Ook in coronatijden is Eurosonic Noorderslag gewoon weer de graadmeter van het Nederlandse livecircuit. Welke acts stegen boven zichzelf uit? Wie is er klaar voor de grote festivals – zodra dat weer kan? En wie willen we dadelijk op alle podia zien spelen? Dit is onze top 25 van het Groningse showcasefestival voor nieuw Nederlands talent (en kijk meteen de sessies terug!).
Wat een talent, wat een uitstraling, wat een liedjes. Ja, natuurlijk kan Froukje nog groeien, maar voor mensen die haar alleen kennen van het anthem voor de wereldbewuste tiener ‘Groter Dan Ik’ en nog niet bijgepraat zijn over de debuut-EP van het roodharige supertalent: dat staat vol met hele goede liedjes. Ze brengt ze ingetogen, maar heeft een solide band achter zich. Zelfverzekerd en pakkend zingen over je twijfels, dat is een vak apart.
Kijk hier ook het videoportret dat we van Froukje maakten.
Dan weer dansen de gitaren om elkaar heen, dan weer haken ze in elkaar met melodieuze dubbele leadpartijen, dan weer gaan ze keihard met elkaar op de vuist. Kortom: de gitaarband waar het op Noorderslag om gaat is het geweldige Temple Fang, dat uit de as van Death Alley ontstond. Ze zijn maar met twee gitaristen, maar klinken als het viervoudige. Als een gitaarorkest, een gitaarorkaan! Dit zijn gasten die decennia aan spacerock ademen, die grijze haren hebben van het headbangen, en hun vingers staan krom van de pentatonische en mixolydische toonladders. Slechts twee tracks spelen ze in 15 minuten, lange psychedelische jams die langzaam ontbranden.
Tessa Douwstra ziet eruit alsof ze alles onder controle heeft. Geluid subtiel en perfect in balans, mooi melancholisch, originele arrangementen. En dan ziet het er ook nog eens superstrak en stijlvol uit. Knap ook hoe ze gaten durft te laten vallen zonder de aandacht te verliezen. Noteer vooral die tweede plaat van Luwten, die nog dit voorjaar moet verschijnen. Zij blijft een van de meest bescheiden talenten van Nederland.
Absurd natuurlijk, dat een punkband kan doorbreken in een jaar zonder liveoptredens. Maar Hang Youth houdt wel van een beetje absurd. Gelukkig is het live ook precies wat je hoopt (en leuker dan dat!). Frontman Abel heeft zijn mooiste plissérok aangedaan, er is een vriend meegekomen die rondspringt alsof hij in z’n eentje de moshpit ís en dan zijn er nog die gigantische blauwe enveloppen (‘ik snap wel dat het bestaat, maar het is gewoon kankerkrom geregeld… Belastingdienst!’). In een kwartier proppen ze een stuk of 17 liedjes, en niet onbelangrijk: de teksten van hun opruiende protestliederen blijven telkens verstaanbaar.
Weet je nog dat we Robin Kester ooit indiefolk noemden? Streep dat folk maar weg, inmiddels is de Utrechtse helemaal getransformeerd tot een stevige, bedwelmende indierock noir-act in de hoek van Sharon van Etten. De invloed van Moss (Marien Dorleijn produceert de boel) is ook onmiskenbaar aanwezig, en haar spooky sound zit vol angstzweet en nachtmerries.
Als een echte ridder laat Sor in zijn stylish maliënkolder zien wie er de baas is in het rijk der rappers. Gebogen over een net iets te lage keyboardstand stuurt Sor namelijk de allerbeste tracks op een indrukwekkende manier door de stream. Geen overnemende backing-vocals, geen luie voorgeprogrammeerde synths. Nee, bij Sor komt alles rechtstreeks vanuit het hart. En dat hoor en zie je aan alles wat hij doet.
Rats On Rafts en camera’s, dat ging niet altijd goed. De Rotterdammers zijn al jaren een van de beste undergroundbands van Nederland, maar als ze mochten ruiken aan de mainstream voelde het nog wel eens ongemakkelijk. Vandaag pakt David Fagan vol overtuiging de camera in een vlammende postpunkset vol nieuwe liedjes. Vooral de euforie van het tourleven in ‘Tokyo Music Experience’ knalt van het podium af.
