Het geinige is dat de serie bedacht en gemaakt is door de broers Matt en Ross Duffer, een tweeling die geboren werd in 1984, een jaar later dan het verhaal van hun serie. De muziek die ze speciaal lieten maken komt van twee dertigers genaamd Kyle Dixon en Michael Stein, leden van de band
S U R V I V E. Die bestaat al een jaar of tien, en dat je nog nooit van ze gehoord hebt, is niet zo vreemd. Hun eerste echte album verscheen in 2012 op het Duitse Mannequin, een labeltje dat eigenlijk alleen bekend is bij liefhebbers van obscure synth wave en ambient. De releases daarvoor verschenen alleen op cassette, en daar zijn ze zelf nog wel het meest trots op.
Begin vorig jaar, nog voor Stranger Things een hit werd, bracht S U R V I V E een album uit op Relapse Records, een befaamd metal label, dat ook bands als Baroness, Mastodon en Dillinger Escape Plan in zijn catalogus heeft. Vreemd? Nee hoor, dat vindt Kyle Dixon zelf niet. ‘Er is een natuurlijk connectie tussen heavy metal en horror, vooral in het artwork. Het gekke is natuurlijk: de muziek in de klassieke horrorfilms waar metal zijn inspiratie uit haalt, is vaak helemaal geen metal. Het is vaak synthesizermuziek, soms heel abstract. Metalfans denken dan: het is donker en angstaanjagend, daar hou ik van. Als mensen op die manier bij onze muziek terecht komen? Prima!’ Live sleept S U R V I V E doorgaans iets meer dan een dozijn synths het podium op, plus de nodige samplers. De waardevolle drumcomputers hebben ze allemaal in samplers verwerkt. ‘Anders heb je een tafel vol met alleen maar drumcomputers, die bij elkaar 12.000 dollar waard zijn. Dat is toch een beetje overdreven.’
Bij ‘metal’ moet je trouwens wel eerder denken aan de experimentele scene rond Roadburn, waar vaker soundtrack-achtige muziek opduikt. Zo is Roadburn-baas Walter Hoeijmakers superfan van de Italiaanse band Carpenter Brut, die zich gewoon letterlijk naar regisseur en soundtrack-icoon John Carpenter noemde. Het festival nodigde ook een paar keer Goblin uit, ook een Italiaanse band, die in de jaren zeventig en tachtig soundtracks maakte bij de occulte films van Dario Argento. ‘Er zitten vaak progrock elementen in die muziek, en dat snappen metalliefhebbers wel.’
