LL19: The National laat zich niet inhalen door de tijd

It’s a great night for heartbreak, a wonderful night for being sad, zingt Matt Berninger een mopje mee met de introtrack van The National. Daarna raakt hij al snel de draad kwijt. ‘Ha, ik ken niet eens de tekst van onze eigen introductie.’ Ja, die op het eerste gezicht zo serieuze man is stiekem hartstikke grappig. Een ongeleid projectiel zelfs, die als ijsbreker fungeert en zo de rest van de band de ruimte geeft te excelleren in subtiel vakmanschap dat haast stiekem groots kan klinken.

Zo gaat het al twintig jaar met The National, dat overwon op zo'n beetje ieder Nederlands festival. In die tijd is de Amerikaanse formatie gerijpt als een goede wijn, telkens een klein beetje veranderd zonder zichzelf ook maar een moment te verliezen. De band was nooit erg modieus, maar vertoont ook nog geen spoor van verval. Ook vanavond maakt de band indruk, juist door de teugels te laten vieren. De gebroeders Dessner en Devendorf werken zich kalm maar voortvarend door hun klassieke repertoire heen, bijgestaan door zangeres Kate Stables van This Is The Kit. Nieuwe favoriet ‘You Had Your Soul With You’ loopt over in ‘Don’t Swallow The Cap’, ‘Bloodbuzz Ohio’ in het prachtige ‘Guilty Party’.

Het is een fascinerende wisselwerking, die tussen Berninger en de rest van de band. Dat die band – inclusief blazers – zo betrouwbaar is, geeft de frontman namelijk de ruimte om vrijuit zijn ding te doen. Berninger krijgt een gigantische opblaasfles uit het publiek te pakken, werpt om de haverklap volle bekers wijn richting de nok van de tent en geeft zijn fles uiteindelijk weg aan een paar geluksvogels op de voorste rij. Tijdens zowel ‘The Day I Die’ als ‘Mr. November’ loopt hij met microfoon en al de tent uit, langs niets vermoedende passanten en fans die snel een selfie maken. Zijn stem wankelt passend als het kan, maar is doeltreffend als het moet.

HET MOMENT:
Tijdens het minimalistische ‘I Need My Girl’ bijvoorbeeld, dat hij opdraagt aan zijn vrouw. Vriendengroepen die elkaar straks ongetwijfeld kwijt zullen raken in nachtelijk gedruis vallen elkaar hier nog even in de armen. Minstens zo mooi is ‘Fake Empire’, dat door Aaron Dessner wordt opgedragen aan een Nederlandse fan die stierf aan kanker. Maar ‘Terrible Love’ komt het hardst binnen van allemaal. Bij dat nummer gaan zelfs vuisten de lucht in en ontstaat het type euforie dat bij The National heus niet altijd loskomt. Tóch weer anders dan de vorige keer.

Meer #LL19 in ons dossier vol voorpret, interviews, recensies, en sfeervideo's!