Wie wil weten wat de belangrijkste muzikale hypes en doorbraak-acts van het jaar zijn? Die trekt naar SXSW (zeg: South By South West), het allergrootste en meest invloedrijke showcasefestival ter wereld. Veelbelovende acts van over de hele aardbol vliegen naar Austin, Texas om zich te presenteren voor de internationale muziekindustrie. Het klinkt wellicht als een ver-van-je-bed-show, maar ook de boekers van bijvoorbeeld Lowlands, WOO HAH, Best Kept Secret, Paradiso en Rotown zijn er aanwezig om te scouten welke talentvolle acts ze zeker voor hun festivals moeten strikken. Ook 3voor12 was op SXSW om te signaleren wat de must-sees van het jaar zijn, welke acts deze zomer vooral de oversteek naar de NL podia en festivals moeten wagen en welke tracks je zo in je Spotify-lijst met nieuwe ontdekkingen kunt slepen.
Wie zijn de grote muzikale talenten van de toekomst? Welke oude bekenden zijn beter dan ooit? Welke acts spelen komend jaar alle festivals plat? En welke liedjes kun je zo naar je Spotify-lijstjes slepen? We trokken naar 's werelds grootste showcasefestival SXSW in Austin, kwamen terug met deze vijftig toppers en gidsen je meteen naar hun Nederlandse shows.
SXSW 2019
50. Surfbort
Lekker lelijke punkrock over paniekaanvallen tijdens de seks, en dat gebracht door een crazy eyed chick in Gucci badpakje: Surfbort is een gestoorde livesensatie in de dop. Zangeres Dani Miller zelf is nog jong genoeg om niet te malen om een blauwe plek meer en een tand minder. De drie doorleefde gasten om haar heen zien eruit én spelen alsof ze al een paar decennia shows doen in kraakpanden die ruiken naar natte hond.
Klinkt als: het stapelgekke buurmeisje van Amyl and the Sniffers.
Kijk: Les Be In Love
49. Francis and the Lights
Met zwierige danspasjes brengt Francis and the Lights zijn synthfunk naar het podium. Live zit er flink wat power in z’n stem, zijn voetenwerk is nog net wat sneller en het is echt hilarisch hoe hij uiteindelijk het publiek in springt, zijn microfoon afdraagt en zo mogelijk nóg harder begint te dansen. Wat een druif!
Klinkt als: de Peter Gabriel-fetisjist die uit de schaduw van Chance The Rapper, Frank Ocean en Drake is gestapt.
Kijk: May I Have This Dance
48. CHAI
De Japanse band CHAI noemt zichzelf neo-kawai: in strijd tegen het traditionele kawai, omdat het Japanse woord voor schattig bijna beklemmend kan zijn. Een beetje zoals Powerpuff Girls: ja, heel cute en gimmicky, maar ook stoer en weird met synchrone danspasjes, matching outfits en een a capella ABBA-cover.
Klinkt als: de garagerockversie van de hysterische J Pop die je in de arcadehallen hoort.
Kijk: Choose Go
Live: London Calling
47. Pottery
Niet alleen klinkt hun leukste liedje als Hank Williams op speed, maar de tekst gaat er ook nog ’ns over. Pottery uit Montreal speelt opruiende garagepop met jengelende gitaartjes, maar ook hoekige Talking Heads-funk en krautrockgrooves.
Klinkt als: een band waar je veel meer van wil horen.
Luister: Hank Williams
Live: London Calling
46. Choker
Het is bijna schaamteloos hoezeer Choker het geluid van zijn grote voorbeeld Frank Ocean kopieert: het mijmerende mompelzingen, de emotionele falsetto’s en af en toe onverwacht venijnig rappen over gelaagde en kleurrijke producties. Hoe hij er toch mee wegkomt? Omdat hij het echt heel goed nadoet en Blonde alweer drie jaar oud is.
Klinkt als: een Frank Ocean-copycat met een snufje Blood Orange.
Kijk: Petrol Bliss
45. BbyMutha
Met haar roze cowboyhoed, snoepketting-jurkje en kleurrijke vriendenkliek ziet ze eruit als een wandelende snoepwinkel, maar rapper Bbymutha moet het meer nog hebben van haar lijzige flow en verrassende dub-reggae-producties.
