Album van de Week (18): Parquet Courts

‘We are conductors of sound, heat and energy, And I bet that you thought you had us figured out from the start’, blèrt Andrew Savage op ‘Total Football’, de albumopener Wide Awake!. En inderdaad: elke keer als we denken dat we de sound van de New Yorkse punkband Parquet Courts hebben vastgepind, worden we verrast. De ethos achter elk album is simpel: er moet een goede verandering komen. Dit pakt de band op Wide Awake! duaal aan: ze stappen uit hun muzikale comfort zone en maken een blauwdruk voor hoe Amerika hoort te zijn.

Andrew Savage en Austin Brown, de twee kapiteins van Parquet Courts zijn namelijk boos. Boos op verrot Amerika, boos op nihilisme, boos op Trump, boos op het wapenbeleid en boos op het feit dat klimaat geen prioriteit is. Die woede was altijd al te vinden in het werk van Parquet Courts, maar op Wide Awake! is hij nog verder uitgekristaliseerd. Zo gaat hij op ‘Violence’ tekeer tegen de nonchalante acceptatie van geweld als een onderdeel van het alledaagse leven in Amerika, maar op een meer constructieve manier dan voorheen. 

Middenin deze gitzwarte emoties klopt echter een liefdevol hart met ‘Mardi Gras Beads’, het enige liefdeslied is op het album. Liefde overwint alles, vindt Parquet Courts, dus liefde moet de kern zijn van alles. Dit en de dood is waar Brown zich op focust, terwijl Savage zich werpt op de optimistische woede en furieuze vreugde.

Het album lag in principe al klaar toen sterproducer Danger Mouse, die met iedereen van Gorillaz tot The Black Keys en zijn eigen Gnarls Barkley werkte, hen benaderde: een samenwerking die nooit in Parquet Courts was opgekomen, maar ze met beide handen hebben aangepakt. De producer groeide uit tot een goeroe en een vertrouwenspersoon, die elk nummer net die extra tien procent heeft gegeven en het einddoel van een nummer zag voordat de band het zag. Zo heeft–ie Wide Awake! gemaakt tot wat het nu is: toegankelijker, nog altijd klassiek Parquet Courts en misschien wel hun beste album tot nu toe.