Het is veel te cheesy, maar muziek is écht het antwoord volgens Joe Goddard Het is veel te cheesy, maar muziek is écht het antwoord volgens Joe Goddard

Vorige week verscheen dan dat album van Joe Goddard, Electric Lines. En hij heeft er inderdaad wat van gemaakt. Ingewikkelde synthpatronen die wonderlijk samen gaan met catchy synthpop, potentiele clubhits die afgewisseld worden met emo-ballads, nogal wat gastvocalisten en toch een album dat van begin tot eind aanvoelt als een logisch geheel. Lang niet gek voor een debuut. Er ging naturlijk ook wel wat aan vooraf. Zes Hot Chip albums, twee platen met The 2 Bears, een stuk of elf EP’s en singles, een hele hoop remixes, en dus nog een solo- album uit 2009 wat geen debuut mag heten. Als je het zo op een rij zet, is begrijp je het niet hoe hij zo productief kan zijn. Het antwoord is simpel: Hard werken, strak plannen.

Als Goddard de deur van de studio opendoet, duikt The 2 Bears-genoot Raf Rundell snel een hoek in, met een drumcomputer onder zijn arm. ‘Hier kan ik ook wel gewoon een koptelefoon pluggen toch?’ Goddard legt uit dat hij met hem aan nieuwe dingen werkt, later deze week komt Mixhell twee dagen langs, ondertussen is hij bezig met een geheimzinnige Hot Chip-remix van een grote popact (Katy Perry blijkt na het interview), helpt hij met nieuw solo-materiaal van Alexis Taylor en ondertussen werkt hij nog aan nieuw eigen materiaal. Vervolgens zijn de weekenden vaak gevuld met dj-optredens en worden er in vrije uurtjes dj-mixes gemaakt (zoals laatst de BBC Essential mix). Oh ja, en hij runt nog een platenlabel. Meer dan een volledige werkweek, kriskras verdeeld over alle projecten en namen waaronder hij muziek uitbrengt.

De studio in Shoreditch is een perfecte plek om zo gefocust met tig projecten bezig te zijn. Een kelderbox, zonder ramen en zonder enige vorm van afleiding. Op de trap naar beneden staat een speelgoed synthesizer, tegen de muren  in de gang staan nog wat synths die niet in de studio pasten, aan de wanden hangen legendarische synthalbums als die van Todd Rundgren, Brian Ferry en Alec Costadinos. In de studio zelf is er nauwelijks decoratie, op een glimmende bokaal na: die Hot Chip kreeg toen ze samen met LCD Soundsystem een zaal in Denver uitverkochten. Verder staan er onder net wat ongezellig TL-licht op willekeurige plekken synthesizers en drumcomputers opgestapeld en liggen er overal kleine trosjes felgekleurde kabels. Daglicht is er niet te bekennen. ‘Ik zit hier nu een paar jaar, maar heb nog niet echt tijd gehad om het op te ruimen’, excuseert Joe Goddard zich als hij wat ruimte maakt om te zitten. Het kan dan wel een onoverzichtelijke zooi zijn, hij is er duidelijk op zijn gemak. Jogginsbroek, net te strakke trui, snel wat koffiebekers van de tent schuinboven de studio wegschuivend, maar met alle tijd van de wereld. 

‘Ik wilde een solo-plaat maken, zodat ik eens de tijd zou hebben om alle  mogelijkheden van de apparatuur hier eens goed te ontdekken’, legt Goddard uit waarom hij na zoveel bands en samenwerkingen toch weer solo gaat. ‘Nu eens niet vijf andere bandleden die hun zegje willen doen, geen vocals die snel op een bepaald moment opgenomen moeten worden. Kijk hier, die modulaire synth hier op tafel speelt bijvoorbeeld een grote rol op het album. Ik heb hem al acht jaar en mag hem van mezelf pas uitbreiden met nieuwe modules als ik hem helemaal begrijp. Er zitten zo veel functies op en zo ging ik elk apparaat af. Ik heb dagen en dagen gestoken om op alle geluiden van de synthesizers te ontdekken. Doordat ik in mijn eentje was kon ik eindeloos experimenteren.’

2004: Hot Chip - Coming on Strong
2006: Hot Chip - The Warning
2008: Hot Chip - Made in the Dark
2009: Joe Goddard - Harvest Festival
2010: Hot Chip - One Life Stand
2012: The 2 Bears - Be Strong
          Hot Chip - In Our Heads
2014: The 2 Bears - The Night is Young
2015: Hot Chip - Why Make Sense
2017: Joe Goddard - Electric Lines

Insider die zich erbuiten plaatst
Veel experiment dus, met soms gekke sounds,  maar totaal geen experimentele plaat. Het is vooral een album dat vertrouwd voelt voor wie bekend is met al die andere projecten van Goddard. Natuurlijk weer synthpop, met nu nog iets meer referenties naar de genres waarbij de basis voor de huidige dansvloer werd gelegd. Chicago-house, disco, soul, zelfs wat kraut en halverwege het album een vocoder die zo uit een Kraftwerk track getrokken lijkt, maar dan veel emotioneler. Er zit altijd iets bedachtzaams in de vocalen, bijna verlegen. En altijd wisselen ietwat sippe momenten de euforisch af. Soms, zoals op de door Hot Chip-bandgenoot Alexis Taylor gezongen titeltrack, komt het allemaal samen. Vrolijke claps, een treurige synth die galmt als een kerkorgel en de zang van een outsider die ergens tussen vrees en hoop zit.