Klinkt als: extreem wavey hiphop in alle kleuren van een toverbal.
Kijk: Rules
Live: Best Kept Secret en Strange Sounds From Beyond
44. Psychedelic Porn Crumpets
Vind je King Gizzard & The Lizard Wizard echt hartstikke leuk, maar zou je willen dat ’t af en toe effe wat harder en ongecompliceerder rockt? Dan is het Australische kwartet Psychedelic Porn Crumpets echt jouw ding, met flinke psychfreakouts maar ook veel meer riffs om op te headbangen.
Klinkt als: psychrock met een voorliefde voor Black Sabbath en Led Zep.
Kijk: Cornflake
Live: Best Kept Secret
43. Kirin J Callinan
In Subbacultcha-kringen is Kirin J Callinan meer dan een cultheld, daar is hij een halfgod. En zo staat de goede bekende van Mac DeMarco, Connan Mockasin en Alex Cameron ook op het podium. In zijn verknipte hersenpan is het heel logisch om ‘Life is Life’ te coveren, zijn gitaar in de lucht rondjes te laten tollen na een flamboyante solo en op ‘Big Enough’ de draak te steken met groteske dancepop. Het allerleukst is a capella slotnummer ‘Toddler’, waar we zelf de muziek maar bij moeten voorstellen wanneer hij parmantige dansjes doet.
Klinkt als: een cowboy met de meest vervreemdende hit denkbaar.
Kijk: Big Enough
42. Broken Social Scene
‘Sorry dat ik een beetje vals zing’, grinnikt bandleider Kevin Drew verontschuldigend, ‘maar daar heb ik mijn handelsmerk van gemaakt.’ Dat Broken Social Scene deze week een dikke tien keer op SXSW speelt, zegt wat over de gretigheid van het tienkoppige Canadese indierockcollectief van weleer. Ze lijken aan een tweede jeugd begonnen.
Klinkt als: anderhalf decennium aan rijkgeorkestreerde indierock en majestueuze droompop.
Kijk: sessie bij KEXP
41. Charly Bliss
De prijs voor de leukste glitteroutfit van Austin gaat naar Eva Hendricks, de zangeres van Charly Bliss die er werkelijk uitziet alsof ze zo uit een van de mysterieuze glitterfabrieken is gerold. Zo laat ze hun powerpop en altrock met mega-catchy refreintjes nog net iets feller fonkelen.
Klinkt als: je extraverte buurmeisje dat de laatste plaat van Weezer zelfs sick vindt.
Kijk: in sessie bij KEXP
Live: Cinetol
40. The Beths
The Beths uit Oakland zijn cute! Vooral de manier waarop de gitarist en bassist de handclaps en mierzoete koortjes verzorgen in de highschool indierockliedjes is heerlijk. En belangrijker: ze weten hoe ze een goed gitaarliedje moeten schrijven. Keer op keer!
Klinkt als: je introverte buurmeisje dat de eerste plaat van Weezer ook sick vindt.
Kijk: in sessie bij 3voor12 Radio
Live: Vera, Merleyn en Best Kept Secret
39. Novelist
Op zijn tweeëntwintigste is Novelist al zes jaar (!) gaande in de UK grime-hoek, dankzij tracks met Skepta, Chase & Status en de experimentele producer Mumdance. Nu zijn debuutalbum eindelijk uit is, betaalt al die ervaring zich uit in een opzwepende show die zelfs de meest sceptische Amerikaan aan het springen krijgt.
Klinkt als: oldschool grime met leftfield producties.
Kijk: Novelist in de Boiler Room
38. Lowly
De meeste dreampopbands op SXSW ondervinden hetzelfde probleem als de meeste dromen: je bent ze alweer vergeten voordat je er erg in hebt. Lowly uit Denemarken onthouden we dus wel, dankzij knetterende synths, zwoele autotune-vocalen, af en toe een forse climax en een supercoole gitariste die met haar ogen dicht mee staat te zweven op de wolkjes van composities.
Klinkt als: Wye Oak en Lower Dens, maar dan met autotune!
