Parquet Courts heeft een boze hit te pakken Parquet Courts heeft een boze hit te pakken

Op een donkere, houten zolder boven in een café in Amsterdam-Noord zitten de twee kapiteins van Parquet Courts, zippend aan glaasjes Cava. Andrew Savage en Austin Brown, de intellectueel en de romanticus: een perfecte combinatie zoals Savage (die liever A. Savage genoemd wil worden) zegt. Bij hem volgt elk woord langzaam, bedachtzaam en zorgvuldig de vorige op, in de vorm van scherpe statements en dure woorden. Zijn armen over elkaar gekruist, zijn blik ogen gefocust op niks in het bijzonder. Maar hij kan net zo makkelijk fel uit zijn stoel schieten, om meteen de bedaarde blik in zijn ogen terug te vinden. Brown handelt vanuit gevoel, praat vanuit zijn hart en stottert zich van woord naar woord, met lange pauzes waarin hij zoekt naar iets zijn dat zijn gevoel vertaalt. Met een vermoeide glimlach door de zware materie waar ze dag in dag uit over praten gebaren ze naar de stoel tegenover hun. ‘Laten we het gewoon hebben over hoe knap we zijn en hoe lekker we ruiken.’

Maar over zware materie praten is nou net waar Brown en Savage goed in zijn, en elk onderwerp leidt onvermijdelijk naar een politiek statement. Dit is wat de band al vijf jaar en vijf albums lang doet en siert: tegen dingen aanschoppen. De vier mannen uit New York, onder leiding van Savage en Brown, grijpen elk album een niew onderwerp aan dat hun inspectie verdient. Op hun vorige album Human Performance was dit de maakbaarheid van de mens, dit keer het verrotte Amerika. Savage is weer rauwe nummers gaan schrijven, dansnummers waar woede in huisvest en. Geen enkel liefdeslied, die taak liet hij aan Brown over. Bij hem spelen de liefde en de dood de grootste rol, zijn fundament in Wide Awake! is de haatvolle tijd waarin we leven, waar zij de oppositie van vormen. Vier puzzelstukjes die samen hun zesde album vormen.

Voor het dansbare aspect kregen Savage en Brown een helpende hand toegereikt vanuit een onverwachtse hoek: de producer Danger Mouse, die ook al samenwerkingen met Gnarls Barkley, The Black Keys en Red Hot Chili Peppers op zijn CV heeft staan. Maar die onverwachtse hoek was volgens Savage alleen al genoeg reden om het te doen. ‘We hadden het hele album in principe al af voordat hij ons uberhaupt had benaderd,’ blikt Brown terug, ‘hij is een fan, en wij waren ontzettend benieuwd naar de samenwerking met hem. Er is geen specifiek moment aan te wijzen waarvan ik kan zeggen: dit is wat hij heeft gedaan, dit is wat hij heeft toegevoegd. Het was zoveel subtieler dan dat. Hij hielp ons, begeleidde ons door het proces en het belangrijkst: we vertrouwen en respecteren hem, ook buiten muziek om. Hij hielp ons met onszelf uiten. Hij zag een eindgoal van een nummer voordat wij het zagen en hielp ons dat punt te bereiken. Elk nummer heeft door hem die extra tien procent, dingen waar wij in eerste instantie niet aan hebben gedacht.’

Die extra tien procent voel je tot in je tenen. Elk nummer vuurt bloedserieuze boodschappen op je af, terwijl je vingers meetikken met die klassieke, nog verder opgeschroefde Parquet Courts ritmes. 'Total Football' is vernoemd naar een Nederlandse voetbaltheorie, waarbij elke speler elke positie moet kunnen bespelen. Terwijl ze shout-outs geven naar bijvoorbeeld schilder Cy Twombly, dichter Mina en beeldhouwer Eva Hesse, vieren ze het individualisme, maar bovenal wat voor mooie dingen er ontstaan als men samenkomt. In 'Violence' rant Savage over het zinloos geweld, in 'Before The Water Gets Too High' over hoe klimaatverandering geen prioriteit heeft in Amerika en zo is het bewustzijn van het tweetal door alle dertien nummers geweven.

Dit is geen ballad-georiënteerd album zoals Human Performance. Het is een uiting van vreugde, woede en gekkigheid. Het kwade sentiment van dit album is niet compleet nieuw voor de band, maar de manier hoe dit sentiment wordt uitgedrukt wel. Het repertoire van Parquet Courts kende al meer nummers over geweld, zoals ‘Uncast Shadow of a Southern Myth’ op Content Nausea en ‘Two Dead Cops’ op Human Performance. Savage gaat in ‘Violence’ furieus tekeer tegen de nonchalante acceptatie van geweld als een onderdeel van het alledaagse leven in Amerika.  ‘De beweging is dit keer anders, er zit een andere manier van woede in de muziek,’ vertelt hij bedachtzaam, ‘er zit nu meer intentie achter. Het is meer constructief, dat is wat er nu nodig is. Het zou gek zijn om een album te maken waar de woede los en atmosferisch is zoals voorheen: het is nu nodig om het heel helder uit te tekenen, mensen hebben nu niet veel trek meer in interne woede.’

