Geen dag zonder de haren uit het hoofd te trekken
Naast dat er voor de bandleden zelf een hoop veranderd is – verhuizingen, gezinnen, scheidingen, schrijven voor de Vogue (!) – is de wereld om Grizzly Bear heen natuurlijk ook anders dan in 2012. ‘Er gaat tegenwoordig geen dag voorbij, dat ik niet aan politiek denk of mijn haren uit mijn hoofd trek’, zucht Droste. ‘Dat was vroeger wel anders, toen kon ik rustig een week wakker worden zonder ook maar een moment erover na te denken. Nu heeft iedereen het er over. Overal. Wij hebben Trump, jullie hebben Geert Wilders. In Oostenrijk ging het ook bijna mis. In Frankrijk hebben ze Le Pen. Allemaal eng. Een internationale, nationalistische beweging. Ik vraag me af of de stemmers er altijd al zijn geweest, of dat ze door politici worden aangewakkerd. Ze voelen zich nu in elk geval gemachtigd om zich racistisch uit te laten. Of om te doen lijken dat het oké is om vrouwen lastig te vallen, mensen slecht te behandelen, wat dan ook. Tegelijk is onder 15 tot 25-jarigen de acceptatie van het homohuwelijk ontzettend veel hoger dan in onze generatie. Hetzelfde met andere sociale issues. Daar ben ik dan weer heel enthousiast over.'
Iedereen heeft het erover, elke dag. Het lijkt tegenwoordig ook of bijna elk interview met muzikanten erover gaat. Is dat iets wat je als interviewer moet voorkomen, is het iets dat je als lezer zat wordt? Rossen reageert resoluut. ‘Het is belangrijk om erover te blijven praten. Ook al laten we het op wat kleine dingen na buiten onze muziek, als er specifieke dingen zijn, dan helpen we graag. Er over praten is het makkelijkst, maar we kunnen ook dingen organiseren, helpen bij protesten, concertbezoekers zich laten registreren om te stemmen. Dankzij onze muziek hebben we een platform waardoor we iets kunnen bijdragen.’
Blinde in de grooste bibliotheek
Een veel groter verschil voor Grizzly Bear als band, is dat in amper vijf jaar tijd het muzieklandschap er totaal anders uit ziet. ‘Iedereen worstelt om zich aan te passen, zo snel verandert alles,’ blikt Droste terug op de afgelopen jaren. Het verschil tussen major- en indielabels is ook niet meer zo zwartwit. Er zijn indielabels met grotere artiesten dan op majors, er zijn indlielabels die 360-deals eisen van hun artiesten. Uiteindelijk gaat het meer nog dan eerder om de mensen achter de labels, je moet een goed gevoel hebben over de mensen die uiteindelijk jouw album bij het publiek moet gaan krijgen. En dan is er nog het grootste verschil met onze vorige plaat, streaming. Het bestond al wel, maar nu roepen mensen opeens ‘Oh shit, je staat niet in die ene playlist. Je bent verneukt. We zijn allemaal opgegegroeid met albums, en dat veranderd nu allemaal. Ik zie ons in elk geval daar niet van afstappen.’
Toch heeft het uiteindelijk ook een hoop voordelen. ‘Mensen houden van playlists, het is sneller bevredigend. En we bereiken via streams gebieden waar onze cd’s eerder niet in de winkel lagen. Of waar mensen geen geld hebben om cd’s te kopen. Dat bereik is fantastisch. Mensen hoeven geen geld meer te investeren voor ze iets luisteren, dus hoeven ze ook niet te weten wat een professional ervan vindt voordat ze hun geld uitgeven. Ze kunnen gewoon zelf gaan luisteren en bepalen wat ze ervan vinden. Cool, maar ook zonde dat de kunstkritiek zo verandert of verdwijnt. Ik heb dan wel nog nooit een andere mening gekregen door een recensie, maar het kan je wel iets laten checken. Ook als het een negatief stuk is. Uiteindelijk moet er nu nog steeds iemand roepen: check dit. Anders ben je als een blinde in de grootste bibliotheek ter wereld.’