Het is gek om er over na te denken, maar het feit dat we allemaal thuis zitten, zou best eens het popjaar 2020 mede vorm kunnen geven. Sterker nog: het zou vreemd zijn als dat niet zo was. Al in het begin van de quarantainetijd liet Rolling Stone zien dat mensen naar andere muziek luisteren. Minder pop en rap, bijvoorbeeld, sowieso minder nieuwe muziek. En ook de EDM die zo lekker werkt in de sportschool laat je nu lekker even links liggen. Andere muziek doet het juist goed: klassieke muziek, kinderliedjes en… folk. Natuurlijk, folk, kalme muziek die je aan kunt zetten tijdens het werken, waarmee je je huisgenoten niet op de kast jaagt, muziek die helpt om het leven op de vierkante meter kalm te houden.
Zo gek was die gedachte van Laura Marling dus niet: men zou best eens behoefte kunnen hebben aan mijn zevende album Song For Our Daughter. Het stond eigenlijk gepland voor augustus, het is er nu al. ‘De liedjes zijn een jaar of twee geleden al geschreven en eind vorig jaar opgenomen. Ik zit er al een tijdje op, zal ik maar zeggen.’ Zelf luistert de Engelse zangeres ook ineens naar andere muziek, merkt ze. ‘Ethiopische jazz, en opera. Ja echt, Monteverdi. Een vriend vroeg me welke muziek ik opzet om getroost te worden. Ik wist het eerlijk gezegd niet, ik luister eerder naar muziek om vermaakt te worden. Hij zei: ik luister naar opera.’
Om meteen maar vast een misverstand uit de weg te helpen: Laura Marling heeft geen dochter. Het had best gekund, want ze is inmiddels dertig, en haar liedjes gaan wel degelijk over ouder worden. Maar die dochter, die is dus fictief. Zoals veel van haar liedjes niet over haarzelf gaan. ‘Alexandra’, het openingsnummer van het nieuwe album, is bijvoorbeeld geïnspireerd door het Leonard Cohen nummer ‘Alexandra Leaving’. ‘Ik was gewoon benieuwd hoe het verder zou gaan.’ Laura Marling heeft iets met liedjes over vrouwen die moeite moeten doen om overeind te blijven, met een mannenfiguur ergens op de achtergrond. ‘Ik blijf ze maar schrijven. Het oernummer daarvan is ‘What He Wrote’, van mijn tweede album. Het is niet eens mijn eigen ervaring.’
Terwijl in de hele wereld zo’n beetje alles dat leuk is afgelast of uitgesteld wordt, heeft Laura Marling haar album juist vijf maanden naar voren geschoven. ‘Ik hou ervan als albums het nest uit vliegen. En omdat ik me niet kan voorstellen dat mensen op luide feestjes naar mijn muziek luisteren, leek dit me wel een goed moment.’
Die dochter dus, die heeft ze van een boek van Maya Angelou geleend, een Afro-Amerikaanse schrijver die in 2008 een essaybundel uitbracht met de titel Letter To My Daughter. Ook zij had helemaal geen dochter. ‘Het is een verzameling van haar eigen levenservaringen, gereflecteerd op een fictieve dochter, ik vond dat mooi.’ De dochter van Laura Marling is in dit geval eigenlijk een soort combinatie van ‘een nieuwe generatie songwriters’ en ‘haar jongere zelf’. Want man, wat was Laura Marling jong toen ze aan dit avontuur begon. ‘Zestien jaar was ik toen ik mijn eerste album opnam. Nu zie ik soms zestienjarigen en denk ik: wow, ik kan niet bevatten dat ik op die leeftijd al beslissingen moest nemen over mijn carrière. Ik kon op dat moment absoluut niet overzien dat mijn keuze om muzikant te worden de rest van mijn leven zou bepalen.’
Ze kwam er redelijk ongeschonden uit, vindt ze zelf. Haar ego raakte niet overbelast, ze wist de ego’s van anderen aardig te omzeilen. ‘Maar als ik mijn jongere zelf iets van mijn kennis van nu mee zou kunnen geven, dan is het dat wel. Waar ik ook niet op voorbereid was: het is behoorlijk ingewikkeld om twee persona’s te ontwikkelen, een publieke en een privépersona. Bij mij ligt dat vrij extreem uit elkaar. Ik heb mezelf best sterk afgeschermd. Ja, misschien schrijf ik daarom wel veel liedjes over andere mensen. Zelfs mijn beste vrienden vinden het moeilijk een direct antwoord op een vraag van me te krijgen.’
Met dat ‘coping mechanisme’ is Laura Marling een eind gekomen. In veertien jaar tijd maakte ze maar liefst zeven albums. Tussendoor verhuisde ze ook nog even naar Los Angeles, waar ze vijf jaar woonde. Wat ze daar deed? ‘Te veel psychedelica nemen, me verdiepen in Jodorowski, yoga instructeur worden. Het was een gekke tijd. Ik ging er heen met mijn geliefde, maar we gingen al snel uit elkaar. Ik woonde in een geweldig appartement waar ik bij toeval in was beland. Het was in een wijk die nu het hipste van het hipste in LA is, maar toen nog niet. Ik vond het heerlijk om de woestijn in te vluchten en de meest fascinerende mensen te ontmoeten. Maar op zeker moment was ik het ineens zat. En dus ben ik terug verhuisd.’
Haar nieuwe album liet met drie jaar het langst op zich wachten van allemaal, maar ook daar is een prima reden voor: ‘Ik ben halverwege een master psychoanalyse’, zegt Laura Marling. ‘Het begon toch een beetje te knagen dat ik nooit een opleiding afgemaakt had, en ik had de universitaire wereld een beetje geïdealiseerd. Dat beeld is inmiddels wel weer kapot hoor, haha. Maar ik vind het heel interessant, na te denken over hoe ieder mens iets in zich heeft dat niet te vullen is, een soort gat. Sommige mensen kunnen daar beter mee omgaan dan anderen. In de psycho-analyse speelt ook het fenomeen herhaling een belangrijke rol. Sommige mensen hebben steeds terugkerende dromen, schrijvers of songwriters schrijven vaak steeds opnieuw hetzelfde verhaal, met een net andere insteek. Zo werkt het bij mij ook. Mijn schrijven is mijn bewustzijn vaak vooruit, ik begrijp lang niet alles wat ik schrijf. Maar ik heb een heel reservoir vol met gevoelens en fantasieën die uitgedrukt willen worden.’