Kijk: sessie bij KEXP
Live: Nordic Delight Festival
37. Sam Fender
De indierock van Sam Fender werkt net zo goed voor de jonge meisjes vooraan als voor de oudere bierdrinkende mannen bij de bar. Een geweldige stem en inmiddels makkelijk een halfuur vol sterke tunes.
Klinkt als: altrocker die serieuze onderwerpen aansnijdt.
Kijk: in sessie op Eurosonic
Live: Doornroosje, TivoliVredenburg, Melkweg en Down The Rabbit Hole
36. Pink Sweat$
Natúúrlijk heeft zanger Pink Sweat$ ook echt een roze joggingbroek aan. Hij heeft al wat aardige streaminghits te pakken met een verfrissend geluid: het is R&B, maar dan wel gestript van alle franjes. Niets geen productionele trucjes, hij croont met niets meer dan een simpel elektrisch gitaargepingel als begeleiding. Grappig genoeg lijkt hij juist daardoor nog meer impact te hebben.
Klinkt als: een laagdrempelige Frank Ocean.
Kijk: ‘Honestly’ live op SXSW
35. Priests
Waren de shows van Priests voorheen nog als een onbedwingbaar vreugdevuur – het leverde ze vergelijkingen met Savages op, hoewel ze eigenlijk meer in de no wave-hoek zaten – in aanloop naar een tweede album houdt de groep uit Washington de vlammen iets meer in toom. Katie Alice Greer heeft de nummers wat scherper aangeslepen en maakt zelfs in haar pyjama nog indruk.
Klinkt als: politieke postpunk en no wave.
Kijk: sessie bij KEXP
Live: Best Kept Secret
34. Wand
Was Ty Segall de sloophamer die met gemak een muurtje verpulverde, dan was het bevriende Wand de bulldozer die het hele gebouw omver blies. Nog altijd weet frontman Cory Hanson hoe hij de hals van z’n gitaar moet kietelen voor de mooiste feedback, maar inmiddels is de band wonderlijk genoeg opgeschoven naar artrock.
Klinkt als: heavy metal-garagerockband gooit het roer om richting Radiohead.
Kijk: sessie bij KEXP
Live: Vera en EKKO
33. Strand of Oaks
Volgende week komt zijn nieuwe, zesde album Eraserland uit en Timothy Showalter a.k.a. Strand Of Oaks heeft duidelijk zin om eindelijk weer te spelen. De nieuwe nummers neigen wat meer naar de sound van stadsgenoten The War On Drugs en daar is helemaal niets mis mee. Iedere twee jaar een nieuwe Strand Of Oaks-plaat, een traditie om in stand te houden.
Klinkt als: The War On Drugs met een zware tijd achter de rug.
Kijk: live bij The Late Show
Live: Metropool, TivoliVredenburg en Into The Great Wide Open
32. Khalid
Tussen alle nieuwe ontdekkingen is het soms fijn om gewoon even een stel onmiskenbare hits te horen. Khalid heeft drie danseressen mee, danst met een gulle lach met ze mee en brengt ondertussen die hits met een enthousiasme alsof hij ze voor het eerst mag uitvoeren.
Klinkt als: Khalid hoeven we natuurlijk niet te omschrijven, maar zijn nieuwste single My Bad heeft een toffe Craig David-vibe.
Kijk: live bij SNL
31. Penelope Isles
Op de mooiste momenten schitteren de overstuurd brommende gitaren zoals Deerhunter, verder is broer-en-zus-band Penelope Isles uit Brighton gespecialiseerd in lieflijke, barokke iedjes waar je uitstekend bij kunt wegdromen.
Klinkt als: dreampop met fuzzy gitaren.
Kijk: Chlorine in sessie
Live: London Calling en Muziekgieterij
30. ORI
De door Kendrick Lamar en Jay Rock gesamplede ORI laat noisy synthesizers soulvol klinken. Verstopt onder zijn hoodie en een laag donkere visuals geeft de naar Berlijn verhuisde Israëler een perfecte set om je ogen bij te sluiten.
Klinkt als: Chet Faker’s remix van een statische platenspeler en je favoriete ASMR-playlist.
