De Staat
Het is misschien een open deur om De Staat te tippen. De Nijmegenaren behoren immers al jaren tot de top van de Nederlandse bandscene. Ze staan hier bovendien ’slechts’ als vervanger van The Kills, dus waar hebben we het over? Nou, hierover: De Staat is met nieuw album O op zak bezig aan een totaal nieuwe fase in hun carriere. De enorm vertraagde video bij oudje Witch Doctor maakt dat de band elke zaal in een duivelse draaikolk kan laten veranderen, en de zegereeks door de clubs dit voorjaar bewees dat dat nog maar het begin was.

Whitney
“Tienerband Smith Westerns uit Chicago heeft een geweldig tweede album gemaakt. Van lo-fi garagerock naar futuristische retrorock met scherpe teksten. Hier gaan we nog lang veel plezier aan beleven.” Dat schreven we in 2011, maar de band is niet meer, en ineens vinden we de talentvolle gitarist Max Kakacek terug in de nieuwe band Whitney, dat deze week met zijn debuutrelease Single van de Week werd bij 3voor12. No Woman combineert overbekende elementen - falset zang met twangy gitaren - met verrassend soulvolle blazers en strijkers. Een bijzonder aangename verrassing.

Indian Askin
Tijdens Eurosonic/Noorderslag kwam het Amsterdamse Indian Askin boven drijven als de gitaarband met het meeste potentieel, niet in de laatste plaats dankzij de charismatische frontman Chino Ayala. We kenden ze al van single The Answer - een dreinerige, opdringerige rocker - die eind vorig jaar uitkwam, begin dit jaar volgde een EP en inmiddels is een album aangekondigd. Het Sea Of Ethanol, een rasechte ode aan de alcohol. 

Death Alley 
Wham! Wat een vlammende show gaf Death Alley op Noorderslag. Ze stonden al op de radar dankzij een uitverkiezing in de 12 van 3voor12, maar dat de proto hardrockers van Death Alley dat zo waar zouden maken als ze die avond diep in de nacht deden, hadden we niet verwacht. Death Alley speelt ouderwetse hardrock vanuit de heup, met de pik in de hand en de vuist in de lucht. Hun album Black Magick Boogieland is al bijna een jaar uit, maar begint nu pas tot volle wasdom te komen.

King Gizzard and the Lizard Wizard
Deze Australiërs gaan ongetwijfeld voor de meest psychedelische ervaringen op de zaterdag. Met als grootste troef de dubbele drums is King Gizzard een geweldige en onvoorspelbare liveband. Op hun in razend tempo uitgebrachte albums zijn ze ook moeilijk te peilen: waar I’m In Your Mind Fuzz (2014) nog uitblonk in snelle fuzzy garagerock, was opvolger Quarters een jaar later even wennen: zompige, wazige jams in vier nummers die elk exact 10:10 minuten duren. Datzelfde jaar nog kwam het meest recente album Paper Maché Dream Balloon erachteraan, dat is dan weer een echte sixties folkliedjesplaat met een hoofdrol voor mondharmonica en dwars- en blokfluit. Far out, man. 

White
Ergens tussen de gitaarriffs van Franz Ferdinand en de grooves die we kennen van het DFA-label zit White, een Schotse band die in januari een van de toppers van Eurosonic was. De band heeft alles in zich om van elk optreden een feestje te maken: uitstekende frontman in glitterjasje, nog betere drumster die op een piepkleine kit he-le-maal losgaat én een reeks opbeurende catchy indietunes als Future Pleasures of Living Fiction. Witte funk op zijn best. 

Bob Moses
Het Canadese duo is in krap twee jaar gegroeid van kleine shows op festivals, naar een uitverkocht Paradiso. Gevalletje van het goede geluid, op het moment. De twee zitten precies in het midden van pop en house, de een doet de zang en gitaar, de ander het knoppenwerk. Ideaal voor wie het dansprogramma niet vroeg genoeg op de dag kan beginnen, maar ook perfect voor de klagers die dance-acts vaak te statisch vinden om naar te kijken. 

Baio
Chris Baio is vooral bekend als bassist van Vampire Weekend, maar solo bracht hij ook al het nodige uit. Een stuk elektronischer en gekker dan Vampire Weekend, bij vlagen net zo poppy, maar altijd met een zelfde snik in de stem. Daarbij is het ook nog eens spannend hoe hij het geluid van het album nou precies naar het podium gaat vertalen. Hoe dan ook, het is ongetwijfeld perfect om voorzichtig de benen mee los te maken voor het laatste nachtprogramma. 

Gallant
De jonge Amerikaanse indie-R&B-zanger Gallant verzorgde het voorprogramma van Sufjan Stevens in de VS, en samen braken ze heel even het internet met de Hotline Bling-cover. Ook coverde Gallant Blue Bucket of Gold van de laatste Sufjan-plaat Carrie & Lowell. Maar vooral is hij een gouden tip vanwege zijn eigen soulvolle hit Weight In Gold en in mindere mate Skipping Stones (met Jhené Aiko, geproduceerd door Adrian Younge). Gallant is opgepikt door het hippe label Mind of a Genius. Veel materiaal is er nog niet, maar ongetwijfeld is Gallant een van de meest veelbelovende jonge artiesten op WTWTA. 

Hunee/Young Marco
Na drie dagen en twee nachten festival zet Where The Wild Things Are grof geschut uit het Amsterdamse nachtleven in om het laatste beetje energie uit de bezoekers eruit te persen: 3voor12 Award winnnaar Hunee luidt de laatste nacht in, Young Marco mag het afmaken. Dat wordt dus vier uur lang dansen op obscure disco, lo-fi house, rammelende techno, spacende acid en vergeten synthpopparels.