Het is geen wedstrijd, maar op de vraag wie er nou precies het hardst genaaid is in 2020, is het antwoord Altin Gün niet vreemd. Ze waren klaar om de wereld te veroveren met hun energieke Turkse psychpop. Maar wat in het vat zit verzuurt niet, zo blijkt in deze sessie. Sterker nog: met de gloednieuwe en veel tragere single ‘Ordunun Dereleri’ blijkt Altin Gün ook uit een ander vaatje te kunnen tappen. Die zien we gewoon weer terug zodra het mag.
Als DJ wist Elias Mazian al als geen ander hoe je gebroken harten kan lijmen op de dansvloer. En die lijn, die trekt hij als zanger van fluisterende synthpop keihard door. Met niet meer dan zijn favoriete synthesizers, DJ-vriend Anton Pieete en prachtige teksten kruipt Elias Mazian uit je scherm en direct naar je hart.
Hoe doen ze dat toch? De Amsterdamse band Global Charming klinkt tegelijkertijd verveeld en fel. De gitaarlijntjes, baspartijen en drumroffels lijken wel met duct tape aan elkaar geplakt. Het valt allemaal net niet uit elkaar, maar dat is ook precies hoe het moet klinken. En als frontman Jilles van Kleef zingt dat het kantoorleven een absolute hel is, zingt hij dat zo akelig verveeld… alsof hij z’n hoofd door de monitor wil rammen en nietjes in zijn ogen wil prikken.
Shows van Personal Trainer zien er altijd uit als de allerleukste huisfeestjes van een stel kneitergoede vrienden, ook als ze het in een lege zaal voor de camera moeten doen. Zet ze op een podium, en Willem Smit verandert in een eersteklas paljas die de boel ophitst en zijn indierockcollectief naar grote hoogten stuwt. Ze kunnen zich meten met het allerbeste wat er op Eurosonic te zien was.
Wat vielen er veel hiphop-acts door de mand op Noorderslag: Yssi SB, ADF Samski en Qlas & Blacka waren stuk voor stuk nog niet klaar voor het grote podium. Kevin wel, honderd procent. De Rotterdamse rapper/streamingkanon staat onderkoeld op het podium, zijn slowflow is zeer helder verstaanbaar, hij overschreeuwt zich niet en wil in tracks als ‘RTL 7’ ook echt laten zien dat hij kan rappen. Achter hem staat een band – of nou ja, een drummer en een synthwizard – die zijn hits een frisse, sterke sound meegeven.
De jonge Utrechters van Banji creëren dwars door de stream het Entreehal-gevoel: half negen, je komt de Oosterpoort binnen, en terwijl je in de rij staat voor de garderobe kijk je alvast hoofdknikkend over je schouders. Je ziet vier achtergrondzangeressen en een speelse band die duidelijk elk project van Damon Albarn opgezogen heeft. Twintig kroegen tijdens de Popronde was niet verkeerd geweest, maar met ‘Listen’ hebben ze wel vast een heel catchy single te pakken.
De ervaren band Son Mieux is gemaakt voor een tv-sessie. Hun geluid klinkt live altijd al retestrak (de bassist speelt zelfs met een koptelefoon op), en de gebaren zijn groots. In de loop der jaren zijn hun songs steeds wat spannender geworden, zonder aan toegankelijkheid in te boeten. We horen vleugjes Primal Scream, een lik gospel, een beetje psychedelische pop, we zien de over de top moves van Mick Jagger. Maar misschien nog wel het knapste aan dit Haagse kwartiertje is dat het naast dat precieze toch ook een live gevoel heeft, en daar slaagt vanavond lang niet iedereen in.
Joep Beving, there’s a new kid on the block. En wat voor een! Met prachtige pianoloops, verstilde beats en een geconcentreerde blik tovert Pieter de Graaf de prachtigste neoklassieke stukken uit zijn piano en loopstation. Aan de hand van beatkunstenaar Binkbeats heeft Pieter De Graaf zichzelf het afgelopen jaar opnieuw uitgevonden, met als resultaat een neoklassieke Edison en deze prachtige set op Noorderslag. Als je ooit weer wakker mag worden op een festival, laat het dan met de muziek van Pieter De Graaf zijn.
Indie-zangeres Nana Adjoa werkte lang en geduldig aan haar grote droom, en toen kwam de coronacrisis. Wat doe je dan, nog langer wachten? Adjoa koos ervoor toch gewoon te debuteren, en waarom ook niet. Haar liedjes zijn prachtig ingetogen en komen uitstekend over op zo’n livestream, met speciale aandacht voor haar wonderschone albumopener ‘National Song’. Zulke goede liedjes horen we niet zomaar langskomen dit weekend.