Kijk: Undone
29. Body Type
Weinig bands die zoveel spelplezier uitstralen als het Australische Body Type. De vier meiden hangen tegen elkaar aan tijdens hun solo’s, klimmen op het drumstel of geven een wangkusje na een mooi refrein. Ze vinden precies de juiste balans tussen rommeligheid en sterke hooks voor een stevig indierockbandje en de zang komt vanuit de tenen. Onmogelijk om hier niet vrolijk van te worden.
Klinkt als: een springerige all girl versie van DIIV.
Kijk: Palms
Live: London Calling
28. White Denim
White Denim is zo’n band waar je gerust je vader naar kan meeslepen. Wedden dat ie je af en toe laaiend enthousiast aantikt om in je oor te brullen: ‘GOED HÈ?!’ ‘HOORDE JE DIE GITAARSOLO?!’ ‘WOW DAT ROFFELTJE!’ ‘ONVERWACHT JAZZY TOETSENPARTIJ, KICKEN!’ Niet om te zeggen dat het ouwelullenmuziek is, het voelt juist ontzettend fris. Tegelijkertijd zijn het dus megavirtuoze muzikanten, maar zonder al te opdringerige masturbatiesolo’s en hoewel de groep uit Austin al anderhalf decennium bezig is, brandt het vuur nog hevig in de ogen.
Klinkt als: southern rockgrooves gespeeld met een garagerockmentaliteit.
Kijk: Echo Session
27. Durand Jones & The Indications
Verwarring! Is Durand Jones nou die soulzanger met z’n petje en sax in de hand vooraan? Of toch de drummer met een fluwelen kopstem? Die twee wisselen elkaar continu af, dan weer doet de een de tweede stem terwijl de ander de lead neemt, dan weer gaan ze in duet. Ze hebben een enkele uptempo James Brown-kraker, maar zijn eigenlijk nog beter wanneer ze losjes en lekker achterover leunend spelen. Saai? Absoluut niet, dankzij een stel hele mooie liedjes en uitzonderlijk fraaie blazersarrangementen.
Klinkt als: de soulplaten die je ouders graag tijdens het avondeten aanzetten.
Kijk: sessie op SXSW
26. Japanese Breakfast
Geloof het of niet, maar Japanese Breakfast heeft in de SXSW-app ongeveer evenveel favorites als supersterren Khalid en Billie Eilish. De indierockdarlings zijn in hun thuisland echt een Grote Band, terwijl ze in Nederland amper de EKKO en Rotown ontstijgen. Hoe groter de podia, hoe sprankelender vooral frontvrouw Michelle Zauner lijkt te spelen. Met glinsterende pretoogjes laat ze haar shoegazegitaren uitwaaieren en strooit ze met melancholisch-euforische ontboezemingen. Tijd dat die band ook hier doorstoot naar de eredivisie.
Klinkt als: tijd voor een Nederlandse doorbraak.
Kijk: sessie bij KEXP
25. Andrew Bird
Zijn komende album heet My Finest Work Yet en dat lijkt niet overdreven. Met een set vol nieuwe liedjes, perfect gefluit en de Austin-skyline op de achtergrond blijf je balen dat je als kind nooit viool bent gaan spelen.
Klinkt als: de vioolspelende broer van Sufjan Stevens en M.Ward gaat fluitend door het leven.
Kijk: live op Down The Rabbit Hole 2015
Live: Paradiso
24. illuminati hotties
Een goede bandnaam telt voor twee en gesynchroniseerde danspasjes voor tien. Tel daar een plaat van elf goede gitaarliedjes bij op en je komt uit op 23. Toeval?
Klinkt als: het vrolijke zusje van Soccer Mommy.
Kijk: sessie bij Audiotree
23. Deerhunter
Om de lat alvast hoog te leggen laat Deerhunter op de eerste avond horen hoeveel goede liedjes de band heeft. En het nieuwe album? Dat kan zich meten aan hun beste werk en past net zo fraai bij de invallende schemering als de rest van de set.
Klinkt als: het lichtende voorbeeld voor alle gitaarbands van de afgelopen tien edities SXSW.
