnen de oogjes – murw gebeukt door die destructieve mokerkicks – er een beetje droopey bij te hangen. Dan is het aftaaien geblazen naar de 24-uurs-tent, waar de meest toegewijde strijders de nacht tot aan de middag kunnen doortrekken, of is het tijd om met knikkende knieën naar één van de camping te strompelen. Nog twee volle dagen te gaan.
Meer Lowlands 2022 in het dossier