Na twintig jaar is Black Cadmium nu helemaal klaar om te knallen Na twintig jaar is Black Cadmium nu helemaal klaar om te knallen

Ze stonden aanvankelijk alleen als opener geprogrammeerd. De eerste twee uurtjes de club warmdraaien, wat mooie platen draaien terwijl het publiek rustig binnendruppelt en dan langzaam maar zeker aan de heupen gaan trekken. Je kent het wel. Maar toen het Modular-feestje bij Now&Wow op de achtste verdieping van de Maassilo in Rotterdam toch langer door mocht gaan? Toen zei headliner Eris Drew meteen: ik wil best nog een halfuurtje extra draaien, maar dan wél met Black Cadmium.

En zo kon het dat Joginda Macknack (42) en Mike Richards (38), twee echte ras-Rotterdammers, een dikke week geleden naast de steengoede Chicago house-heldin het dak van de Maassilo af draaiden. ‘Zenuwachtig?!’, lacht Joginda, een beer van een vent met een aanstekelijk enthousiasme. ‘Nee joh. Platen draaien voor een volle zaal, dat is voor mij de natuurlijke drug die ik nodig heb. Ik was ready om te knallen. Het is te gek om te zien hoe de handjes de lucht in gaan tijdens de climax van een plaat, te voelen dat je één bent met het publiek. Dat Eris naast me stond te springen, en Mike in m’n oor stond te schreeuwen. “AAAAAH!” Ik heb het al die jaren voor dit moment gedaan. Ik heb deze film al zo vaak afgespeeld, ik heb die platen allemaal al gevisualiseerd. Ik wist bij elke plaat die ik oplegde vooraf al: als ik deze ga draaien, dan gebeurt dít. En dat kwam helemaal uit.’

‘Het voelde als thuiskomen’, zucht Mike. ‘Eindelijk thuiskomen.’ Hij is de wat introvertere van de twee, en als hij eerlijk is? Hij heeft wel effe zitten janken op weg naar de Maassilo. ‘Mensen hebben geen idee hoe diep het voor ons gaat, van hoe ver we moesten komen.’ Twee jaar geleden draaide Octo Octa (label- en levenspartner van Eris Drew) al op dezelfde plek, legt Mike uit. Toen was Black Cadmium nog totaal onbekend, en Mike ging met hun allereerste vinylplaat langs. Hopen dat–ie backstage kon sneaken om hem aan haar te geven. Dat lukte, Octo Octa en Eris Drew verklaarden zich zelfs fan van Black Cadmium en deze weken gaan ze helemaal full circle: na de gig met Eris in Rotterdam staan de mannen ook op Amsterdam Dance Event nog twee keer zij aan zij met de twee grote Amerikaanse underground-dj’s.

(tekst gaat verder na de video)

In de tussentijd is er veel gebeurd. Opeens wás het Rotterdamse duo Black Cadmium er. Ze belandden op de compilatie van Carista, brachten tracks uit via de labels van de Amerikaanse acidpionier DJ Pierre, rave-held Josh Wink en de Portugese Dekmantel-lieveling Violet. Ze kregen dikke shout outs van DJ Mag UK en Bandcamp, deden een Boiler Room-set op uitnodiging van Eris Drew en zelfs de New Yorker schreef lovend over hun EP Chemistry. In het afgelopen jaar konden ze wellicht geen gigs doen, maar ze deden toch zeker een stuk of 20 radioshows en podcasts.

Muzikaal gaan ze in hun sets en producties alle kanten op: van zwoele downtempo breakbeats naar peaktime rammers, van acid house naar stevige electro, met een uitstekend historisch besef van de afgelopen veertig jaar dancemuziek, en vrijwel altijd gemaakt op de klassieke 909, 808 en 303. Hun signatuur? Eris Drew verwoordde het op haar Instagram mooi: ‘You are both such great players and like to dish it out raw with a lot of love.’ Joginda lacht weer. ‘Zeker, het is superongepolijst wat wij doen. We willen niet dat geblablabla, mensen moeten gewoon DANSEN. Ik wil dat ze bij iedere plaat zoiets hebben van: “Wóóóów!”’ Mike: ‘Wanneer er binnen de lijntjes moet worden gekleurd? Dan doen we dat, hoor, maar als dat niet nodig is: dan ook zeker niet. Ik heb veel muziek de afgelopen jaren als te gepolijst ervaren, teveel volgens de regeltjes en technisch kloppend. Ik mis de passie, rauwheid, een stukje vrijheid. Daar gaan wij voor.’

Het voelt alsof Black Cadmium vanuit niets komt, maar niets is minder waar. De dansvloer van Now & Wow waar we het eerder over hadden? Daar groeiden ze zo’n beetje op. Vanaf de dag dat het mocht ging Mike daar als glazenhaler aan de bak. 23 februari 2001 was het, op zijn achttiende verjaardag, een Awakenings-avond met Steve Rachmad en Rolando op de line-up.