Kijk: live op Best Kept Secret 2018
22. Kelvyn Colt
Er staan honderden Amerikaanse rappers op SXSW en het is een Duitser die indruk maakt op de eerste avond. Wel in het Engels natuurlijk, maar met een eigen geluid tussen Kid Cudi en een meer oldskool sound. Maar het is vooral zijn imposante podiumpresence die opvalt. Zeer zelfverzekerd en met iedere line on point.
Klinkt als: Kid Cudi met in zijn raps een rauwer geluid richting DMX.
Kijk: Colors sessie
21. SAINt JHN
SAINt JHN is al een paar jaar aan de weg aan het timmeren en geeft ook aan dondersgoed te weten hoe het is om op SXSW voor weinig mensen te spelen. Maar inmiddels heeft hij een paar hits op zak, trekt de rapper uit Brooklyn een volle zaal en geniet daar volop van. Net als van de aandacht die zijn sixpack trekt. Maar vooral brengt hij iedere line met overtuiging en een onweerstaanbare energie.
Klinkt als: Jidenna die trap maakt en veel Soundcloud luistert
Kijk: Lust
Live: WOO HAH!
20. Billie Eilish
De grootste aanstaande popsensatie van 2019 is een 17-jarig meisje dat het liefste zingt vanuit gruwelijke perspectieven: de psychopaat die zijn vrienden heeft vermoord, bijvoorbeeld, of het monster dat zich onder je bed heeft verstopt. Maar dat wist je inmiddels vast al. De show van Billie Eilish leunt wel erg sterk op de backingtrack, maar haar übercoole uitstraling compenseert dat ruimschoots.
Klinkt als: het monster onder je bed blijkt een 17-jarige superster.
Kijk: in sessie bij 3FM
Live: Lowlands
19. Flipp Dinero
Een van de grootste Amerikaanse hits van de afgelopen tijd komt van Flipp Dinero. Zijn Leave Me Alone werd al meer dan 320 miljoen keer gestreamed. Maar met enkel streamingcijfers krijg je nog geen mensen op de been, daar zal Flipp Dinero voor moeten werken. Hij heeft veel shows staan op SXSW en zonder er naar op zoek te gaan zien we hem drie keer. Dankzij een goede flow en een paar andere prima tracks weet Flipp het echter wel telkens te laten werken voor die track er is. En als die ene gigahit dan uiteindelijk komt, krijgt hij zijn zin: hij springt het publiek in, iedereen zingt mee en hij krijgt een voorproefje van het sterrendom. Hard work pays off.
Klinkt als: Juice WRLD als hij nuchter is.
Kijk: Leave Me Alone
18. Rico Nasty
Vorig jaar leek rapper Rico Nasty nogal een eendagsvlieg met haar malle Sugar Trap, nachtmerrie-anime-visuals en punky spike-kapsel. Maar ze is er nog steeds, ze heeft drie keer zoveel shows en de fanschare die haar angstaanjagende stijltje kopieert is vervijfvoudigd. Rico zelf lijkt volwassener geworden (ietsje dan) en heeft haar lekker logge, lompe flow verder aangescherpt over trapbeats vol nu metal-gitaren, paranoia en agressie met een knipoogje. ‘Bitch I’m nasty!’
Klinkt als: een hele nasty rapper met een punkattitude en nu metal-geluiden.
Kijk: COLORS Sessie
Live: WOO HAH!
17. Black MIDI
In de comments onder de twee livesessies van Black MIDI op YouTube doen fans naarstig hun best om de math-noiserockband uit Zuid-Londen in woorden te vangen. Het lijkt wel wat op Gang of Four en Pere Ubu, toch? Nee, het is alsof Minute Men en Frank Zappa een baby kregen, en die dan weer begon te daten met het kind van Talking Heads en Can… et cetera, et cetera. Met die ene sessie groeide de band al uit tot ‘de beste band uit Londen waar niemand wat van afweet’, zo kopte NME, en hun shows op Le Guess Who en Eurosonic waren al sensationeel. Ook aan de overkant van de oceaan wordt hun driftige artrock nu goed ontvangen. De razendsnelle gesyncopeerde drumpartijen, die extreem noisy gitaren en het nasale gebrabbel van de drie zangers: als je de puzzelstukjes los van elkaar zou horen, kun je je ze onmogelijk samen voorstellen, maar het past toch echt in elkaar. Black MIDI is een band die je met niets anders kunt vergelijken.
