Er zijn van die zekerheden in het leven. Van die dingen waarvan je simpelweg weet dat ze gaan gebeuren. Zo werd je bij wedkantoren de afgelopen dagen uitgelachen als je kwam vertellen dat je wilde inzetten op een fantastische avond in de X-Ray. Duh! Veelzeggend: in de Lowlands-app kregen na Muse The Black Madonna en Hunee vooraf de meeste hartjes. Dat zegt genoeg. Vanavond staan ze op op prime time rug-aan-rug in de oranje loods, dat moet gewoon wel legendarisch worden.

Dat werd het uiteindelijk niet, maar kan een net niet-legendarische avond wel fantastisch zijn? Natuurlijk kan dat. Neem alleen al het openingsuur in de X-Ray, waarin Orpheu the Wizard zijn krankzinnig brede muzieksmaak etaleert. De Red Light Radio-voorman draait een vinylset waar fijnproevers van smullen. Met platen die amper te Shazammen zijn. En keer op keer verrassen. Wanneer hoor je ooit slepende afrohouse met een accordeon in een clubsetting? Of Cori Josias 'Takin’It Straight', een arpeggiorijke psychedelische discotrack uit begin jaren tachtig?

Als Hunee rond half een ‘s nachts zijn eerste plaat oplegt, ligt de X-Ray er dan ook vruchtbaar bij. Die pakt gelijk door met een halfuur waarin Afrikaanse disco domineert. Om later richting het Amerikaanse en Europese continent te manoeuvreren. De meeste platen die hij draait stammen uit de vorige eeuw en zijn voorzien van baslijnen die dingen willen met je lichaam. Ze trekken aan je heupen, duwen tegen je schouders en lachen in je gezicht. Vooraan ontwaren we Elias Mazian, Luc Mastenbroek en Job Jobse, die vorig jaar als The Love Triangle gezamenlijk the X-Ray nog afbraken met een geweldige dj-set. Nu staan ze als liefhebbers grijnzend tegen het hekwerk.

Als een uur later een Italiaanse balearic-klassieker voorbij tuft, voelen we vijf minuten lang het zand van badplaats Rimini tussen de tenen. Van wie was dit ook al weer? Ricky Montanari uit Italië misschien? Maar een elleboog in je zij en een dansende voet op je linkerteen en je bent snel weer bij zinnen. Eigenlijk is het niet te doen. Dansen al helemaal niet. Zo druk is het in de X-Ray. Tot ver buiten de loods kun je over de hoofden lopen. Wie vooraan tegen de reling staat, heeft aan het eind van de avond een rode afdruk ter hoogte van de borstkas. En een flink vochttekort.

Ook in de Bravo is het goed zoeken naar lege plekken in de zaal. Zojuist sloot het danceduo Weval hun diepe live-optreden vol zuigende elektronica en melancholieke techno af. DJ Steffi zoekt en vindt de verbinding tussen Weval en haar twee uur durende set door te openen met een Michael Elliot-remix van Alex Byrka. 'Ik draai eigenlijk nooit voor zulke grote zalen,' liet Steffi vijf minuten voor ze op moest terloops weten. Het klinkt onwaarschijnlijk, voor iemand die al jaren resident-dj is in de Berlijnse Berghain en al minstens twee decennia achter mengpanelen staat.  Vijf jaar geleden was ze hier voor het laatst. Toen met Martyn, met wie ze regelmatig samen platen uitbrengt. Vanavond houdt Steffi met robuuste Detroit-techno de paarse uitgelichte Bravo in haar eentje moeiteloos gevuld. Ze draait nummers met warme strings en soepele, funky baslijnen. Maar toch met genoeg kick om tot aan de achterste tentharingen te komen. En passant laat ze weer eens zien waarom ze tot een van de beste vrouwelijke dj’s van Europa wordt gerekend.

