In haar eentje staat ze daar, gesluierd in een zwart gewaad dat best een niqaab zou kunnen zijn. ‘Hoe zou je je voelen als ik je land zou aanvallen onder valse voorwendselen?’, zingt ze. Anohni, dus. We kenden haar vroeger als Antony Hegarty van Antony and the Johnsons. Dit jaar bracht ze onder een nieuwe naam haar solo-debuut Hopelesness uit. Hierop weerklinkt niet de breekbare kamerpop zoals ze al een jaar of twintig maakt, maar werden haar liederen opeens omlijst door grootsere elektronische producties van de experimentele Oneohtrix Point Never en ‘koning misthoorn’ Hudson Mohawke, die zich in de voorhoede van de trap begeeft. Het is alsof Anohni besloot om haar zwaarbeladen politieke boodschappen wat lucht te geven. Misschien mag je dit nieuwe geluid zelfs een vermomming noemen, waarmee ze haar statements de popfestivals wilde binnensluizen als een Trojaans paard. Vandaag geeft ze haar eerste Nederlandse optreden met dit project, als headliner van de Down The Rabbit Hole-zondag, met geen enkel oud nummer op de setlist.

Hij staat nogal bekend om visueel uitdagende shows.  Hoe is dat nu? 
Niet hij, zij! En ja, als altijd ziet haar show er weer prachtig uit. Vooraf wordt een twintig minuten durende voorfilm vertoond, waarin Naomi Campbell in bikini ons indringend aanstaart. Het zijn beelden uit haar Drone Bomb-videoclip, maar dan nog intenser en kleiner gehouden. Soms speels glimlachend en heen en weer wiegend, maar vaker droef en met natte ogen. Zodra Anohni zelf opkomt, verstopt in dat zwarte gewaad, zien we nog veel meer doorleefde gezichten op dat scherm. Ze lijken continu op het punt te staan om in huilen uit te barsten, en zingen elk woord mee. Het houdt het midden tussen show en installatiekunstwerk, want die beelden zijn minstens zo belangrijk als wat er op het podium gebeurt. Links staat Oneohtrix Point Never achter een laptop, rechts een jongen die ontzettend op Hudson Mohawke lijkt (maar is het hem wel?). Veel lijken ze niet te doen, en het is zelfs niet altijd duidelijk wat Anohni live zingt en wat er uit de laptops komt.

Jezus, wat klinkt dat pretentieus, zeg. 
Dat overleggen twee jonge gasten - type filosofiestudent - vooraan ook. De ene stoot de ander aan: ’Wat zou dit in godsnaam betekenen?’ ‘Geen flauw idee, man.’ De Hotot-tent is niet bepaald volgestroomd voor Anohni. Wonderlijk is dat niet. Haar album werd geen doorslaand succes, niet iedereen zal het verband met Antony and the Johnsons hebben gelegd en veel mensen lijken te hebben besloten op tijd huiswaarts te keren om de week weer met frisse moed te kunnen beginnen. Zonde, hoor, want de verhalen van Anohni komen keihard binnen.

Kom nou, dit is toch geen gedroomde headliner? Had dit niet beter gepast op het Holland Festival of in het Muziekgebouw?
Tsja. Festivaldirecteur Eric van Eerdenburg heeft in interviews gezegd tijdenlang met Tame Impala bezig te zijn geweest als headliner van het festival, grote kans dat Anohni eigenlijk een andere plek op het programma had moeten krijgen. Maar haar intentie was juist om zoveel mogelijk mensen te bereiken met deze protestliederen. Ze zingt sarcastisch hoe de NSA haar beschermt door constant toe te kijken, ze zingt dat de aarde is als een vrouw met kanker, die langzaam maar zeker wordt overgenomen door Amerika. In haar trillende stem weerklinkt het verdriet van de wereld, maar af en toe wuift ze haar hand lichtjes op en neer alsof ze bij Hercules and the Love Affair staat. Het Trojaanse paard is binnen, en vooral de tweede helft van de set is heftig emotionerend. Slotnummer ‘Drone Bomb Me’ valt langzaam stil, en op het scherm zien we een oude getekende vrouw. ‘We vragen ons af wat er toch gebeurt met de wereld? Wordt het beter of slechter? Laten we ontwaken en de wereld tot een betere plek maken, voor ons allemaal.’ Mensen die dachten gewoon even de zondagnacht in te dansen, staan met dikke tranen rollend over de wangen toe te kijken. Anohni was misschien niet de gedroomde headliner, maar heeft de emotionele impact van een drone-bombardement.