Klinkt als: ehm, ja, moeilijk uit te leggen.
Kijk: in sessie bij KEXP
Live: Motel Mozaïque
16. Leikeli47
Een bulldozer, noemt Leikeli47 uit Brooklyn zichzelf. Vooral live heeft de mysterieuze weirdorapper met een bivakmuts inderdaad nogal een sloopkogelflow, maar ze valt vooral ook op met excentrieke beatkeuzes en een superdansbare show. Bonuspunten voor de gasten die ze uit het publiek trekt, die spontaan op het podium beginnen te voguen. ’Thanks for showing this weirdo all this love!’
Klinkt als: een underground-Nicki Minaj om op te dansen (en Jay Z is fan!).
Kijk: Tic Boom
Live: Bitterzoet
15. Gia Margaret
‘Sleep rock’, noemt Gia Margaret haar muziek zelf: ze speelt breekbare tokkelfolkliedjes over klein en groter ongemak, over de vriend die simpelweg door boodschappen voor haar te doen wat licht in een duistere depressie weet te schijnen. Haar toetsenman weeft er sierlijke patronen van ambient en shoegaze doorheen, orgeldrones en soms een diepe bas.
Klinkt als: geruststellende freakfolk anno 2019.
Kijk: sessie bij Audiotree
Live: Rotown, Cinetol en Into The Great Wide Open
14. Sports Team
Hè hè, tussen al die zwartgallige bands uit het Verenigd Koninkrijk is er ook een hele vrolijke groep die het leven in de Britse buitenwijken op de hak neemt en tegelijkertijd oprecht verheerlijkt. Sports Team is alleen nog maar onstuimiger geworden sinds Eurosonic, die frontman dartelt nog joliger over het podium en de jongen met het schud-ei kijkt zo mogelijk nog stoïcijnser.
Klinkt als: het lichtvoetige indierock-antwoord op de vele zwaarmoedige Brexit-bands.
Kijk: live op Reading + Leeds
Live: Best Kept Secret, Loose Ends, Misty Fields en V11
13. J.I.D.
Al trakteert DaBaby op pondzakken wiet en Flipp Dinero op Leave Me Alone, het is J.I.D.’s snelle en virtuoze flow die in Stubb’s het grootste cadeau is. Niet gek dat onder andere 6LACK en A$AP Ferg een featuring met hem opnamen en J.Cole hem tekende op zijn label.
Klinkt als: de gouden rand tussen strakke trap, old-school hiphop en heel erg veel skills.
Kijk: live in The Tonight Show
Live: WOO HAH!
12. The Nude Party
Zou het eeuwenoude blues-schema ooit gaan vervelen? Niet als het met het jengelende belhamelenthousiasme van The Nude Party wordt gespeeld, in ieder geval. Jonge gassies zijn het nog, die door Oakley Munson of Black Lips de studio in zijn gesleept. Met hun druipsnorren, cowboybloesjes, inhaakrefreinen en jammerende lapsteel spelen ze rock ’n roll die onweerstaanbaar aan de heupen trekt.
Klinkt als: een kruising tussen The Rolling Stones, The Growlers en de meest aanstekelijke liedjes van de Nuggets-garagerockverzamelaars
Kijk: in sessie bij Paste
Live: Best Kept Secret
11. City Morgue
In een tijd waarin trap alsmaar harder en schreeuweriger en lawaaieriger wordt, moet NY hiphopcrew City Morgue toch wel het eindpunt zijn? ZillaKami, SosMula en Thraxx schreven een stel vroege hits voor 6ix9ine, werkten met Denzel Curry en maken nu horrorrap waar duizenden botten op zullen kraken. Live blijken ’t een stel ontzettende schreeuwlelijken (duh!) die ook met een sardonisch plezier Slipknot coveren, maar ondertussen wel een ijzersterke show geven.
Klinkt als: de missing link tussen nu metal en trap.
