De nieuwe Hot Chip is weer een feestje, dansbaar als vanouds. Maar ook zijn er weer rustiger tracks te vinden, zoals de gitaarballad Look At Where We Are. Voor oprichter Goddard hoefde de band geen revolutionaire wegen in te slaan op de nieuwe plaat. “Bij andere albums hadden we ook verschillende kanten, net zo veel als op dit album. Op voorgaande albums stonden ook zowel ballades als dansvloer-tracks. Ik heb het gevoel dat dit album vergelijkbaar is in het soort dingen dat we doen. Ik denk wel dat deze plaat misschien wat beter is dan de voorgangers; we hebben wat beter bereikt wat we wilden bereiken. Over het geheel genomen bedoel ik dan, op alle tracks.” Maar of er een kraker als Ready For The Floor, van het album Made In The Dark uit 2008 op de nieuwe plaat staat, weet Goddard niet. “Geen idee, ik hoop het. Misschien How Do You Do, dat klinkt wel alsof het populair zou kunnen worden. Het is moeilijk te zeggen; ik hoop gewoon dat mensen het goed vinden. Ik heb wel heel veel zin om de nieuwe nummers live te gaan spelen, zoals Flutes, Motion Sickness, Don’t Deny Your Heart en Night & Day. Ik denk dat het spannende nummers zijn voor mensen, ik hoop het in ieder geval. Op het moment is nog zoveel onbekend, we wachten nog tot het album uitkomt. We moeten nog maar zien wat de reactie van mensen is.”

Terug naar indielabel
Gedurende de carrière van Hot Chip veranderde het vijftal enkele malen van platenmaatschappij. Debuut Coming On Strong kwam nog uit bij indielabel Moshi Moshi, maar de drie daaropvolgende platen werden uitgebracht via grote speler EMI. Voor In Our Heads ging Hot Chip weer in zee met een indiemaatschappij, namelijk Domino Records (van onder meer Franz Ferdinand, Arctic Monkeys en The Kills). Goddard is tevreden met de stap terug naar een indiemaatschappij: “EMI gaat door veel moeilijkheden momenteel, daar iets voor elkaar krijgen is lastig momenteel. Bij het laatste album dat we daar hebben gemaakt was dat ook al zo. Het is een groot bedrijf, ze hebben veel geld verloren, veel werknemers zijn overbodig geworden. Het is moeilijk om in zo’n situatie albums uit te brengen. Dus we hebben gevraagd of we konden vertrekken, om ons aan te sluiten bij Domino. Tot nu toe is het heel aangenaam, we zijn al lange tijd bevriend met mensen bij Domino. Het lijkt een goede zet te zijn geweest.”

Te lawaaiig
Hot Chip werd lange tijd in één adem genoemd met LCD Soundsystem, pioniers van de dansbare cross-over tussen dance en indiepop. Onlangs zijn hun kompanen ermee gestopt: 2 april speelden James Murphy en zijn band hun laatste show in Madison Square Garden in New York. Goddard noemt drie namen als het gaat om de nieuwe vaandeldragers van het genre: “Er zijn een paar nieuwe bands in het Verenigd Koninkrijk: Django Django en Factory Floor. Daarbuiten heb ik de scene eigenlijk niet zo veel gevolgd. Ik luister meer naar daadwerkelijke dance-muziek. Veel house, techno en vooral garage. Van wat er binnen die muziek omgaat, ben ik beter op de hoogte.” Van dubstep, althans de Skrillex-variant die nu populair wordt, moet Goddard minder hebben. “Ik ben geen fan van het spul dat nu heel groot wordt. Het is allemaal wat te lawaaiig voor mij. Maar sommige platen vind ik wel goed. Het is niet mijn favoriete geluid, maar het is mooi dat die mensen het goed doen.”

Garage
Zelf is Goddard meer een fan van UK Garage, een in de jaren negentig opgekomen dancestijl die voortkwam uit Amerikaanse house. Zijn andere band, The 2 Bears, haalt veel invloeden uit garage en 2-step. Dit blijkt bijvoorbeeld uit The 2 Bears' remix van Santigolds Disparate Youth, en ook de schuifelende hi-hats en off-beat kickdrums van Goddards succesvolle solo-track Gabriel doen sterk aan deze stijl denken. “Garage is een grote invloed geweest. Ik ben echt lange tijd geobsedeerd geweest door die muziek. Ik houd van de manier waarop de groove werkt, hoe het klinkt, hoe het voelt. De beats hebben veel swing. Het is iets uit mijn verleden. Ik herinner me dat het een big thing was toen het voor het eerst opkwam in het Verenigd Koninkrijk, rond 1999, 2000.”

Live spelen opwindender
Hot Chip staat bekend om zijn energieke live shows. Tijdens de optredens staat er een zevenkoppige band op het podium, die de synthesizer, bas, gitaar, drums en vocalen live vertolkt. Een groot verschil met de producers uit de invloeden die Goddard opnoemt, die live geregeld als dj optreden. De Engelsman kent beide middelen als zijn broekzak. Tijdens optredens van Hot Chip ramt hij synthesizers en percussie aan gorten, met The 2 Bears staat hij achter de draaitafels. “Je kunt erg goede live shows spelen met laptops”, denkt Goddard. “Andere shows zijn dan weer aan de saaie kant. Met dat soort technologie gaat het erom hoe je het gebruikt, wat je ermee doet. Naar een live band kijken is iets heel opwindends, maar het wordt steeds moeilijker om een band te verkiezen boven een laptop. Het is zoveel duurder en tijdrovender. Je moet die nummers eindeloos repeteren met een groep mensen voordat het ergens op lijkt. Met een laptop ben jij het gewoon zelf, je hoeft maar één vlucht, één hotelkamer te betalen. Het is veel makkelijker om te kiezen voor een laptop. Dat is ergens wel droevig.”

Goddard houdt het meest van live spelen. Bedachtzaam: “Ik denk dat ik dat een beetje leuker vind, het is iets opwindender. Maar ik kan ook erg genieten van dj’en. Het zijn twee totaal verschillende dingen, maar ik kan allebei waarderen. Tijdens het dj’en met The 2 Bears zijn het alleen Raf (Rundell, de andere helft van The 2 Bears, SH) en ik, geen groep van zeven mensen zoals met Hot Chip. Dus ik voel me wel meer verantwoordelijk voor wat er gebeurt, haha. Als je het verneukt, is meteen overduidelijk dat je het zelf was.”

In Our Heads verschijnt 11 juni via Domino/Munich en is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal. In augustus speelt de band op Lowlands, en 28 oktober staan ze in de Melkweg.