Maandenlang al hangt de sluiting van BAR boven het Rotterdamse nachtleven. Nu, in het laatste weekend van juni, is het zover: zestig uur lang draait de club nog door als een ratelende machine, van vrijdagavond tot maandagmorgen tien uur ’s ochtends. Nog eenmaal draven de vrienden van BAR op tijdens een emotioneel afscheid van een belangrijke speler in het Rotterdamse nachtleven.

Dj’s die er geen woorden voor hebben. Dj’s die hun ballen eraf zweten in de kelder. Dj’s die debiel staan te dansen in de grote zaal en vooral met tranen in de ogen vertellen over de niet te overschatten impact die BAR op hen had. Dompel je onder in het emotionele afscheid van de Rotterdamse nachtclub – een zestig uur durende weekender van vrijdagavond tot maandagochtend – en je ziet overal hoe heftig het is dat de club van de kaart wordt gegumd. Vaste gasten als Woody '92 en David Vunk geven hoog op van de club, maar ook Nederlandse helden als Orpheu The Wizard en Dekmantel Soundsystem naast internationale vedetten als Optimo en John Talabot.

De club wist Rotterdammers van ieder slag en soort wel eens over de drempel te trekken, en was voor velen een hoogtepunt in het Rotterdamse nachtleven. Dankzij het scherpe oog van programmeur Jetti Steffers – en later ook Sjoerd Post – wist BAR naast de gevestigde namen ook jong talent en obscuurdere artiesten met een indrukwekkende staat van dienst een plekje te geven op de line-up. Niet altijd met bomvolle zalen als resultaat, maar wel met passie voor talent gecureerd, en op die manier was de club een verbindende factor voor de elektronische muziekscene van de stad en het land. BAR was nauw verbonden met onder anderen Clone Records en labels Pinkman en Nous’Klaer, en bij die laatste twee speelt de club zelfs een belangrijke rol in hun ontwikkeling.

Maar goed, this must be the end. Het zijn de woorden die je vanavond begroeten vanaf de shirts van menig bewaker en BAR personeel, de woorden waarmee BAR afscheid neemt van de nacht. Niet zonder een knal, overigens. Maandenlang bogen de programmeurs zich over het programma, met als resultaat een zestig uur durende marathon waarin ieder hoekje en gaatje van de club wordt benut. Overdag draaien dj’s sets in de zonovergoten tuin, ’s nachts kun je je naast het programma ook nog eens wagen aan de verrassingssets in de bezemkast in de kelder én een booth backstage, door Moody Mehran spontaan omgetoverd tot een vijfde ruimte. Het programma is als het ware een dwarsdoorsnede van de geschiedenis van de club, waarin je de lijntjes tussen de club en andere initiatieven ziet lopen: Radio Operator, Red Light Radio, Nous’Klaer, Pinkman, maar ook met veel ruimte voor de vrienden van BAR die hier over de jaren hebben mogen draaien.

Dit bericht bekijken op Instagram

+:^( =:^( {:^( Words can't even describe the feeling that our beloved BAR is gonna close his doors.... Spend years and years, playing music, seeing and feeling and discovering music, sweating my balls off in the basement, dancing fully retarted in the main room and most of all enjoying the great vibes that you're feeling at this special and magical place. BAR I don't forget you, thanks for being such a big part of my life. Thanks BAR for being BAR. A special thanks to Jetti, Kris and Sjoerd and the whole BAR crew for everything you did for me all those years. Thanks for the fun always and always, thanks for believing in me and that I can be part of the BAR movement! A big big loss for the music scene in Rotterdam and the whole of the Netherlands so lets make this last weekend a boom boom party that we don't forget, because you’re definelty deserve this! Ninye Bun, Spekki Webu and myself'92 will play in the basement from 07.00 till 10.00 or longer...... So be there! X

Een bericht gedeeld door Woody’92 (@woodyninetytwo) op

Die storten zich dan ook vol overgave op hun laatste sets, een aanstekelijke energie die tastbaar is in de hele club. Op de zaterdag eerst bij Dekmantel Soundsystem, die vanaf klokslag middernacht beginnen met een traag en stevig geluid dat de broeikastemperaturen een zwoele ondertoon geeft met de stroperige EBM van Identified Patient’s op Dekmantel verschenen EP als ronkend voorbeeld. Op de zaterdag lijken dj’s hun liefde voor BAR vooral te gieten in een wat donkerder geluid, met als hoogtepunten onder anderen Orpheu The Wizard en Optimo die de main volledig afbreken met een kolkende zweetmassa als gevolg. Wie een adempauze nodig heeft duikt zo nu en dan de tuin van BAR in, waar een jubelende en gemoedelijke sfeer heerst, maar wie van mening is dat zuurstof een overbodige luxe is kan ook afdalen via de glibberige trappen van de pikzwarte kelder. Tijdens de set van Job Sifre, die al vroeg in de nacht draait, verzamelt de condens zich in poeltjes op de vloer en rammen lichamen glanzend van het zweet terwijl Job (voormalig BAR-stagiair) in rap tempo snoeiharde electro en acid serveert. Vanachter de booth danst hijzelf al net zo hard mee, met een gigantische glimlach op zijn gezicht.