Kijk: SK8 Head
10. Frankie & The Witch Fingers
Als psychedelische garagerockband kan je zo ongeveer nergens op de wereld beter spelen dan in Hotel Vegas. Vrijwel elke band die grofweg in dat genre valt in te delen wordt hier als een held ontvangen. En ze staan er ook dit jaar weer in grote getalen. Toch weet Frankie & The Witch Fingers op te vallen tussen de zielsgenoten dankzij hun psychedelica-intermezzo's. Die vormen de nodige rustpunten tussen het moshpit-geweld zonder de spanning van de keihard rockende garagestukken ook maar een moment te verliezen. Oh Sees kijkt aan de rand van het podium goedkeurend toe. Nog een rondje de pit in dan maar. Frankie is geaccepteerd.
Klinkt als: Ty Segall als frontman van King Gizzard & The Lizard Wizard.
Kijk: live op Desert Daze
9. King Princess
‘I’ve got this song about pussy.’ Gejuich. ‘Well... they’re all about pussy, but this one in particular.’ Nog veel harder gejuich. Mikaela Straus a.k.a. King Princess begon haar carrière als superster voor de #20gayteen-community, maar inmiddels zijn die hysterische taferelen ook overgeslagen naar het mainstream poppubliek. Ze had al een monsterhit op het label van Mark Ronson, nu heeft ze ook een gelikte show waarmee ze de grotere podia gemakkelijk aan kan. Zwierend vliegt ze over het podium, haar hits schitteren en af en toe rockt ze wat harder dan verwacht. Lowlands en Pinkpop, kom maar op!
Klinkt als: tienerster komt tot volle wasdom.
Kijk: 1950 bij triple j
8. Oh Sees
Een band die vijf dagen achter elkaar headliner is in dezelfde venue. Waarom zouden we dat moeten willen? Het antwoord is natuurlijk dat we dat helemaal niet moeten willen, tenzij het om Oh Sees gaat. Opnieuw geven zij een van de beste shows van het jaar. Met een derde drummer denderen hun psychedelische garagerockshows een uur lang over het publiek heen. De crowdsurfers buitelen over elkaar heen. Helemaal bovenaan de lijst met ontdekkingen zetten slaat natuurlijk nergens op, maar als ze in de top 10 zouden ontbreken kunnen we onszelf niet meer in de ogen kijken. Daarvoor is de groep rondom John Dwyer gewoonweg te goed.
Klinkt als: we kunnen nu wel onbekendere namen gaan noemen, maar Oh Sees moet je inmiddels eigenlijk gewoon kennen.
Kijk: live bij Pressure Drop
Live: Paradiso
7. Squid
Uit de Britse golf bands is Squid in Austin de grote onbekende, die tegelijkertijd al een flinke mond-op-mond-buzz aan zich heeft kleven. Het blijkt live tegelijkertijd lomp én dansbaar, met hoekige gitaren a la Gang of Four, Parquet Courts-grooves en een zanger die klinkt als een boze, jonge James Murphy. En er gebeurt superveel op het podium: Squid heeft een zingende drummer, een bassist die ook trompet en koebel speelt en een toetsenist met een triangel.
Klinkt als: more cowbell!
Kijk: live in Brixton
6. Westerman
Op SXSW is altijd overal lawaai, maar wanneer de Londense Westerman zijn show opent met een a capella liedje kan je een speld horen vallen. Hij ziet er uit als een kruising tussen Avatar Aang en Sting en hij klinkt ook als een zenmeester. Afgelopen jaar viel hij op met het prachtige rustgevende liedje Confirmation, een singer-songwriter liedje dat in een toch vaak vrij traditioneel genre een geheel eigen geluid weet neer te zetten. De show van Westerman is oase van rust tussen al het muzikale geweld van deze week.
Klinkt als: Arthur Russell als die was opgegroeid in een boeddhistisch tempel.
Kijk: Confirmation (live)
Kijk drie minuten naar Amyl and the Sniffers en je snapt direct waarom Amy Taylor haar halve voortand mist. Ze staat te brullen alsof ze in een hardcore-band zit, maakt snoekduiken over het podium en tracht even later zelfs in een partytent te klimmen, om meteen keihard op haar bek te gaan. Met die ‘I don’t give a fuck’-attitude is de groep uit Melbourne over de afgelopen jaren al uitgegroeid tot een livesensatie, nu staat er ook een album aan te komen dat gegarandeerd nog veel meer blauwe plekken zal opleveren.
