Ze is overal. Zelden is die dooddoener voor het omschrijven van het momentum van een artiest zo goed op de plaats als bij Honey Dijon. Komende zaterdag staat ze op DGTL, en woensdag belde ze in bij 3voor12 Radio.

‘Nauwelijks, echt nauwelijks. Nau-we-lijks tijd heb ik om te ademen, zo druk ben ik,’ vertelt Honey Dijon met wat gespeeld drama in haar stem als ze na meerdere gestrande pogingen eindelijk tijd heeft voor een interview. ‘Maar ik rust wel weer uit als ik onder de grond lig met een steen boven op me. Ontspannen doe ik met yoga en van die paddenstoelen die je aan het lachen maken. Waarvan je olifanten uit luchtballonnen ziet komen. En seks, de hele tijd. 24/7. Daar maak ik wel tijd voor. ’ Ze dikt het dan wel extra aan, maar als je al haar activiteiten op een rij zet, kan je haar alleen maar geloven. De New Yorkse draait de komende paar weken in Nederland, Duitsland, Italië, Oostenrijk, Zweden, Engeland, Spanje, Brazilië, Chili. Vorige week lanceerde nog een grote campagne van Spotify met een groot drankmerk, voor een betere man-vrouw verhouding in de muziekindustrie, waarvan ze het gezicht is. Ondertussen verzorgt ze ook nog de soundtracks voor modeshows van Dior én is ze bezig met de opvolger van haar vorig jaar verschenen debuutalbum. Met zo’n agenda mag je best weleens naar adem happen.

Door die Equalizer campagne van Spotify, bereikte Honey Dijon weer een groter publiek dan ze al had. Natuurlijk zit er een vanuit de bedrijven ook een commerciële gedachte achter, maar wie Dijon een beetje volgt weet dat het een belangrijk onderwerp voor haar is. ‘Het is ongelooflijk dat we in 2018 nog steeds dit soort gesprekken voeren', vertelt ze fel. 'We hebben al die slimme apparaten waarmee we met mensen over de hele wereld kunnen praten, er zijn zo veel communicatiemogelijkheden en toch hebben we nog discussies over basic dingen als ras en geslacht. Het voelt zo achterhaald, maar ik ben blij dat de discussie er is. Er moet nog veel gebeurden, ook buiten muziek. We moeten praten over geïnstitutionaliseerde structuren, die marginalisatie en onderdrukking in stand houden. Het houdt zichzelf in stand en levert voordeel op voor bepaalde mensen. Het patriarchaat bijvoorbeeld. Het heeft niet alleen effect op vrouwen, maar op iedereen. Overheden, religie en financiële instituten worden gedomineerd door mannen. En wanneer we dan gaan kijken naar hoe we financiële middelen en informatie verdelen, heeft dat effect op alles in het leven. Al duizenden jaren hebben vooral mannen daar voordeel van gehad, dus daar moeten we het over hebben.’

Dijon is zo iemand die overal een anekdote, verhaal en scherpe opinie over heeft. Hieronder lees je over haar favoriete tracks, maar eigenlijk nog veel meer over wie ze is en waar ze vandaan komt. 

Luister: DJ Shortlist met Honey Dijon

'Al duizenden jaren hebben vooral mannen voordeel gehad, daar moeten we het over hebben.’

Welke track doet je denken aan je jeugd?
‘Ik ging van de baarmoeder rechtstreeks naar de dansvloer. Vanaf mijn geboorte was er muziek. Ik begon al te draaien in de kelder van mijn ouders. Mijn eerste ervaring met een dansvloer was gewoon thuis. Typisch voor Afro-Amerikaanse huishoudens, er was altijd muziek in de buurt. Of het nou een picknick was of een verjaardag. Dus mijn eerste muzikale opleiding was de soul- en R&B-collectie van mijn ouders. Vervolgens waren er schoolfeestjes, waar we in plaats van bands dj’s hadden. Dat was mijn introductie tot house en disco. En ik ging al heel vroeg naar clubs, met een fake ID. Mensen realiseren het zich niet, maar dat waren in het begin vooral veel feestjes met new wave en Britse synthpop als Eurythmics, Erasure, Frankie Goes to Hollywood. Het is echt niet alleen house wat me beïnvloedde. De eerste twelve inches die ik kocht, waren ‘Bostich’ van Yello en 'Mesopotamia’ van The B-52’s. Dat was muziek die ze toen in house clubs draaiden.'

