Tijdens Dekmantel houdt 3voor12 een playlist bij met tracks die opvallen tijdens het festival. Die Spotify-lijst wordt continu aangevuld en is onder dit artikel te beluisteren. 

Dag twee in het Amsterdamse Bos is een totaal andere dag dan die ervoor. Door het weer, de grotere drukte, maak ook door de programmering. De vrijdag was spannender, en keuzes werden aan het eind van de dag steeds lastiger. De zaterdag is meer recht door zee, en overzichtelijker. Alleen aan het einde van de middag staat er een hoop interessants tegelijk. DJ Nobu, The Black Madonna, Lena Willikens, Young Marco, Antal, DBX: ze overlappen allemaal. 

Voor die keuzestress echt toeslaat mag Midland het stokje overnemen van Dekmantel Soundsystem zelf, die het hele weekend het hoofdpodium openen. De besnorde Brit, die vorig jaar nog indruk maakte in de Boiler Room, overtuigt vooral vandaag vooral als hij het gas wat dieper indrukt. Via soulvolle house en de zomerse strijkers van zijn eigen 'Double Feature', legt hij het helemaal stil met een van de beste platen van deze zomer en alweer een eigen track; 'Final Credits'. De track is nog geen half jaar uit, en wordt nu al euforisch ontvangen als een klassieker. Het blijkt het startschot voor een sterk en stevig eindschot. Gelukkig, want hoe verleidelijk het ook is om met dit soort zomerdagen sets weeë house met een overvloed aan filters te draaien, niemand wordt daar beter van. 

Als iets later de zon echt begint door te breken, is het Selectorspodium de beste plek om te hangen. Verscholen tussen de bomen, maar niet helemaal in de schaduw en net open genoeg om het een klein beetje door te laten waaien. Bovendien is de set van Pender Street Steppers en Beautiful Swimmers precies wat je op zo’n moment wil. Vier nerdy gasten die de disco en italo die ze er op leggen luidkeels mee zingen, de dikkige gast met bril en gigantische baard die telkens al dansend overneemt en een van de Pender Street Steppers die ondertussen in de platenkast in het decors achter zich checkt; die zou namelijk gevuld zijn met een partij 90’s house die Dekmantel via marktplaats op de kop getikt heeft. Wellicht dat die vroege Daft Punk-track halverwege zo de weg naar de draaitafels gevonden heeft. Ondertussen werkt het enthousiasme uit de booth zo aanstekelijk dat het hele publiek constant aan het pieken is. De vervelende types die opblaasdieren meenemen naar festivals hebben intussen Dekmantel ook al gevonden, maar voor een keer keer is het best leuk dat er een haai door de lucht vliegt. 

Het hele weekend lang zijn er op elk moment wel twee tegengestelde sets tegelijk te vinden. Waar bij het Selectors podium de confetti ’s middags nog net niet neerdwarrelt, heb je in de UFO-tent op hetzelfde moment al snel geen benul van plaats en tijd meer. Objekt is bezig met alle vastigheid onder de voeten van zijn publiek weg te slaan. Waar bij veel techno de almaar doordenderende kick houvast biedt, laat de Duitser die houvast net zo makkelijk los. Onnavolgbare bassen, kicks die elke maat lijken te veranderen, en net als je besluit alles los te laten, gooit hij er een K-pop vocaal door. Door de asgrauwe omlijsting is het meteen het meest ongelukkige en grimmige K-pop track die je ooit gehoord hebt. 