Klinkt als: garagepunk met de seventies pubrock die in het Australische DNA verankerd zit.
Kijk: I’m not a Loser live
Live: Motel Mozaique, Paradiso, Paaspop
Op basis van haar plaat zou je Miya Folick misschien afserveren. Ja, ze heeft een stel prachtige indierockliedjes, maar ook popanthems die tegen het kitscherige aanschurken. Op het podium ownt de jonge zangeres het de volle honderd procent: ze heeft een prachtige stem die moeiteloos van klein en intiem naar gigantische hoogtes gaat. En die popanthems, die blijken live juist hartstikke smaakvol.
Klinkt als: een kruising tussen een credible Florence + The Machine en Sharon van Etten voor popfetisjisten.
Kijk: Stock Image
Live: Best Kept Secret
Tjonge, wat een verschil laat Fontaines D.C. zien vergeleken met hun show op Eurosonic: daar zag vooral frontman Gryan Chatten er echt miserabel uit, met diepe groeven onder z’n ogen, alsof hij twee nachten niet had geslapen en drie flessen wijn soldaat had gemaakt. Op hun vele SXSW-shows laten de Ierse postpunkers zien dat er ook heel veel vreugde en bravoure in hun cynische songs zit, dat er vanuit de uitzichtloosheid in Dublin ook een zwart gevoel voor humor kan ontstaan. Zodra debuutalbum Dogrel dit voorjaar verschijnt, zou de band zomaar eens in de voetsporen van goede vrienden IDLES en Shame kunnen treden.
Klinkt als: alsof Shame met een pint teveel aan het dichten slaat.
Kijk: live bij KEXP
Live: Motel Mozaïque, Valkhof Festival en Loose Ends
We zagen heel wat excentrieke karakters in de hiphophoek op SXSW, maar de allerleukste is Tierra Whack, een 23-jarige rapper uit Philadelphia die een wondere wereld heeft geschapen met het maffe audiovisuele album Whack World. Vijftien liedjes van ieder een minuut met telkens een videoclip voor op Instagram. Die vrolijke liedjes die lopen werkelijk over van de goede hooks, en hier in de VS wordt ze al op handen gedragen. Ze rapt op een snelheid waarmee een ander z’n tong zou breken, er zit een perfecte dynamiek in haar show en dan is ze ook nog ontzettend grappig. Gelukkig duren haar nieuwe songs wat langer dan een minuut, want ze zijn ZO VERSLAVEND GOED.
Klinkt als: cartooneske hiphop – maar dan geen mumble rap! – waar je gegarandeerd net wat vrolijker van wordt.
Kijk: live bij Jimmy Kimmel
Lizzo komt uit Texas en wordt bij haar homecomingshow als wereldster ontvangen. Twee jaar geleden was het een van de grote ontdekkingen van SXSW (toen op 3 in de top 34) en nu is ze nog vele malen beter en vooral zelfverzekerder geworden. Met ‘Boys’ en ‘Juice’ heeft ze het afgelopen jaar twee geweldige hits uitgebracht, maar Lizzo is veel meer dan de hits. Ze neemt zichzelf niet al te serieus, maar haar show des te meer en dat zorgt voor een immense gunfactor. Van haar opkomst in weinigverhullend cowboykostuum in de kleuren van de Amerikaanse vlag tot de afsluiting 70 minuten later met dwarsfluitsolo tijdens ‘Juice’ staat iedereen in het publiek met een glimlach van oor tot oor. Maar vooral valt ze op door een waanzinnig krachtige stem, de enthousiaste dansjes en de oprechte liefde die ze de hele avond uitspreekt en uitstraalt. Liefde voor haar fans, voor haar dansende big girls en voor haar eigen rugvet. ‘Hou van anderen maar vooral van jezelf’, is haar motto. Wij kunnen het alleen maar volmondig met haar eens zijn. Naast onszelf houden we ontzettend veel van Lizzo.
Klinkt als: Als The Supremes een halve eeuw later waren geboren en de studio deelden met Calvin Harris.
Kijk: live bij Ellen
Live: Best Kept Secret en Paradiso Noord