Met het prettige punkpopalbum Light Up Gold uit 2012 forceerde het New Yorkse kwartet Parquet Courts al een kleine doorbraak in Europa. Afgelopen jaar verscheen de experimentele en vooral ontoegankelijke EP Monastic Living. Alle geleerde lessen zijn nu terug te horen op het briljante Human Performance, dat deze week verschijnt.

Twintig jaar terug zou je platenboer de nieuwe Parquet Courts in de bak ‘slacker’ hebben gezet, tussen de albums van Pavement en Beck. Slacker, het Amerikaanse woord om de eeuwige student in gescheurde spijkerbroek plus T-shirt (of lamswollen trui) van het lokale vrachtwagenbedrijf te omschrijven. De muziek die daarbij hoorde, ademde altijd een beetje het gebrek aan motivatie van de makers: losjes, lui gespeeld en met weinig oog voor de mogelijkheden van de hedendaagse studio opgenomen. Ook Human Performance klinkt gelukkig zo. 

De productiemolen van Parquet Courts draait nu ruim vijf jaar op volle toeren. Ook voor en na Light Up Gold verschenen enkele albums, ep’s en een live-album, soms ­onder de vlag van hun alter ego Parkay Quarts. Sinds de vier Denton, een slaapstadje boven Dallas, verruilden voor New York zat de band eigenlijk continu in de tourbus. Maar daar kwam verandering in toen het Britse label Rough Trade hun een aantrekkelijk platencontract onder de neus hield. De agenda’s werden schoongeveegd om in alle rust te kunnen werken aan nieuw materiaal.

Erfenis
So far so good, zo bestempelt zanger/gitarist An­drew Savage de carrière van de band. ‘We hebben al meer bereikt dan we ooit meenden te kunnen. Vijf jaar geleden had ik mij niet kunnen voorstellen dat ik in Amsterdam zou komen om met de muziekpers te praten.’

Medefrontman Austin Brown knikt. Twee muzikanten van rond de dertig voor wie het glas altijd halfvol is. Zeker nu het kersverse Human Performance, met daarop veertien prima poprockliedjes, in de pocket zit. Een veelzijdig album dat op een belangrijk moment komt. Want wil het viertal in het prijzige New York blijven wonen, mag succes niet uitblijven. Alternatieve carrières zijn er niet.

Savage: ‘Parquet Courts is onze carrière, maar het is ook een vlucht voor het echte leven. We kunnen inmiddels rondkomen van wat we doen, maar je moet niet vragen hoe. Daarnaast werken we echt keihard. Geld is een aardige bijkomstigheid van al die noeste arbeid, maar het is geen doel.’ Brown: Ik zie het niet als carrière maar als het opbouwen van onze muzikale erfenis. Savage: ‘Een erfenis zoals The Fall die heeft: experimenteel in de jaren zeventig, pop in de jaren tachtig en duister in de jaren negentig. ­Sonic Youth klinkt ook altijd anders maar blijft altijd Sonic Youth. Het zijn bands die nooit enige druk van buitenaf voelen. De urgentie komt vanuit de band zelf: altijd vernieuwen, nooit in herhaling vallen. Dat is de enige regel. Ik voel sterke verwantschap met die bands; wij zijn ook een no hit wonder. Maar reken het ons niet aan als we toch ooit besluiten om een nummer in een Nike-reclame te stoppen. Wij zijn ook gewone Amerikanen en misschien moeten we binnenkort wel een ­doktersrekening betalen.’

Aanklacht
Het no hit wonder slaat overigens zeker op de afgelopen jaar verschenen ep Monastic Living, een taaie kluif met daarop negen experimentele nummers vol gitaren en toetsen, maar verder zonder enige houvast. Het plaatje verscheen op Black Friday en was een aanklacht tegen de snelle consumptiemaatschappij waarin wij leven en waarin behoeften direct bevredigd dienen te worden. Geduld is juist een schone zaak, aldus Parquet Courts. Ook als het gaat om het opnemen van de eigen muziek. De band nam Monastic Living tegelijk op met Human Performance. ‘De EP dient zowel voor ons als voor de luisteraar als middel om het hoofd even helemaal leeg te maken: een ‘palate cleanser’, aldus Brown. ‘We waren vastbesloten een andere benadering te zoeken voor het album. Dit keer wilden we een jaar de tijd nemen om een nieuwe kant van de band te verkennen. Dankzij een royaal voorschot van de platenmaatschappij kon dat. De vraag werd: wat zou zelfs nog een Parquet Courts liedje kunnen zijn?’

Dat leverde Monastic Living op, een EP die volslagen anders is dan het eerdere andere werk, maar dus wel deel uitmaakt van de muzikale erfenis van de band. Savage: ‘Het is wel een kant die vanaf het begin in ons gezeten heeft. We hebben altijd bewondering gehad voor componisten die experimenteren met structuur en herhaling. Om een voorbeeld te geven: de Nederlandse band The Ex. Maar ook het album Voice of America van Cabaret Voltaire, dat decennia geleden op Rough Trade verscheen, is enorm gewaagd. Monastic Living is ons eerbetoon aan het label omdat ze al decennia met experimentele muziek alle grenzen proberen te doorkruisen.’

En hoewel je de EP niet snel voor de lol op zet, word je volgens de twee frontmannen als luisteraar toch op den duur toch beloond. Gelijktijdig: ‘Het is een groeiplaat.’ 

Blik vooruit
Verscheuren en opnieuw beginnen was het credo van Parquet Courts tijdens het opnemen van Monastic Living. Savage: ‘De EP zal nooit goud worden, maar voor ons is het een succesvol project.’ De opnamesessie bleek in ieder geval de ideale sprinkplank voor wat Human Performance moest worden. Dat album werd in verschillende studio’s opgenomen. Een daarvan bevindt zich in een oude kerk in de staat New York. Brown: ‘We hadden nog steeds veel opties: maken we een album dat makkelijk en goed luisterbaar is, zoals onze eerste albums, of gaan we weer heel egoïstisch het experiment aan, zodat onze fans boos worden. We konden ook de handdoek in de ring gooien omdat we ineens overdonderd waren door de vele keuzes in de studio. We besloten juist de handschoen op te pakken en er keihard tegenaan te gaan. Met de blik vooruit zijn we vastberaden aan deze klus begonnen. Elke keer dat we dachten: nu wordt het ongemakkelijk, wisten we dat we goed zaten.’

Human Performance van Parquet Courts is uit via Rough Trade/Konkurrent. De band speelt deze zomer op Eindhoven Psych Lab (10 juni), Pinkpop (11 juni), in Paradiso Noord (23 juni) en op Down The Rabbit Hole (24 juni).