'Ik ging van de baarmoeder rechtstreeks naar de dansvloer'

 

 

 

In de jaren negentig verhuisde je naar New York, een belangrijke stad toen waar alles samen kwam. Queer culture, mode, grote clubs. Welke track vangt het geluid van die tijd?
‘Het was Utopia. Sodom en Gomorra, en dat bedoel ik op een lieve manier. New York was de clubbing capital van de wereld. Waar je ook kwam, de grote clubs waren beïnvloed door New Yorkse clubs als Paradige Garage, Twilo, Sound Factory. Veel clubs zijn gebaseerd op die laatste, grote donkere ruimtes waar 3000 man in pasten, waar het geluid en licht belangrijk waren. Het was pre-internet. Mensen gingen niet alleen uit om te dansen of drugs te gebruiken, het was ook een sociaal netwerk. Een hub, waar kunstenaars, designers en muzikanten elkaar ontmoetten. Of je nou niet conformeerde aan gender, of lichtman of kunstenaar was, je kon er allemaal je inkomen verdienen. “Meet, mate, collaborate, participate”, daar ging het om. Ik ging zeven dagen per week uit, er was altijd wat te doen. In welke scene dan ook. Rock clubs, house clubs, new wave clubs. Gentrificatie heeft alles kapot gemaakt. Mensen die het nu kunnen betalen om in onze stad te wonen, zijn gewoonlijk mensen die zelf niets creeëren, ze consumeren alleen. Ze voegen niets toe aan wat er al is.

Ik mis die tijd enorm, het was fantastisch. Nu zoeken mensen alles uit op internet als ze ergens into zijn, je kan alles vinden. Er is geen kruisbestuiving meer. Gays gaan naar een gay club, techno liefhebbers naar een techno-club, etcetera. Vroeger was dat onderscheid er allemaal niet. ‘Night of the Jaguars’ was een track die je overal hoorde. Of het nou in de  Shelter, Body & Soul of Twilo was  Iedereen mengde, alles liep door elkaar. Zo ontstonden er nieuwe genres. Ik bedoel, wanneer heb je voor het laatst een nieuw dance genre gehoord? Mensen moeten mengen, om nieuwe dingen te creeëren. Het ene geluid botst met het andere, en zo ontstaat er iets nieuws. Nu maakt iedereen dezelfde muziek, om dezelfde boekingen te krijgen, in de zelfde clubs, binnen hun eigen genre. En dat zorgt echt niet voor vooruitgang.'

"Ik mis die tijd enorm, het was fantastisch"

In 2017 bracht je je debuutalbum uit, een album vol verwijzingen naar de housegeschiedenis. Welke track is je het meest dierbaar?
‘De plaat kostte me vier jaar. Op de dag dat hij uit kwam, was ik in een platenzaak in Londen waar ze hem hadden uitgestald. Toen ik hem daar zag staan, besefte ik opeens hoe ik de hele plaat samen met queer mensen van kleur en vrouwen gemaakt had. Ik was zo blij dat ik een stem kon geven aan mensen die in onze samenleving niet vaak de spotlight krijgen. Ook niet in dance, dat nu zo wit en hetero geworden is. ‘State of Confusion’ met Joi Cardwell is me het meest dierbaar, omdat zij gewerkt heeft met een van de belangrijkste vernieuwers in house, Lil Louis. Ze had een vocal gestuurd, en ik bleef de track er omheen maar aanpassen. Andere drums, andere arrangementen. Tegelijk was het ook nog eens een commentaar op wat er allemaal aan de hand was in de wereld. De verkiezing van Trump, de invloed van social media en Russen op “onze verkiezingen”, het geweld tegen de zwarte gemeenschap in Amerika. Het kwam allemaal samen, op precies dat moment.’

En de track die samenvat hoe het nu met je gaat?
‘Dance That Mess Around’, van The B-52’s. Het maakt me gewoon blij, meer niet. Het doet me denken aan mijn jeugd. Dat ik geen geld had en mode- en interviewmagazines steelde. Ik nam ze mee naar huis en las dan over Keith Haring en Jean-Michel Basquiat, over de Mud Club in New York, Danceteria. Ik was nog te jong om daar allemaal heen te gaan, maar zocht alle playlists op van de dj’s die er draaiden. Ik wilde zo graag bij die wereld horen. Ik probeer altijd te bedenken wat er allemaal voor nodig was om op dit moment hier uit te komen. Ik ben zo dankbaar dat ik nu hier ben, en misschien wel een jonkie dat nooit van The B-52’s heeft gehoord enthousiast kan maken met een gek new wave liedje.’