Alsmaar doordansen en non-stop verdwalen op Wildeburg 2017 Alsmaar doordansen en non-stop verdwalen op Wildeburg 2017

Verdomd, daar komt de zon alweer op. Langzaam maar zeker kruipt-ie naar boven, ochtenddauw en euforie hangen in de lucht, terwijl de vele kleurrijke nachtvlinders met de sterren in de ogen dansen op de laatste platen van Ben UFO. Maar eens een snel tukje doen? Nee joh, gewoon verder bij het intieme podiumpje om de hoek. Op welk Nederlandse dancefestival maak je dat nou mee, dat je tot het ochtendgloren door kunt gaan in de openlucht, en als je wil nog veel langer? Op Wildeburg, dus, het kleinschalige en buitenissige zusje van Into The Woods. Het festival gaat drie dagen en nachten non-stop door op een prachtig terrein in de Noordoostpolder. 

Krankzinnig terrein
Het gerucht gaat dat ook Down The Rabbit Hole heeft geaasd op deze locatie, en wanneer je er rondloopt begrijp je dat gelijk. Het is een krankzinnig terrein met strandjes, stroompjes, bergen en kleine podia verstopt tussen de bomen. Ja, en daartussen lopen alleen maar gekke paadjes waarop je nogal verdwaald kunt raken. ‘Mag ik hier wel in?’, vraagt een verstrooid meisje. Eh, volgens mij wel, maar het is een bijzonder krappe ruimte tussen de bamboestengels in waar je echt doorheen moet kruipen.

Dit is de tweede editie van het festival Wildeburg. Het wordt georganiseerd door Kultlab, de kleine onafhankelijke organisatie die ook verantwoordelijk is voor het succesvolle Into The Woods in Amersfoort en foodtruckfestival Lepeltje Lepeltje. Wildeburg vindt plaats in Netl, De Wildste Tuin (dat eigendom is van de Marktplaats-familie, best een bijzonder verhaal). Met 6000 man publiek is het festival ram-uitverkocht. En besef je: de crewlijst telde nog eens 1674 mensen. Zoveel liefde stopt het festival in de aankleding en het creatieve programma.

Sicke glijbaan
De eerste dag weet niemand zich raad met het doolhof, op zondag klimt iedereen overal doorheen. En het bizarre is: negen van de tien keer zit er wel wat achter de vele geheime paadjes. Een maffe gokmachine, een geheime bus met zaterdagnacht op het dak een dj-set van de Thunderdome-crew (voor de kenners: met François Maas als MC, ja echt!), een bank om verdoofd op te viben of een gekke lichtinstallatie. Er is geen enkele vorm van bewegwijzering (alleen melige bordjes met teksten als ‘Dan ga je toch lekker naar Berlijn’ en ‘Linksaf?’ op een weggetje waar je helemaal niet linksaf kan). En de kans dat je alles in een weekend ontdekt is nihil. Die sicke glijbaan waarover ik hoorde praten? Ik kon hem alsmaar niet vinden, hoewel ik echt wist welke richting ik op moest.

(Tekst gaat door onder de foto)

Bij gelijkgestemde festivals als Fusion en Shoeless merk je dat een inhoudelijk sterk programma echt op de tweede plek komt (hoe leuk een nachtje Goa trance ook is) en er best veel kutmuziek te horen is. Wildeburg doet dat beter, en weet een mooie balans te vinden tussen gekkigheid en een affiche met hete namen en opkomend talent op de juiste plek. De nadruk ligt op elektronische muziek met mooie internationale namen als The Gaslamp Killer, DJ Tennis, Sadar Bahar, Ben UFO en de Giegling-stal naast Nederlandse toppers als Job Jobse, Woody, I-F en David Vunk. Maar er zijn ook veel liveacts, zoals afrobeat-legende Orlando Julius, de Turks-Nederlandse psychrockband Altin Gün en The Mauskovic Dance Band. 

Geen grote knallers
Er staan geen écht grote knallers op het podium en natuurlijk is niet alles even goed: een flauw Utrechts techhouseduo krijgt een net iets te prominente plek, er is veel nogal kabbelende slowhouse te horen – wat dan wel weer past bij het tempo van het festival – en voor een vergelijkbare ticketprijs kom je als elektronische muzieksnob waarschijnlijk beter aan je trekken op twee dagen Dekmantel.

Maar tegelijkertijd is Wildeburg een feest van het mooiste soort, met een publiek al even kleurrijk als het terrein. Het is bepaald geen zwarte gelegenheid: zeker driekwart heeft glitters gelukzalig over het gezicht en lichaam gesprenkeld of neonverf op de wangen gesmeerd. Er zijn gasten die op blote voeten in de modder staan te springen, harige jongens met kleurige korte broekjes en meisjes met verzorgde verentooien op het hoofd, en heel veel hippies met giga-slobberbroeken. Ben je te saai gekleed of schaam je je dat je een diepzwarte techno-outfit hebt aangetrokken en nu uit de toon valt? Dan kun je alsnog een felkleurig spacelegging kopen bij een van de kledingkraampjes. 

Voeten in het zand
Het is een verrassend oud publiek ook (de gemiddelde leeftijd zal eind twintig, begin dertig liggen), dat geen knaldrang heeft maar weet hoe ze op een gezonde manier moeten omgaan met het vierentwintiguursritme van Wildeburg. Dan weer een dutje, je intens laten masseren of een tantraworkshop bijwonen, even gaan zitten bij Kim Holland die erotische poëzie voordraagt en vragen beantwoordt (nogmaals: ja echt!), dan weer op de vrolijke disco van San Soda of Sadar Bahar dansen met de voeten in het zand en een bommetje doen vanaf de boot. 