Dat outsider-ding dat altijd rond Hot Chip en ook Goddard hangt, is iets geks. Want als er iemand een insider is, dan is hij het. Goddard is al van jongs af aan bevriend met Four Tet, die hem weer voorstelde aan Caribou, en met wie hij ook een vriendschap met Floating Points deelt. Soulwax maakte al eens remixes van zijn tracks, in Hot Chip zitten ook weer LCD Soundsystem bandleden: De halve Londense elektronica-scene en internationale indie-disco-hoek zwermt om Goddard heen. Al die vriendschappen hebben ook direct effect op het album: 'Can't Do Without You' van Caribou is een hoorbare inspiratiebron, en Four Tet overtuigde Goddard tijdens een van de luistersessies tijdens de opnames van een truc die hij zelf vaak gebruikt: Een sample niet naadloos laten versmelten, maar in eerste instantie juist heel hard losgeknipt in een track plaatsen. ‘De sample in ‘Home’ liep eerst dwars door het hele nummer, alles was er overheen gebouwd. Kieran vond hem zo mooi, dat 'ie hem liever los wou horen. Hij weet mensen zo goed te inspireren en dwingt je altijd verder te kijken en nieuwe dingen te proberen. De sample zo plaatsen voelde heel ongebruikelijk, maar het maakt de track zo veel moderner. Juist door die ouderwetse sample de ruimte te geven. ’

Zo zitten er wel meer van dat soort wendingen en plottwists in, die het album veel frisser laten voelen dan de zoveelste synthpopplaat. Neem die veel te harde, knetterende synthesizer die aan het eind van ‘Lose your Love’ de hele boel lijkt te verstieren, maar de track nog mooier maakt ook. Of ‘Lasers’, de dansvloertrack die tussen alle soulvolle synthpop en disco-samples opvallend kil en hard overkomt. Het is het type track waar de Tale of Us' van deze wereld de handen in de lucht krijgen, en de track ID fora gegarandeerd volstaan met gare filmpjes als hij een keer gedraaid wordt. Het is een van de weinige keren dat het album zich echt vol in het nachtleven stort. ‘Ik heb best vaak het idee dat ik iets minimalistisch ga maken, echt puur voor de dansvloer. Maar het verandert heel snel in pop. Dan denk ik, “Hey, dit nummer kan eigenlijk best een refreintje gebruiken. En misschien ook nog een vocal.” Zo verdeel ik al mijn producties over de verschillende projecten: ik vraag mezelf gewoon af wie er het allerliefst op zou zingen. Ik ben nogal trots dat ik me voor deze track eindelijk eens heb kunnen inhouden. Het is een van de weinige tracks van mijzelf die ik zelfverzekerd draai als ik dj.’

Muziek als antwoord
Goddard praat het makkelijkst over de technische kant van zijn muziek. Hoe vaak hij net zo lang in zijn database zoekt tot hij de sample gevonden heeft die een akkoordenprogressie een totaal andere richting geeft. Of andersom: Hoe zoals ‘Children’ begon met een Sun Ra sample, het hele nummer erom heen schreef, en vervolgens toch maar de sample wegliet. Het is geen muziek met enorme meningen op de maatschappij, analyses van de samenleving, baanbrekende genre-vernieuwingen. En toch, komt de producer er steeds meer achter dat hij zijn muziek niet meer los kan zien van de wereld. Neem albumafsluiter ‘Music is the Anwser’. Cheesy, zoals elk house-nummer eigenlijk cheesy is. “Music is the answer to your problems. Keep on moving then you can solve them” samplet het refrein uit Celeda’s classic. Een groter cliché krijg je zelden. Toch is die zin gedurende de afgelopen twee jaar steeds meer gaan leven voor Goddard. 'Vlak na de aanslagen in Bataclan speelden we met Hot Chip in Parijs. Onze muziek is niet per se politiek, maar soms beland je opeens in politieke situaties.’

‘Of neem het sentiment hier rond Brexit. Ik zie Londen als een succesvolle multi-culturele stad. De diversiteit is waar mensen trots op zijn hier. Ik ben er van overtuigd dat muziek daarbij helpt. Je ontmoet mensen in clubs, mensen van een andere afkomst. Daarom zijn de avonden waarbij alles en iedereen door elkaar loopt ook het best. Ik ben opgegroeid met de eerste Basement Jaxx feesten in Brixton. Gays, hetero’s, de Jamaicaanse gemeenschap, iedereen kwam er en iedereen had zijn eigen manier van dansen. Je merkt op dat soort avonden meteen hoeveel meer energie die diversiteit geeft. Ik ben er van overtuigd dat als we bijvoorbeeld Syriërs verwelkomen en zorgen dat die mensen hier kunnen leven, we over een paar jaar een Syrische gemeenschap hebben in Londen die de stad verrijkt. Het is een schande hoe er nu over gesproken wordt.'

'Ik geloof niet dat er een uitgedacht plan is, maar dezelfde krachten die gemeenschappen willen afbreken, achter Brexit zitten en bang zijn voor migratie, zitten ook achter het sluiten van de clubs door heel Engeland. Er zit overlap in de angsten en mensen. Je ziet hier ook de diversiteit afnemen in de clubs, ik denk dat in Nederland hetzelfde is. De professionele clubs worden eenzijdiger en eenzijdiger qua publiek. Ik geloof dat je dat tegen moet gaan, desnoods met een deurbeleid. Toen ik een residency had van een paar maanden hier om de hoek bij XOYO, heb ik een gay-organisatie gevraagd de tweede zaal te hosten en iemand van hun bij de deur te zetten. Het moesten juist gemixte avonden zijn. Als je bijvoorbeeld homofoob bent, dan ga je maar ergens anders heen. Juist door bepaalde mensen buiten te houden, gaat de drempel voor anderen omlaag.’