3voor12 bespreekt Album van de Week (4): Warpaint

Tweede langspeler bedwelmt, laat indommelen, en schudt abrupt wakker

Joost van Beek ,

Wat een schitterende single is Warpaints Love Is to Die toch. Het vooruitgesnelde nummer dwaalt al sinds oktober op het internet en wekte torenhoge verwachtingen voor de tweede van de vier Californische hippiemeisjes. Op de ‘selftitled’ langspeler Warpaint zijn de dames experimenteler te werk gegaan dan op het debuut. Wat dit concreet oplevert? Synthesizers, jazzinvloeden, triphopbeats en lichtvoetige techno. Let wel, de band geeft dit vorm met subtiele penseelstreken. Verwacht dus geen nachtclubsoundtrack, uit de koker van Warpaint komt nog steeds dromerige pop die moet bedwelmen. Warpaint is 3voor12 Album van de Week.

Om met de deur in huis te vallen; het niveau van Love Is to Die wordt zelden geëvenaard op de tweede plaat. Dat betekent allerminst dat je nu weg kan klikken. Want Warpaint begint wel degelijk fantastisch. Na een spannende introtrack opent Emily Kokal op Keep It Healthy; “I could not believe what I was seeing.” Een slepende track met ietwat tegendraadse melodie, zo zien we Warpaint het liefst. Waarna die prachtsingle voorbij komt (die overigens scheeuwt om een goede clubremix). Deze wordt gevolgd door het ingetogen Hi, dat zicht ontpopt tot een repeterende triphoptrack met subtiel ska-motief en weggemoffelde synthklanken. Warpaint kleurt zijn nummers tot op de millimeter in zonder luchtigheid te verliezen. En dat is knap.

Na het sterke openingssalvo kakt de plaat echter in. Het repeterende synthmotief in Biggy is eerder irritant dan hypnotiserend en de hese zang van Kokal werkt gewoon op de zenuwen. Het saaie Teese prikkelt niet, maar verveelt. De droompopdames weten de luisteraar zo langzaam in slaap te sussen, en dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Gelukkig toont Wapraint zich even later strijdbaarder. Disco/very rammelt je abrupt wakker. Gefundeerd op een deinende beat laat Warpaint zijn tanden zien; Don’t You Battle/We’ll Kill You”, zingen de meisjes heksachtig en met M.I.A-achtige uithalen. Aan de basis ligt een aanstekelijke groove, op de achtergrond rammelt een technobel. Het maakt Disco/very zowaar dansbaar. Op het rustige Go In werkt de ingetogen droompop wel. Feeling Alright is dan weer een mooi popliedje, maar doordat de stem van Kokal immer vanuit de verte lijkt te komen, beklijft het nummer door sensuele mystiek. De opzwellende synths tegen het einde leiden niet tot een wilde electro-eruptie. Juist dat maakt deze track zo spannend.

Want hoewel Warpaint op de tweede langspeler wat steekjes laat vallen, slaat de balans niet door naar de verkeerde kant. In het kleurige LSD-landschap waarmee je de muziek van Warpaint associeert, bevindt zich altijd een adder onder het knalpaarse gras. CC is opgebouwd rond een sinistere beat en Drive onderscheid zich met donker technogebliep. Met de pianoballade Son kabbelt de plaat prettig richting einde. En zo komt het toch nog goed met Warpaints tweede. Warpaint bedwelmt, laat je even indommelen en schudt je vervolgens abrupt wakker. Op 24 februari speelt de band in Paradiso. Reden te over om te gaan kijken dus.