(Tekst gaat door onder de foto)

En af en toe compleet uit de plaat, zoals zaterdag na middernacht. Op een stage die eruit ziet als een gigantisch gemuteerd insect staat Colin Benders met z’n rug naar het publiek en zijn krullenbol op en neer zwierend terwijl hij met een enorm monster van een modulaire synth in de weer is. Er zitten een stuk of tachtig kabeltjes in geprikt, Benders draait continu aan de knoppen en af en toe draait-ie z’n hoofd om om met een dikke grijns zijn vuist door de lucht te zwaaien. En kijk, daar komt z’n vader/manager hem even een drankje brengen. 

Volle zalen
In een vorig leven noemden we Colin nog Kyteman en trok hij met zijn orkest volle zalen, deze zomer krijgt hij met zijn modulaire setup prominente plekken op Awakenings, Lowlands en Dekmantel. Ook op Wildeburg laat hij zien dat hij echt serieus te nemen is in de technowereld: soms laat hij grootse overstuurde arpeggio’s horen, dan weer kale beuktechno zonder melodie maar met heel veel swingende hi-hats. Er zit net iets te weinig lijn in zijn set, dan bouwt hij aan een spannende break die hij niet helemaal weet in te lossen, maar het is knap hoe hij die modulaire kast weet te bedwingen en zichzelf opnieuw heeft uitgevonden. Zullen we afspreken het K-woord gewoon niet meer te noemen bij Benders?

Ideale aftermuziek
Daarna geeft Rotterdammer David Vunk nog veel meer gas. Met de energie van een hooligan draait hij acid en italo, en ook I-F staat na hem ontzettend te vlammen. Hoe anders is ondertussen bij de Giegling-stal uit Weimar, het label dat bekend staat om zijn zijdezachte emotionele house en techno. DJ Dustin draait vederlicht – het hoogtepunt uit zijn set is de knaller van Four Tet en Martyn – en zit op zo’n roze wolkje dat mensen elkaar gaan knuffelen. Het is ideale aftermuziek zonder grootse climaxen, voor wie het niet erg vindt om vier uur lang op hetzelfde level te zitten en pas daarna te pieken. Jammer dat rond 5 uur ’s ochtends de zon niet echt door de wolken wil stoten wanneer een ‘Feeling Good’-remix wordt gedraaid (‘Sun in the sky, you know how I feel. It’s a new dawn, it’s a new day, it’s a new life for me’).

(Lees verder na de foto)

Sommigen besluiten dan naar bed te gaan, anderen dansen tot laat in de middag door bij Luc Mastenbroek en Elias Mazian en later ook de Delftse held Woody. Er heerst zondagmiddag dan ook een bijzondere sfeer op het terrein: frisse mensen die een paar uurtjes hebben geslapen staan te dansen naast jongens die minstens 24 uur wakker zijn en voor zich uit staren terwijl hun brein kortsluiting maakt. Grappig genoeg ontstaan daardoor ook emotionele hoogtepunten op momenten die je niet verwacht, zoals wanneer Woody halverwege de middag zijn set afsluit met Donna Summer’s ‘Lucky’. Met natte oogjes kijkt hij naar de tijgers in het publiek die ook al de hele nacht doorhaalden (net als hij?). De twee uur daarvoor draaide hij ook echt extreem leuk: iedereen zingt deze bizarre trommeldisco-plaat van een Duitse schlagerzangeres mee, hij laat horroritalo met een carnavalsintermezzo horen en donkere percussieplaten met maffe kreetjes. Telkens weer contrasteert hij iets duisters met iets grappigs, en dat werkt.

Zoveel humor
De set van Awanto 3 is al even hilarisch: hij gaat van gemene ghetto house met enerverende kreetjes (‘Put your back into it!’) naar een booty-remix van ‘Deep Inside’ en gooit daar gerust weer een grime-plaat doorheen, of een extreme R&B-glijer. Als het maar ondeugend en geil is, lijkt-ie te denken, en een set met zoveel humor is een uitstekende afwisseling na alle serieuze house en techno. Een jongen vooraan staat tegen het podium te rijden, een meisje klimt op een gigantische plastic kameel die vooraan bij het publiek staat.

Vanzelfsprekend pakt Job Jobse het hele veld daarna in, met diepe melancholische techno, veel handjes-in-de-lucht-platen die nog nergens te krijgen zijn en af en toe een gouden melodielijn die op andere momenten kitscherig zou kunnen klinken, maar zich nu diep in je brein nestelt (‘Muranyi’ van Pryda bijvoorbeeld, en ‘5 Seconds’ van Solar). 

Epische finale
Afsluiter Joy Orbison blijkt vervolgens te hebben gecanceld, en de liefdevolle houtje-touwtje-oplossing staat symbool voor het festival: Job Jobse, Elias Mazian en Luc Mastenbroek vormen nog eens The Love Triangle voor een twee uur durende epische finale: er wordt gestagedived, tegen de stage aan getwerkt, half dj-end Nederland staat in de booth en het is grootscheeps feest met platen van Faithless en Café Del Mar als afsluiter. Nou ja, want om middernacht moeten ze eigenlijk stoppen, maar Elias besluit het intro van Gigi D’Agostino’s ‘L’Amour Toujours’ er nog even in te gooien om te zorgen dat het hele veld de hook begint te scanderen. Een krankzinnig leuk einde voor een festival dat zeldzaam liefdevol in elkaar is gestoken. Maar gelukkig is het voorbij, want nog eens 24 uur wakker blijven en nog eens de nacht in de dag zien veranderen? Dat was voor niemand gezond geweest.