Misschien is het wel goed voor Charlotte de Witte, even een break in dat krankzinnige schema dat ze zichzelf de afgelopen drie jaar oplegde. Tegelijk: de Gentse techno-dj kan niet wachten weer te beginnen. Midden in de corona-crisis dropt ze een vloervuller van jewelste. ‘Omdat ik nu zo ongelofelijk veel slaap, barst ik van de energie.’

Dat moment dat de wekker gaat. Ergens in een hotel, ergens in een stad, ergens waar een taxi op je staat te wachten. Je brein loopt traag, alsof er pluisjes in je hoofd zitten. Je hele lijf schreeuwt: nee, ik wil dit niet! Laat me met rust! Dat moment kent iedere dj. Het tegennatuurlijke ritme van de feestganger in de club is heftig, maar niets vergeleken bij het spiegelbestaan van de reizende dj. Charlotte de Witte weet er alles van. Ze had in 2019 meer dan honderd gigs, over de hele wereld. Op drukke weekenden rustig twee per avond, met een vlucht er tussen. ’Soms vervloekte ik mezelf, maar altijd - echt altijd - vervliegt dat gevoel zodra ik de club binnen loop. Je hoort de bassen vanaf buiten, duikt naar binnen langs de backstage, voelt de temperatuur, dat gevoel trekt u er altijd door.’

Een kleine flashback naar onze vorige samenkomst, in 2017. Charlotte de Witte ontmoette toen op de Zeedijk in Amsterdam de Nederlandse house-veteraan Gert van Veen. Samen droegen ze het verse label Mary Go Wild ten doop, dat verbonden was aan de gelijknamige winkel en uitgever die daar zit. Ze charmeerde toen met een ontwapenende honger naar techno, een onbevangenheid die haaks stond op de doorleefde rot Gert van Veen. Achteraf was dat een schakelmoment, want vanaf dat moment ging het ineens sky high met Charlotte de Witte. Ze draaide op alle grote festivals, bracht een release uit met Chris Liebing, at pizza met Enrico Sanguiliano, dronk bubbels met Richie Hawtin, at nog meer pizza met Enrico Sangiuliano. En belangrijker: ze zag zichzelf promoveren van techno rookie tot label-eigenaar, Awakenings resident en Tomorrowland MainStage artiest.

Moeilijke conversatie

‘Dat was een bijzonder moment, Tomorrowland MainStage. Dat was best een afweging, ga je dat doen, als techno act? Ik had een lange geschiedenis met dat festival. Toen ik heel jong was won ik eens een contest waardoor ik op het festival mocht draaien. Ik was er natuurlijk destijds nog helemaal niet klaar voor, maar het leverde me wel veel kansen op. Ik kon al snel draaien op I Love Techno en Pukkelpop. Maar het MainStage is toch anders. Je staat daar voor een publiek dat eigenlijk helemaal niet weet waar die muziek om draait, ze begrijpen u niet. Natuurlijk ga je dan niet de meest duistere Berlijnse underground techno draaien, het mag niet te donker zijn. Maar ik heb wel altijd het geluk gehad dat ik mijn eigen ding kon doen. Het was misschien niet mijn beste gig, je ziet gewoon meteen dat het een moeilijke conversatie is, maar ik was extreem goed voorbereid. Dat moet ook op zo’n festival. Ik heb de playlist voor zo’n korte set altijd helemaal van tevoren bedacht. Wat draai ik wanneer, wat wil ik bereiken?’

Doordacht of niet, het ziet er bij Charlotte de Witte altijd losjes en spontaan uit. Het is haar handelsmerk, die gulle lach. Sommige technopuristen vinden dat niet matchen met de muziek, maar ach, ze trekt ook net zo makkelijk een felgeel shirt aan bij een late late night sunrise slot tussen de techno vleermuizen. ‘Ik ben me er niet per se bewust van dat ik het doe, dat lachen, maar het is toch ook heel mooi om goed om je heen te kijken. Soms denk ik: wat gebeurt hier allemaal. Ik neem het niet voor lief hoor, draaien voor duizenden mensen. Je ziet de gekste dingen, mensen zijn grappig gekleed. En ze zoeken constant contact met je, ze zijn je de hele tijd aan het zoeken. En vergeet niet: ik weet welke muziek er komt, ik weet ongeveer welke reactie ik mag verwachten.'

Zo heeft Charlotte de Witte eigenlijk in no time een plek aan de top van de techno veroverd, de afgelopen drie jaar. Vaak wordt daarbij vergeten dat ze daarvoor al jaren draaide onder de naam Raving George. Ooit begon ze met die naam omdat een jongensnaam op de line-up nu eenmaal beter stond, maar eens ze die schroom van zich af wierp bleek haar vrouwelijkheid eigenlijk alleen maar in haar voordeel te werken. De technowereld zit te schreeuwen om goede vrouwelijke techno dj’s en producers, Charlotte de Witte is een van de artiesten die daarvan profiteert. Haar image is zeer vrouwelijk, haar hoezen zelfs een beetje zwoel, maar dat staat niet in de weg dat haar producties rauw zijn.

Midden in de corona-crisis dropt ze toch maar een nieuwe EP, die al klaar lag. Openingstrack ’Sgadi Li Mi’ is zelfs een echte peaktime rammer, met een opvallend tintje. ‘Er zit een vocal in die ik vond in een sample pack met etnische vocals. Het klinkt een beetje koor-achtig, haast goddelijk. Ik dacht: ja, die kant wil ik op. Ik had die track al efkes gemaakt, en vergeet niet, omdat ik nu zo ongelofelijk veel slaap, barst ik van de energie. Ik ben vast niet de enige. Blijkbaar hebben mensen er nu ook gewoon plezier van. Er staat trouwens ook een ambient-plaat op de EP, maar mijn persoonlijke voorkeur is de laatste tijd toch wel ontwikkeld richting snellere techno.’

Het brengt eerder de rush terug van het afgelopen jaar dan de rust van de huidige tijd. Want, amai, wat duurt het lang allemaal. ‘Fock ja! Ik heb laatst een livestream gedaan vanuit een oud kasteel in Gent. Misschien zou het dan logisch zijn om ambient te draaien, maar ik neig dan toch meer naar 135 bpm. Ja, toen ik eenmaal thuis kwam te zitten merkte ik hoe moe ik was. Ik heb echt de tijd genomen om bij te slapen. Maar ik weet waarvoor ik het doe. Niemand anders dan ikzelf is verantwoordelijk voor mijn agenda. Intussen komen de eerste boekingen weer binnen vanuit Frankrijk, voor september en oktober. Laten we hopen dat we dan weer mogen.’