De glazenhaler? Dat is de absolute kneus van de club, zou je zeggen. Je moet bijna onzichtbaar blijven, kronkelend tussen de mensen door gaan, en onhandig met een giga-plateau in je ene hand balancerend door je knieën om de glazen tussen de dansende voeten van de grond te rapen met je andere hand. Ho, sorry, ja, ehm… mag ik er effe bij? Mike schatert. ‘Die eerste nacht veranderde mijn leven. Ik was altijd introvert geweest, ik was nog groen, en als jongen werd ik daar in een soort dorstige leeuwinnenkooi gedropt. Ik werd al snel meer extravert, en zoals jij de glazenhaler beschrijft? Dat herken ik helemaal niet! Benny Rodrigues was heel hot in die tijd, vaak legde ik dat plateau weg en ging ik vooraan bij Benny staan dansen met mijn ogen dicht. Na een kwartiertje losgaan opende ik mijn ogen effe, bleek dat de manager al die tijd al naar me stond te kijken. “Nou, dan ga ik nu maar weer aan het werk…” Als glazenhaler kon ik de hele tijd luisteren naar de sets. Niemand let op de glazenhaler, ik kon me er helemaal in onderdompelen en alles analyseren. Wat doen ze op het begin van de avond? Hoe voelt deze plaat? Waarom draaien ze ‘m op dít moment?’

Via via leerde hij de vier jaar oudere Joginda kennen. Die draaide al langer mee, had al heel wat van het Rotterdamse uitgaansleven gezien (‘Toen Underworld in 1998 in Ahoy speelde, kwam ik in aanraking met de underground-sound!’). En wanneer de tl-lampen zo rond zes uur ’s ochtends aanknipperden in Now&Wow, de laatste bekers waren geraapt en de dansvloer werd leeggeveegd? Dan waren de afters bij Joginda. ’Standaard! Elke zaterdag. Legendarische afters waren dat, daar hebben we elkaar echt in de diepte leren kennen. We gooiden matrassen op de grond, bestelden pizza’s, meisjes erbij en ik had twee draaitafels. Ja, er werd ook echt serieus gedraaid. Sommige jongens namen cd’s mee, dan kwam iemand met Derrick May aanzetten, een ander met een gekke Carl Cox-cd uit ’92.’ Mike: ‘Ik hoef je niet uit te leggen hoe diep je op zo’n moment in de muziek kunt gaan, toch? We zaten daar met dekentjes, een kop thee erbij, en dan maar analyseren wat we hoorden. Waarom draait–ie dit? Het was een hele trip.’

(tekst gaat verder na de foto)

Maar goed, zoals dat gaat wanneer je ouder wordt: het leven slingert je af en toe een onverwachte richting in. Het contact tussen Mike en Joginda verwaterde. Mike had best veel dj-gigs in die tijd, vertelt hij, maar langzamerhand werden dat er steeds minder en minder, het droogde zelfs helemaal op. Hij kreeg een relatie, ging in de zorg werken als begeleider van licht-verstandelijke gehandicapten en werd vader. ‘In die periode bleef ik wel muziek maken, al was het met laptop en koptelefoon. Het was mijn uitlaatklep, mijn escape, ik kon het niet laten gaan.’

Joginda verhuisde in die periode juist naar Amsterdam om een serieuze dj-carrière na te jagen. ‘Dat ging… wel oké. Ik leerde de juiste mensen kennen. Ik kwam op de juiste plekken. Ik kwam ook veel in Trouw, maar dat was een exclusive vriendengroepje waar ik nooit helemaal tussen kwam. Dat vond ik wel jammer uit die periode: ik was eager en ready om mee te draaien, maar iedereen hield alles voor zichzelf.’

Na elkaar jaren niet te hebben gesproken, kwamen Mike en Joginda elkaar vijf jaar geleden weer tegen bij een dj-wedstrijd, totaal per toeval. Die dag keken ze elkaar aan, ze laafden zich aan elkaars brandende verlangen naar de dansvloer, en ze zeiden: ‘Bro, let’s go!’ Sindsdien zijn ze weer onafscheidelijk, twee bloedbroeders van 38 en 42 die alles op alles zetten om alsnog een doorbraak te forceren in de dancewereld. En terwijl die wereld eigenlijk twee jaar op z’n gat lag, speelde Black Cadmium zich overal in the picture met mooie releases en podcasts. Joginda: ‘Wij léven dit, we weten niet beter, man. Daarom kunnen we het op deze leeftijd nog opbrengen. We hebben zoveel vrienden en kennissen die dj waren, maar wanneer het tegenzat de handdoek in de ring gooiden. Wij hebben weleens een stapje teruggedaan, maar we hebben altijd geweten: er komt een moment dat we dit leven kunnen leiden. Dit is het enige dat ik wil, en niets anders. Ik heb er veel voor moeten laten, ik heb veel foute keuzes gemaakt, maar er gaat een moment komen dat ik het wel snap, dat mensen me zien en serieus nemen. Dat is dít moment. Je kan het bijna overdreven noemen, zoveel releases, zoveel podcasts, maar we willen het bij mensen in het gezicht drukken: we zijn HIER, we gaan niet meer weg.’

De kaarten liggen er goed voor bij Black Cadmium, weten de twee, maar als ze eerlijk zijn: na Amsterdam Dance Event wordt het wel even spannend. Joginda: ‘Alleen bij de groten der aarde zitten de agenda’s helemaal vol. Programmeurs zijn wel geïnteresseerd in ons, maar ze bekijken het een beetje per maand. Een groot festival heeft laatst afgezegd voor 2022, omdat ze de programmering van afgelopen zomer moesten doorschuiven. Maar dat vinden we niet erg, we staan bij íédereen op de radar. Nu is het belangrijk om relevant te blijven, zichtbaar. En dat komt goed. We hebben zoveel muziek klaarliggen, het is schandalig.’

Black Cadmium draait tijdens ADE vrijdag 15 oktober bij Audio Obscura en zaterdag 16 oktober bij de Breakfast Club in RADION. Ze staan ook op de openingsavond in de Rotterdamse club BIT op 31 oktober.