Als klokslag twee uur het kale bolletje van technoproducer Recondite opduikt, neemt die rigoureus gas terug. Om daarna laag na laag weer op te bouwen. De Duitser maakte met het album Hinterland in 2013 een klassieker maar raakte sinds zijn overstap naar het wat geliktere Innervisions-kamp van Ame nogal wat fans van het eerste uur kwijt. Die missen de diepte en subtiliteit die zijn vroege producties kenmerkten. Vanavond kunnen ze tevreden zijn, want vooral het eerste deel van zijn live-set zit vol in galm gedrenkte elektronica. Soepel en rond als een goede Barolo-wijn.

Wat dat betreft is het even wennen voor vaste Lowlands-nachtdieren. Is normaliter de zaterdagnacht gereserveerd voor snoeiharde techno, door organisatorische redenen werden de ijzerwaren deze editie al op vrijdag opgediend. Vanavond draait het veel meer om de heupen. Zowel in de Bravo, Hacienda als de X-Ray.

Hoewel, ook het netvlies krijgt vanavond zijn fix. Zowel Recondite als Tale of Us nemen hun eigen VJ’s mee die wel raad weten met de enorme LCD-schermen die in de Bravo hangen. Ze vormen een soort poort richting podium. Een vierkant van langzaam voorbijdrijvende rookwolken en blauwe aura’s waarin de twee wiebelende hoofden van Tale of Us gevangen lijken. Het Italiaanse producersduo is in een paar jaar tijd doorgedrongen tot de eredivisie van de melodieuze dansmuziek. Of zoals collega Roosmarijn ze omschrijft: ‘de eindbazen van de spooky techno’.

Juist met die spookyness valt het vanavond erg mee. Matteo Milleri en ‘Karm’ Conte laten hun kenmerkende ijle melodieën grotendeels achterwege en werken gemiddeld iedere tien minuten richting een climax waarin scherpe snares de apotheose vormen. Dynamiek is alles in hun sets. Toch kun je de stijlvolle Italianen niet betrappen op lompe drumrolls. Zie het als het verschil tussen een Volkswagen en een Alfa Romeo.

Ook opvallend: in het publiek staan veel meer vrouwen dan vrijdag. Eentje zit op de schouders van haar vriend en houdt met beide handen vuurspuwende fakkels omhoog. Niet alleen Tale of Us zorgt in de polder voor vuurwerk, het publiek betaalt met gelijke munt terug.

Terug naar de X-Ray, waar The Black Madonna (vanavond gehuld in wit t-shirt) zojuist begonnen is. De Amerikaanse antiheld uit Chicago brak twee jaar terug door na een fantastisch optreden op Lente Kabinet. Sindsdien is ze vriendjes met Nederland, dat haar veelzijdige dj-sets vol vintage disco en oldschool house op waarde weet te schatten.

Werkelijk niemand kan er meer bij onder het knipperende koepeldak van de X-Ray. 'The Black Haringen in een Ton,' grapt een fan. Marea Stamper (Madonna’s echte naam) is de laatste tijd wat steviger gaan draaien, blijkt ook vanavond weer. Na een uur vol soepele billenschudders met stuwende bassen daagt ze de uitpuilende X-Ray uit met jakkende Chicago-house uit ’88 waarbij de VU-meters vol in het rood gaan. Je ziet de adamsappel van de op een koelbox gezeten Hunee eventjes omhoog rollen. Kan hij die onverwachte testosteronbommen van haar muzikale partner straks nog ombuigen naar iets vriendelijkers?

Moeiteloos, zo blijkt even later als Harry Thumanns discoklassieker 'Underwater' uit de speakers knalt en de twee elkaar lachend aankijken. Wat volgt is een slotakkoord dat wellicht niet zo legendarisch uitpakt als dat van Hunee en Antal in 2014 maar desondanks tot het einde toe boeit. Madonna’s 'Borderline' als laatste plaat, die zagen we niet aankomen.