Een van die grootste problemen is, als we de mannen moeten geloven, nihilisme. Een mindset waarin niks betekenis heeft en dat er niet zoiets is als normen en waarden. Met als resultaat: de ontkenning van klimaatverandering, vluchtelingenproblematiek afhandelen met een muur en de weggeschoven problematiek rondom wapenbezit. Savage en Brown raken er met gefrustreerde blikken in de ogen niet over uitgepraat en geven per ongeluk een lectuur van een kwartier. ‘Nihilisme is wat mensen zoals Trump op de troon hijst, het geeft rechts macht,’ zegt Savage met de eeuwige frons op zijn voorhoofd. ‘Het schijnt een licht op de donkerste kanten van de wereld, en voedt het. Momenteel zijn mensen opzoek naar de juiste reactie hierop: voor ons is dat dit album. Ik wil dat wanneer mensen terugkijken op deze tijd, het duidelijk is dat Parquet Courts zich er tegen heeft verzet.’

Toch is Wide Awake! niet alleen kwaad, anti en kritisch. Want de kern van het album is de liefde, ondanks dat er maar een liefdeslied op te vinden is. ‘Mardi Gras Beads,’ van de hand van Brown. ‘Liefde moet altijd de kern vormen en is zoveel groter dan slechts: ik hou van jou en jij houdt van mij. Het komt niet altijd in de vorm van een love song. Liefde is de manier hoe je macht verkrijgt.’ ‘Hoe je haat kunt overwinnen,’ voegt Savage toe.’ ‘Liefde is hoe je macht verkrijgt in een machteloze situatie, dat het is een concept dat heel progressief in het hele album zit.’  Die liefde schuilt ook in Savage’s doel om een stilstaand publiek koste wat het kost te vermijden.

‘Als je de term ‘dansbaar’ hoort, verwacht men blije mee-klap nummers waar de positieve vibes vanaf druipen,’ verzucht Savage.  Bij Parquet Courts is niks minder waar. Hij speelt op Wide Awake! met loeizware content, bedoeld om keihard op te dansen. Niet als baken van positiviteit in de zwaarmoedigheid, of om mensen met een catchy lokaas hun gedachtegangen binnen te lokken. Maar gewoon: omdat dat prima samen gaat. Het meest in het oog springende is funky titeltrack 'Wide Awake!' die het met z’n ritmische cowbell zelfs tot 3FM Megahit heeft geschopt. Een bijna hysterische ode aan woke zijn. ‘Ik merk dat mensen dansbare muziek vaak niet als serieuze muziek zien, onzin.’ Savage schudt weemoedig zijn hoofd. ‘Je zou dit album onmogelijk niet als een serieus album kunnen zien, maar wij zijn geen serieuze mensen. Ja, er zijn serieuze onderwerpen die we willen aansnijden, maar we zijn ook gewoon goofy weirdo’s. Ik neem ons album serieuzer dan ik onszelf neem. Ik denk dat die twee kanten van onze persoonlijkheden, goed terug te vinden zijn in Wide Awake!.’

Human Performance was cynisch, een state-of-mind die Savage moe was geworden. Hij gooide het roer om en besloot bewust optimistisch te worden, iets dat in grote getalen door Wide Awake! is geweven. Het album eindigt op een positieve noot met het nummer ‘Tenderness’, die klinkt als de aftiteling van een film. Een opgewekt pianootje ligt onder lyrics als ‘we’ve come to replace your clock’s old stubborn hands, we are the answer to why they never had a chance’ waarin zij zelfverzekerd het boekje dichtdoen: hun zegje is gedaan. ‘ Ik denk dat nu, in 2018, het moment komt dat dingen op een goede manier gaan veranderen. It’s always darkest before the dawn. Ik kies ervoor optimistisch zijn, met gegronde redenen.’

Op de vraag wat dat dan zijn valt een lange stilte, waar Brown in duikt. Doordat ze de afgelopen jaren veel op tour waren, vindt hij hun observaties over Amerika des te sterker, scherper, treffender en zelfs objectiever. ‘Als je een tijd weg bent geweest, zie je ineens de grote veranderingen. Dat hele onderdeel dat het geleidelijk zo is gegroeid, maak je dan niet mee. Ik ben daardoor heel optimistisch, ondanks alles dat we aansnijden op het album.’ ‘Je moet wel,’ voegt Savage daaraan toe. Na een lange aanloop pakt ook Brown de draad weer op. ‘Zoals Andrew al zei, zijn er erg veel redenen om optimistisch te zijn. De rechtvaardigheid voor alles dat er mis is gegaan, bijvoorbeeld Trump, beweegt heel langzaam, maar uiteindelijk komen we er. Alle culturele lelijkheid wordt nu naar de voorgrond gesleurd. Jonge mensen, jonger dan wij, gaan door gebruik van technologie constructieve manieren vinden om alles op te lossen. Er is veel om optimistisch over te zijn, maar je moet de problemen niet verloochenen.’