Je kunt op Eurosonic de focus leggen op bepaalde landen - Finland, Zwitserland, Noorwegen, maar uiteindelijk zijn het natuurlijk de Britten die bovenaan de ranglijstjes eindigen. 3voor12 steekt de duimen omhoog voor Sports Team.

Eurosonic Noorderslag is het jaarlijkse showcasefestival in Groningen, waar de muziekindustrie vanuit heel Europa zich verzamelt om nieuw talent te spotten én ook al vast te leggen. Speelt een band zich in de kijker? Dan is de kans groot dat-ie in de zomer op alle festivals speelt. 

Eurosonic vindt 17 t/m 19 januari plaats in de hele binnenstad van Groningen, met bands uit heel Europa. Op Noorderslag – 20 januari in de Oosterpoort – spelen louter Nederlandse bands. 

3voor12 doet uitgebreid verslag van het festival met recensies, livesessies en uitzendingen op 3FM.

5. Whispering Sons

© Atze de Vrieze

Dissonante, onheilspellende muziek, die zowel kil als emotioneel aanvoelt. Fenna Kuppers is met haar Nick Cave-achtige proclamaties de blikvanger van de band. Ze heeft heel lange benen en middellang sluik haar, die samen de rechte lijnen in haar gezicht accentueren. Geen wonder dat de band een bak gekleurd licht op de rand van het podium gezet heeft, om de ijzige blikken richting de zaal optimaal te vangen. Het is een typisch geval match tussen muziek en uitstraling. Zelf zeggen ze dat de chaos van de stad Brussel (hun huidige uitvalsbasis) de sfeer en teksten sterk bepaald hebben, en daar kun je je iets bij voorstellen. Het past ook binnen de belangrijkste trend van deze Eurosonic: een full blown terugkeer van de crisismuziek, met name uit het gehavende Groot-Brittannië, maar dus ook vanuit onze zuiderburen. Whispering Sons is een bijzonder stijlvaste band, want wel als nadeel heeft dat de show na een tijdje toch wat eenvormig wordt, maar gelukkig sluit de band met een explosieve slotsong, met zowel muzikaal als vocaal de uithaal die lang ingehouden werd.

Voor fans van: Savages, Nick Cave, The Soft Moon.
Waar zouden we ze willen zien: Sowieso klaar voor de zomerfestivals deze band, maar wel graag in een donkere tent.

4. Girl In Red

Het is pas haar derde gig buiten Noorwegen, pas de dertiende show ooit zelfs. Girl in Red, dus. Na haar eerste liedje is ze al buiten adem en het klinkt allemaal nog wat shaky, maar dat rommelige is juist ook wat haar zo charmant maakt. Ze is het Noorse antwoord op al die hypergestileerde synthpop uit haar thuisland. Zo’n meisje met neusringetje en Dr. Martens dat rafelige lichtvoetige indieliedjes over haar zwaarmoedige gedachten zingt. ‘Summer Depression’, bijvoorbeeld, over tienerzelfmoord, maar ook schattige songs over mooie meisjes. 

Voor fans van: Rammelige indie in alle kleuren van de regenboog
Waar hopen we dit te zien? EKKO of Bitterzoet! 
 

3. Hilary Woods

© Jelmer de Haas

Het Woord van Hilary Woods voert naar de Der Aa-Kerk, waar ze heel ingetogen met toetsen opent. En waar de Ierse ook meteen laat horen waarom ze bepaald geen traditionele singer-songwriter is. Met zware aanslagen op toetsen en (door haar compagnon) getrommel zet ze haar muziek duister en beklemmend aan. Het pianospel is dwingend in repetitieve en dwarse patronen met onheilspellende ritmische ondertonen terwijl de vocalen langs de gewelven van de indrukwekkend hoge gotische kerk schuren. Woods is dissonant, eigenzinnig, ze durft te experimenteren en verdiepen. 

Voor fans van: Marissa Nadler, Emma Ruth Rundle, Chelsea Wolfe, modern klassiek, Massive Attack, Twin Peaks.
Waar hopen we dit te zien? Bij moeilijke, onderhuidse muziek in de kerk moeten we erg aan Le Guess Who? (stond ze al) en Incubate (bestaat niet meer) denken. Motel Mozaique en Roadburn (Patronaat) zouden perfect passen.

2. L'Impératrice

© Jelmer de Haas

Volle bak, bij L'Impératrice. Ze zetten in met een funky gitaarrifje en de zaal gaat los met één collectief heupgezwaai. Lekkere synthbas erbij, gek synthesizer-riedel en het gefluit komt zo van achteruit de zaal. Franse synth-bandjes hebben we ondertussen genoeg, maar L'Impératrice onderscheidt zich door hun gekke mix van funky space-disco en tropische strandhouse (maar dan op z'n Frans). En een showtje bouwen, ja, dat kunnen ze wel. Met die matchende outfitjes (een beetje stewardess-meets-joggingpak) en hun funky gezwiep zijn ze een genot om naar te kijken. 

Voor fans van: Agar Agar, Polo & Pan, Charlotte Gainsbourg
Waar willen we dit zien: Lekker in de India van Lowlands, die spelen ze zó plat

1. Sports Team

© Jelmer de Haas

Wat een over het paard getild, geaffecteerd, elitair etterbakje is frontman Alex Rice van Sports Team. Héérlijk. Dit zestal uit Brighton wil niks te maken hebben met de huidige lichting doodserieuze postpunkrevivalbands:'There's a lot of punk bands around at the moment. To prove we're not that, here's a song about cricket!' Melodieuze songs volgepropt met hooks en een dikke laag ironie, plus een overdreven zwabberende frontman: The Fall mag nu hip zijn, maar Sports Team kijkt liever naar Pulp. 

Voor fans van: Pulp meets Pavement, droge humor, arrogante mannen
Waar hopen we dit te zien: als het universum ook maar een greintje rechtvaardigheid in zich heeft, zien we deze gasten straks overal. Te beginnen op een groot popfestival naar keuze.