Zo rond de middag zijn er bijna te veel opties. Een groot deel van het festival besluit al vroeg naar de Boiler Room te gaan, om op tijd te zijn voor Antal zijn debuut daar. Verstandig, want tegen de tijd dat hij begint gaan de poorten naar het podium op slot. Te vol. Ook bij The Black Madonna is het druk. Vlak voordat ze opgaat staat ze achter het Detroitse elektroduo Aux 88 zich al luidkeels op te warmen. Terwijl het duo in witte overalls hun charmante maar gedateerde set vol klassiekers met vocoders en kille drumcomputers afmaken, schreeuwt de dj uit Chicago de teksten mee. Al vroeg in haar set gooit ze er zelf ook wat klassiekers in, zoals de Carl Craig remix van Telex’ Moscow Discow waardoor al vroeg de vonken er af vliegen. De opening vol Amerikaanse house en techno zorgt ervoor dat er al snel niemand meer bij past. Het lijkt een goede set te worden, maar dankzij haar ongelooflijk goede eerdere sets in Nederland hoop je toch nog op meer vuurwerk.

Iets verderop is Lena Willikens bezig met een drie uur durende set. De Duitse komt uit de Salon des Amateurs stal, een club waarvan de stijl zo lastig is te omschrijven dat ondertussen de clubnaam al bijna een genre-aanduiding is geworden. Vandaag duikt Willikens in de spacy krauttechno. Het schuurt, knarst, en voelt vaak alsof het nog niet afgeproduceerd is. Alsof het ruwe eerste versies zijn die we te horen krijgen. Het zorgt ervoor dat die tracks weerhaken krijgen zodat ze allemaal meteen blijven hangen. Dat komt ook omdat ze rustig langer dan tien minuten lijken te duren. Zo af en toe schieten er wat vocalen door. Een lo-fi postpunk nummer, een house-track waar een gedicht overheen wordt verteld, een stukje Grace Jones. Een totaal op hol geslagen bas in de speakers maakt het tijdens de set af en toe lastig om te blijven, maar de volhouders worden beloond met een fenomenale afsluiter. Een indrukwekkende, politieke track vol interviews en monologen over hoe de CIA Amerika aan de LSD hielp, met een als een mantra herhaalde moraal: ‘Question authority’.

Waar het tijdens Willikens nog aangenaam is voor het podium tussen de bomen, wordt het bij de Italiaan Donatto Dozzy al snel te druk. Zonde, want het eerste uur overtuigt hij meteen al met subtiel techno vol kleine percussie en lagen die over elkaar heen gelegd worden. Bij het hoofdpodium maakt ondertussen Innervisions-baas Dixon zich klaar de festivaldag af te sluiten. Hij doet het op zijn inmiddels bekende manier: veel melodie, deephouse bassen, veel niet-westerse zang. Overweldigend als je er staat, en daarmee perfect voor het enorme hoofdpodium met zijn LED-schermen. Maar je vraagt je toch af of het niet wat flauw is. Al die Oosterse en Afrikaanse remixen werken goed en zijn ook prachtig, maar het is ook een makkelijke manier om een semi-mystieke ervaring te scheppen. Muziek van ver nemen, te behappen maken met een house remix, en als je niet thuis bent in die muziek van daar heb je opeens het idee dat je iets heel exotisch hoort. Aan de andere kant, waarom zou je je beperken tot muziek van hier, en is deze manier om mensen te introduceren met andere muziek. Lastig. Hoe dan ook, het is de afsluitende set zoals je van een grote naam als hem mag verwachten. Overweldigende synths, precies genoeg drops zodat mensen even kunnen juichen, rammen wanneer het nodig is, en als afsluiter een fantastische nieuwe track van Tuff City Kids, die dankzij de zang van synthpopster Annie klinkt als een 80’s gem. Op de valreep toch nog een moment in de set dat écht zal bijblijven. 

Waar op vrijdag de grenzen van wat op een dansfestival kan staan werden opgezocht, voelt het alsof zaterdag veel meer door het midden gaat. Natuurlijk staan er in de tent weer spannende moeilijke acts, toch voelt over de hele dag genomen wat minder verrassend. Geen ramp, want de grote namen overtuigen en maakten vandaag nog steeds hun status waar. Er is geen moment waarop het een tegenvallende dag lijkt. Maar met zo'n spectaculaire start met acts die boven zichzelf uitstijgen en elkaar versterken, verwacht je als toeschouwer toch al snel meer. Hoe irreëel dat soms ook is.