Tot een jaar geleden was de Duitse dj Hunee alleen bekend bij fijnproevers, liefhebbers van obscure disco, boogie house en Afrikaanse muziek. Nu is hij ineens een ‘household name’ geworden in de Nederlandse scene. Dat gebeurde sinds hij begin 2014 naar Amsterdam verhuisde, maar zeker ook sinds hij met collega Antal een legendarische nacht verzorgde in de X-Ray tent op Lowlands 2014. Onlangs verscheen zijn debuutalbum Hunch Music, en vrijdag 4 september staat het duo samen in de Bolder tijdens Into The Great Wide Open.

‘Om eerlijk te zijn had ik geen idee wat Lowlands was,’ zegt Hun Choi, zoals Hunee volledig heet. Hij ontvangt me op zijn sokken in een huis zonder stoelen, maar bedenkt zich dat het misschien wel beter is uit te wijken naar boven, naar zijn studio. Het is in dit geval niet de plek ‘where the magic happened’, want Hunee nam pas in maart zijn intrek in deze woning in Amsterdam-West, na het afronden van Hunch Music. Wel staat al zijn apparatuur er nu, plus flinke rijen vinyl, waar hij van de week drie dagen lang doorheen ging, zichzelf steeds weer verbazend. ‘Voor mij was Lowlands simpelweg een van de pakweg tien festivals die ik die zomer zou doen. Op de avond zelf merkte ik dat het een bijzonder optreden was, maar de echte impact drong pas later tot me door: sinds dat optreden komen elke keer dat ik in Nederland draai tussen de vijf en tien mensen op me af die over die avond beginnen. Mensen die erbij waren, maar ook mensen die juist vreselijk balen dat ze het gemist hebben.’

 

 

Duo of niet: na Lowlands wil iedereen Hunee en Antal samen boeken, en het liefst voor marathonsets. Ze kregen zes uur lang de tijd tijdens de sluiting van Trouw, vijf uur samen met Floating Points op het Dekmantel Festival. En dat is logisch, want het is een bijzonder stel om bezig te zien. Antal een beer van een vent die met een aanstekelijke grijns op en neer springt, terwijl de kleine Hunee niet durft op te kijken en al zijn focus op zijn mengpaneel richt. Allebei zijn ze goede dj’s met jaren ervaring, maar bovenal zijn het geweldige selectors, die je voortdurend verwennen met muziek die je nooit eerder gehoord hebt. Als het even kan dieper dan Spotify en ongrijpbaar voor Shazam. Wat dat betreft wel grappig dat het bekendste filmpje van Hunee & Antal’s Lowlands-set het moment is waar Antal Donna Summers ultieme discoklassieker, het overbekende ‘I Feel Love’ instart, met totale euforie in de tent tot gevolg. 

‘Ik geloof niet in goedkope keuzes’, zegt Hunee. ‘ik geloof meer in juiste momenten voor een plaat. Als er één moment was waarop je Donna Summer mocht draaien, dan was het toen. Antal was de avond begonnen met negentig minuten vol Afrikaanse muziek, die mij de vrijheid gaven om ook alles te draaien wat ik wilde. In een lange set heb ik altijd van tevoren een idee welk verhaal ik wil vertellen, maar niet altijd met welke platen. Ik weet dat als ik om vijf uur ’s ochtends een ‘slow early morning jam’ wil draaien, ik eerst om drie uur een energiepiek bereikt moet hebben. Als mensen later na afloop beginnen over bepaalde tracks die ik gedraaid heb, zijn het altijd die nummers, nooit die energieke acid track die cruciaal was om daar te komen.’

 

Het bouwen van de perfecte, lange spanningsboog is een van de belangrijkste kwaliteiten die je als dj kunt hebben. De gave om mensen aan het eind van je lange set direct naar de garderobe te laten lopen, omdat hun honger precies gestild is. Met die toewijding werkte Hunee ook aan zijn album Hunch Music, dat deze zomer verscheen. Hij probeerde, zoals hij dat zelf zegt, ‘een relatie aan te gaan met de apparatuur’. ‘Als ik jou mijn tas met platen geef, draai je een totaal andere set, laat staan wanneer ik je met mijn apparatuur laat werken. Ik maak complexe structuren, waarin ik geluiden bewerk met effecten, waarin de baslijnen op mijn Roland 101 synth per ongeluk steeds een nieuw startpunt krijgen. Dat soort dingen moet je omarmen. Zo maak je iets wat je zelf nog nooit hebt gehoord.’ Hunch Music is een album vol beweging, dat daadwerkelijk aanvoelt als een levend organisme. Melodieën schuiven subtiel over elkaar heen, de repetitieve elementen die je in elke housetrack hoort voelen volkomen vrij. Het geluid is uitnodigend, maar ook duister, eenzaam soms, en toch heeft de apocalyps nog nooit zo geruststellend geklonken als in het Sun Ra-sample waarmee Hunee zijn album eindigt: ‘It’s after the end of the world, don’t you know that yet?’ 
 

Het kostte Hunee moeite zijn album los te laten. Er moest een deadline gesteld worden, zijn vrouw moest hem een halt toeroepen, en uiteindelijk was het Antal die verklaarde dat het zo goed was. Hoewel Hunee niet bang is voor foutjes en toevalligheden, kent hij ook een honger naar perfectie. ‘Honger ken ik wel, maar voldoening? Dat is meer iets dat je op andere mensen projecteert. Vandaar ook onze verbijstering als een succesvol iemand er een einde aan maakt, zoals Philip Seymour Hoffman of Robin Williams. Ik denk niet dat ik op dit moment in staat ben deze tracks beter te maken, maar nu dit album af is, zie ik wel weer allemaal nieuwe mogelijkheden voor ideeën die hier niet tussen pasten. Ik probeer te zorgen dat het maken van muziek onderdeel is van mij als persoon. Het maken van een zo goed mogelijke track is hetzelfde als het proberen een zo goed mogelijk mens te zijn.’