De zondagnacht, die doorloopt tot het slot om tien uur ’s ochtends, is in ieder geval een stuk minder druk, maar zolang je niet te lang in de main blijft plakken tijdens de sets van Gilb’r en John Talabot, die een hele trits technoplaten met een percussieve basis opgooit, zul je daar weinig van gemerkt hebben. En dan is het toch nog best bijzonder hoe veel gezichten je van de voorgaande nachten herkent. Ietwat uitgezakt misschien, en dus ook geschokt als om middernacht al blijkt dat de club door zijn voorraad club mate heen is, maar met behulp van een likje of een kwartje en een flinke dosis vastberadenheid durven ook zij zich nog te wagen aan de laatste nacht – en dan is het aankijken hoe lang je het nog volhoudt. Op zoek naar de energie in de laatste nacht van BAR.

Die energie is vannacht te vinden bij de mensen bij wie BAR het meest nauw aan het hart ligt. De bedompte kelder nemen de broertjes Oberman van Nous’Klaer Audio vannacht voor hun rekening. Hun set beginnen ze in de eerste instantie vrij beheerst met een stel melodieuze houseplaten die ze stapsgewijs qua intensiteit opvoeren, Oceanic geconcentreerd over de platenspeler heen gebogen terwijl zijn lange haar onder een wit-blauw schippershoedje als een gordijn voor zijn gezicht hangt, Oberman gehuld in een synthetische blonde pruik waardoor de familiegelijkenis opeens een stuk duidelijker wordt. Na een uurtje gebouwd te hebben komen de eerste pieken, zoals bij ‘Metro’ van Matthew Styles, wanneer een jongen onder begeleiding van een rijzende synth gelukzalig twee badmintons (huh?) tegen elkaar begint te klappen. Die energie weten ze hoog te houden door ook flink wat megahits uit het dance-circuit te draaien, zoals Floorplan’s alom aanwezige ‘Baby Baby’ en de Nous’Klaer edit van ‘Loving’, die ze om een hyperemotionele dansvloerhit van Bicep heen wikkelen.

De dansvloer die de avond volledige domineert is ongetwijfeld de Barplus, waar moody mehran, Jeff Solo en BAR-programmeurs Post en Jetti geen moment de aandacht van een tjokvolle zaal verliezen door kriskras door de afbakeningen van genres heen te draaien, langs 90s acid house en industriële techno, house, electro, warme disco, onderkoelde 80s wave, noem het maar op. De sfeer is nogal extatisch, met name als een Rotterdamse clubveteraan, enkel gekleed in een oranje ballenknijper die niets van zijn stalen billen aan de verbeelding overlaat, op de booth springt om daar te rest van de avond te vertoeven. Ook Jetti pakt haar kans. Niet alleen achter de draaitafels, waar ze de hele avond in opperste concentratie een speciale hoofdrol in lijkt te nemen, maar ook wanneer ze, terwijl de volledige zaal haar naam scandeert, op de booth springt om vervolgens op Peter Richard’s ‘Walking In The Neon’ de zaal in te springen bovenop een jubelend publiek dat haar op handen draagt.

Maar de klok tikt gestaag door. Nadat Young Marco de main nog flink vol weet te trekken en ook de stromen uit de Barplus en de kelder daar zijn gesettled, neemt David Vunk het stokje over als afsluiter. Wie anders dan David Vunk? Zelfs voor zijn plotselinge opmars draaide de Rotterdamse dj al tien jaar bij de club en was hij bij alle fases van de club aanwezig – hij draaide op de allereerste avond en staat hier nu met een vier-uur-durende set waarvoor hij naar eigen zeggen zo’n vierhonderd platen mee heeft genomen. Tijdens die vier uur draait hij zijn typerende mengeling van disco, vuige electro, italo en koude wave, waarin ‘Professor X’ en ‘Mr. Flagio’ elkaar ontmoeten, doorspekt met houseplaten waarmee hij de laatste rauwdouwers aan het daglicht weet te onttrekken. En terwijl de sfeer achter de booth, waar nu ook oprichters Kris en Jetti staan, steeds emotioneler wordt, komt de laatste plaat steeds nader in zicht.

Uiteindelijk neemt niet Vunk, maar mede-oprichter Jetti die voor haar rekening. Niet om tien, maar om elf uur maandagochtend, in een uur waarin allerlei mogelijke opties – Depeche Mode, Sister Sledge, zelfs ABBA – de revue passeren om uiteindelijk te eindigen bij ‘This Must Be The Place’ van The Talking Heads. Voor een buitenstaander misschien een gekke keuze, het is immers ook de allerlaatste plaat die in de toonaangevende Amsterdamse club Trouw werd opgelegd. Maar toch is 'This Must Be The Place' ook de enige logische laatste plaat, een spreuk die de club zo na staat dat het pontificaal boven de deur van de ingang staat. ‘Home, is where I want to be. But I guess I'm already there.’

Want dat was BAR: een ontmoetingsplek en thuisbasis voor het Rotterdamse nachtleven en een plek vanwaar nieuwe initiatieven zich konden cultiveren. Dat de club nu zijn deuren moet sluiten, nu er nog twijfel heerst of een BAR 2.0 van dezelfde eigenaren zijn deuren zal openen, voelt aan als een klap voor het nachtleven van de stad en de rest van het land.

Maar als er iets is dat duidelijk is geworden dit weekend, dan is het dat de cultuur die om de club heen hangt en de verbanden die gelieerde muzikanten hebben gesmeed, niet plaatsgebonden zijn. Ook met gesloten deuren zal het netwerk van BAR blijven bestaan.