LL19: Johnny Marr strikes again
De Smiths-legende kan ’t ook zonder Mozz
Vele legendes hebben al op het gras van Biddinghuizen gelopen en dit weekend kwamen er weer een paar bij, waaronder Johnny Marr, oud-gitarist van The Smiths maar nog altijd up and running. Marr was enkele jaren geleden betrokken bij bands als Modest Mouse en The Cribs, maar richt zich de laatste jaren voornamelijk op zijn solocarriere. Met hijzelf op de zang en uiteraard hijzelf op gitaar. Het goede nieuws: dit werk blijft overeind tussen de klassiekers die door de set zitten geweven. Neem ‘Hi Hello’ met een hemelheldere akoestische onderlaag. Of ‘Easy Money’ dat gespeeld wordt als de energie al in de lucht hangt. Maar life is miserable, de eeuwigheidswaarde zit bij die oude tracks.
Johnny Marr was hoofdverantwoordelijk voor de gitaarpartijen en de basis van de liedjes van The Smiths, de indieband wiens invloed nog altijd in vele gitaarbandjes doorklinkt. Morrissey was de zanger, de poëet, de romanticus, de dwarsligger, de diva, de blikvanger, degene waarbij het logisch is dat hij de nummers van The Smiths na het abrupte einde live blijft zingen. Hij heeft de grootste aantrekkingskracht: some personalities are bigger than others. Maar ook Marr zingt The Smiths. Niet met het iconische stemgeluid van Steven Patrick Morrissey, maar met een opvallend goed bereik. Hij doet het zonder bescheidenheid. Marr kan een rockpose aannemen en tegelijk likable blijven.
Het mag eigenlijk geen wonder heten de perfectionist Marr, die vroeger al als een kluizenaar werkte aan het ideale gitaargeluid, een drietal om zich heen heeft verzameld dat krankzinnig goed klinkt. Geen andere gitaarband klinkt vanavond, of gisteren, of morgen beter. Op deze manier komen ook zijn eigthies-bijdrages in de eregalerij. Het eerste Smiths-nummer van de avond, ‘Bigmouth Strikes Again’, heeft meteen het vuur van toen. Ook een welkome geschiedenisles: ‘Get The Message’ van Electronic, de band die hij had met Bernard Sumner van New Order.
HET MOMENT:
Het is een verademing om Marr ‘This Charming Man’ te horen inzetten, met het sprankelende gitaargeluid. Het is niet alleen blijdschap bij de oudere bezoeker, ook een zichtbaar jonge generatie heeft The Smiths ontdekt. In het slotakkoord zingt iedereen met ‘There Is A Light That Never Goes Out’ mee. Het is geen show die een traan trekt of het publiek in een eenzame existentiële crisis loodst, die Smiths-kant zit hier niet in. Dit zaterdagavond-optreden maakt juist happy in the haze of a drunken hour.
Meer #LL19 in ons dossier vol voorpret, interviews, recensies, en sfeervideo's!