Die pornosaxofoon...? In eerste instantie klinkt die megacheesy, maar gaandeweg de show blijkt het de onderscheidende factor van Cyrano Ceciel Kout alias Raw Roets, want die sax blaast zijn serieuze, introspectieve hiphop nog wat meer leven in. De protegé van Winne is een beetje een laatbloeier, die jarenlang moest schaven aan zijn sound en moest leren van zijn fouten, maar hij lijkt er nu echt klaar voor. Laat dat album maar komen.
Zo normaal als we het vinden dat Hollandse bands Britpop of Amerikaanse garagerock spelen, zo verrast zijn we met zijn allen door de Franse ye-ye van Brabantse Fleur, een protégé van The Kik-gitarist Arjan Spies. Maar wat heeft ze een leuk, fris album gemaakt, als een vergeten sixties nugget. Live oogt Fleur zelf nog een beetje stijfjes, maar haar band trekt haar er doorheen. Om vrolijk van te worden.
Luka’s nieuwe album First Step’s Of Letting Go is een heerlijk eigenzinnig mengelmoesje aan invloeden: er zijn schitterende folkmelodieën à la Feist, maar ook organische elektronica à la Kaithlyn Aurelia Smith. Des te jammerder dat haar elektronische indiepopliedjes vanavond niet zo goed uit de verf komen als gehoopt. In de uitvoering mag nog wat geschaafd worden, maar dat is een kwestie van tijd.
Een uiterst vreemde stem. Syncopische drums. Orchestral hits. Het zijn niet de eerste dingen waar je aan denkt bij een jongen die ‘geboren is uit een kokosnoot’ en vindt dat muziek er alleen is voor ‘meditatie en als medicijn’. Toch zijn het de opvallende ingrediënten die van Gino-Cochise een van de meest spannende acts van Noorderslag maken. Laat die collab met Black Midi, Han Bennink of Rage Against The Machine maar komen.
Knap hoor, hoe Bilal Wahib tegelijkertijd als acteur en popster keihard doorbreekt. Terwijl hij grote rollen speelde in Mocro Maffia, De Libi en Paradise Drifters (en met prijzen wordt overladen!), werd zijn hit ‘Tigers’ helemaal grijsgestreamd. Live brengt hij die met een redelijk conventioneel bandgeluid en een supercharmante podiumpresence.
Het zijn dromerige webben, de indieliedjes die Opera Alaska vanavond weeft met hun krioelende, soms wat weeïge gitaarlijnen. De band is het nieuwe project van Marien Dorleijn (Moss) en jazzgitarist Marzio Scholten, vanavond geflankeerd door een band die het mechaniek als een klokje laat tikken en inkleurt met kolkende synthesizer- en gitaarmotiefjes.
Wanneer je naar de Parade gaat, wil je natuurlijk niet dat de voorstelling in het midden wordt onderbroken om je uit te leggen waar het over gaat. Sophie Straat doet dat wel, en da’s jammer, want eigenlijk spreekt haar act voor zichzelf. Smartlappen over de yuppificatie van de Amsterdamse binnenstad, gebracht met een overdreven Jordanese tongval en een flinke dosis humor. Niet bepaald loepzuiver gezongen, maar je ontkomt niet aan een brede glimlach bij de komische uitsmijter ‘Hey Yvonne’.
Kijk hier ook het videoportret van Sophie Straat.
Terwijl een stream verderop Qlas & Blacka hun eigen back-up MC staan uit te hangen met een beschamend slap optreden, laat Jay-Way wel zien hoe je als rapper je songs ownt. Hij doet dat met een band die van reggae naar hiphop naar rock switcht. Niet altijd spot on, en hij mist een song die er echt bovenuit steekt, maar hij heeft binnen de Nederlandse hiphop wel een eigen plek geclaimd.
Al behoorlijk wat jaren zegent Joya Mooi de wereld met prachtige alternatieve R&B-liedjes die altijd en overal passen. Met haar laatste EP Blossom Carefully onder de arm speelde ze in Groningen niet haar beste set ooit, maar wat geeft het. Zelfs op een mindere dag laat Joya Mooi zien dat ze de wereld ongetwijfeld nog jaren zal blijven zegenen.
Kijk via het ESNS-platform van 3voor12 en 3FM nog veel meer shows terug van Eurosonic en Noorderslag. Bekijk ook de tv-uitzending Noorderslag 2021 met de hoogtepunten van het programma en veel reportages en check hier onze top 20 van Eurosonic.