Gekke pakjes horen bij Lowlands als gin bij tonic. Of je nou overdag of ‘s nachts over het uitgestrekte terrein dwaalt, je komt onderweg aardbeien, Super Mario’s en openhartchirurgen tegen. Astronauten zelfs, waaronder die ene grote horizontale van kunstenaar Joseph Klibansky. Zondagavond vind je de maanmannetjes ook in de Bravo, waar het Groningse drum ’n bass-trio Noisia klokslag middernacht hun nieuwe album Outer Edges en de Nederlandse première van de bijbehorende show presenteert.

Noisia
Noem het geen liveshow, drukten ze ons in interviews op het hart. Want het audiovisuele spektakel vereist een setlist die tot op de microseconde gelijk moet lopen met de beeldenstorm. Verfrissend dat ze daar zo eerlijk over zijn.

Maar goed, die astronauten dus. Daar staan ze, gedrieën naast elkaar: Nik Roos, Martijn van Sonderen en Thijs de Vlieger, gekleed in zwarte overalls. Hun koppies gehuld in astronautenhelmen waarin (a la Battlestar Galactica) lampjes zijn verwerkt. Het ene moment kleuren hun neuzen blauw, dan weer zien we drie oranje bolletjes op de 170 beats per minuut meedeinen terwijl achter hun ruggen en boven hun hoofden meerdere videoschermen opgloeien. Die zijn tientallen meters lang en bestrijken de hele Bravo. ‘Ongekend!’, zou turncommentator Van Zetten daarover uitroepen.

Noisia speelt hun nieuwe, voortijdig gelekte album vrijwel integraal. Dat staat vol vlijmscherpe, futuristische en gedetailleerde dansmuziek die slechts in de verte nog wat gemeen heeft met de pioniers uit West-Londen, zoals DJ Krust en Roni Size.

Uitgerekend die twee geven eerder op de avond in de X-Ray een imposante geschiedenisles voor een handjevol liefhebbers. Ze lijken vergeten, maar zonder Size en zijn platenlabel Full Cycle hadden artiesten als Noisia en Netsky waarschijnlijk niet bestaan.

Het dj-duo heeft uit Bristol de bevriende MC Dynamite meegenomen, die uitgroeid tot de grote troef van hun energieke optreden. “I want you to feeeeeel this sound, remeeeeemberrrrr”, roept hij precies tussen de ratelende snares in. Hij vermijdt ieder cliché, kan bovendien zingen en heeft een griezelig perfecte timing. Altijd een verademing als een MC precies weet wanneer hij los kan en (belangrijker) wanneer hij zijn mond moet houden.

In de zaal is ondertussen een mosh pit tussen nostalgische veertigers en verbaasde twintigers losgebroken. Hashjoints worden gedeeld en schoenen worden verloren. Wie besloot LCD Soundsystem te skippen voor dit weerzien met de Reprazent-baas, wordt niet teleurgesteld.

Je hoopt stiekem dat die opgebouwde energie de rest van de avond wordt vastgehouden in de X-Ray, maar helaas verloopt de rest van de zondagavond tammer dan andere jaren. Aan DJ Woody ligt het niet. Het Delftse talent heeft een eigen fanclub links vooraan die constant zijn naam roept als de beat even wegvalt.

Woody draait anderhalf uur onshazambare platen die je stuk voor stuk wilt hebben. Hij begint zijn set met een klassiek Arabisch nummer. Vier minuten verder zitten we al in de Amazone. Daarna lonkt een Afrikaanse zangeres je richting kookpot en klinkt een oude Danny Tenaglia-productie die je bijna vergeten was (Celeda’s Be Yourself uit ‘99) Dat Woody’s verhaal alle kanten op waait, dondert niet. Woody is meer een selector dan een dj die een afgerond verhaal vertelt. Ach, dat laatste kun je leren. Het eerste is aangeboren.

Iemand die zowel selector als dj is, is de in Berlijn woonachtige Brit Palms Trax. Vanavond is hij in zijn eentje Masters at Work, want hij draait vrijwel uitsluitend diepe garagehouse met vocalen. Al trapt hij zijn set af met de nieuwe Justice en permiteert hij zich met Hugh Masekela’sDon’t Go Loose It Baby een zijstapje in de New Yorkse housetrein.

Echt, het is een geweldige dj-set maar niet helemaal waar de volle X-Ray op zit te wachten, getuige de matte reacties vanuit de zaal. Later heeft Mr. Ties hetzelfde probleem. De bebaarde Italiaan (als een soort shamaan gekleed in een lange jurk en omhangen met etnische sieraden) heeft meer coole discoplaten dan jij in een leven zult zien, maar het lukt hem maar niet om de loods te laten ontploffen.

Dat lukt De Sluwe Vos en Benny Rodrigues in de India wel. Gezamenlijk staan ze de hele nacht in de karig aangeklede tent, waar het met struiktakken en LED-lichtruimtewapens gewapende publiek geen genoeg krijgt van hun met vaart gebrachte clubhits. Ze draaien met vinyl en USB-sticks, dagen de ander zichtbaar uit en slaan elkaar op de schouders als resultaat uit de faders in de zaal te zien is.

Hetzelfde plezier spat af van de verrassende back-to-back waarmee St. Paul en Joost van Bellen vanavond de Charlie afsluiten. Met een mix van Peaches, Blur en David Bowie. Om hen heen hangen spandoeken met slogans als ‘Burn The Witch’ en 'Your Face Is A Mess'. Alsof er eerder op de dag ergens een vlammende demonstratie was en we nu de succesvolle afloop vieren.

In de Bravo illustreert Andy C ondertussen waar het ooit is misgegaan met drum ’n bass. Met lelijke overgeproduceerde platen vol akkoordenstormen waaraan iemand als Tiësto nog zijn hoofd zou stoten. De over de toppen van zijn longen schreeuwende MC draagt ook al niet bij aan de vrolijkheid. Snel vergeten.

Terugkijkend op drie nachten dansmuziek kun je een aantal dingen concluderen: De dance kreeg ‘s nachts meer podia dan ooit op Lowlands, waarbij vooral de programmering in de India er positief uitsprong. Ook de Hacienda-nieuwe-stijl is een verbetering, al ligt het Libelle Zomerweek-gevoel daar een beetje op de loer met al die blije kipjes en malle hoedjes.

Ook opvallend: de X-Ray was dit jaar minder vaak de magische plek dan voorheen. Vooral het dagprogramma viel tegen, maar ook ’s nachts bleef het feestje iets te vaak smeulen. Wie zaterdagnacht bij The Black Madonna was toen er een leunstoel van achter naar voren over de hoofden werd doorgegeven terwijl de tent bananas ging op old school Chicago house, zag hoe mooi een ontploffende X-Ray kan zijn. Maar een leunstoel is ook niet alles.