Heads Up is echter veel meer dan een nieuwe poppy koers. Precies zoals we Warpaint al kennen en tóch net dat beetje meer. De warme productie bijvoorbeeld, die we als sinds de Exquisite Corpse EP kennen. Niet geheel toevallig dat beide plaatjes zijn geproduceerd door Jakob Bercovici. Elke laagje aan instrumentatie zit precies goed in de mix, precies zoals je zou willen bij een band als Warpaint, met de uitzondering dat er hier toch wel iets meer aan de hand is.

Opener ‘Whiteout’ schuurt namelijk meteen al tegen 90’s R&B aan, met een groove die zo lijkt weggelopen uit Radiohead’s ‘Lotus Flower’. Tot zover nog niks nieuws onder de zon trouwens, want je ziet bassiste Jenny Lee Lindberg en drummer Stella Mozgawa voor je, al hoofdknikkend het ritme uiteenzetten, terwijl Emily Kokal en Theresa Wayman hun vocalen laten samensmelten. De tegendraadse beat tegen het einde verklapt het echter al een beetje, maar bij de het begin van ‘By Your Side’ hoor je meteen: laag voor laag (industriële geluiden, een sinistere 90’s housebeat) wordt gezocht naar nieuwe creatieve uitwegen. Heads Up blijft zo doorgaan. ‘The Stall’ en ‘So Good’ staan weer voor een flinke dosis sombere New Wave waar een band als The Cure nooit ver weg is. Eerder liet de band in interviews al optekenen dat hiphop een grote invloed was, iets dat het meest naar voren komt in ‘Dre’. Inderdaad, een niet zo subtiele ode aan de Doctor, die dan wel weer zó dromerig en beneveld klinkt dat je haast in slaap gesust wordt, als het niet aan die harde beats lag.

Liedjes dusdanig voort laten duren dat er voor je gevoel geen eind aan komt, zonder daar clichématige middelen voor hoeft in te zetten. Warpaint liet het op alle platen horen, maar eenmaal goed en wel onderweg tijdens een liedje kreeg je wel het gevoel dat als de vier dames er nét lekker in zaten, het liedje alweer ten einde was. Op dit album is dat echter verleden tijd waarbij de vier dames bijvoorbeeld in 'New Song' geen seconde verspillen de vier geen enkele seconde door meteen van start te gaan, onderweg te zijn om binnen vierenhalve minuut met rete-catchy disco-pop bij de finish te zijn. De rest van de plaat staat dan muzikaal weliswaar ver van die eerste single af, maar de voortdurende drive en groove komt in haast alle elf tracks terug. Alleen het akoestische, ietwat trage ‘Today Dear’ wijkt daar van af. Ook dat is weer precies in lijn met die vorige twee albums en tegelijkertijd het enige minpuntje aan Heads Up. Zo’n afwijkende afsluiter waarbij je het gevoel bekruipt dat de plaat iets te krampachtig en te geforceerd moet worden afgesloten; je zou het ook niet kunnen doen...

Heads Up is echter wél precies die plaat waarop Warpaint laat zien dat de band perfect beheerst wat op die vorige twee al zo goed naar voren kwam. Dromerige, bedwelmende popliedjes maken, binnen het genre boven iedereen uitstijgen en ondertussen heel stiekem allerlei andere genres in je eigen liedjes verwerken. Daarmee is deze derde plaat een logisch vervolg, maar legt het wel meteen de volgende vraag neer: wat is de volgende stap voor deze band? Wat dat betreft is Heads Up de ideale overgangsplaat.