Ik herinner me dat ik in maart Let It Happen voor het eerst hoorde en dacht: wow, die Kevin Parker moet enorm zin gehad hebben om dit monster op de mensen los te laten.
“Haha, nou ja, er kwamen heel wat verschillende emoties bij kijken. Ik wist niet wat mensen ervan zouden verwachten. Ik wist natuurlijk dat het anders was dan alles wat ik tot nu toe uitgebracht had. Het was ook het allereerste dat mensen zouden horen van het nieuwe album. Ik wilde dat mensen niet wisten wat ze moesten verwachten. Dat is een van mijn doelen: mensen in verwarring brengen, al is het maar een seconde.”
Was het überhaupt bedoeld als single? Het is een nummer van acht minuten.
“Ik had het zelf uitgesloten als single, inderdaad vanwege de lengte. Ik wilde het liever als stoer statement uitbrengen. Het label hoorde er ook geen single in, tot ze de reacties zagen. Toen klonk het: we zorgen dat het toch een single wordt.”
De magie zit natuurlijk ook in de break halverwege en in alles wat daarna gebeurt. Voor mij was het wow-moment nog niet eens die eerste drumloop, maar juist die strijkers die er achteraan komen, en dan het moment dat je daar weer een loop van maakt. Hoe ben je tot die rare break gekomen?
“Het was een soort stream of consciousness, eigenlijk precies zoals het klinkt. Ik denk dat dit nummer heel representatief is voor de manier waarop ik naar muziek kijk, en hoe ik nummers schrijf. Soms is er iets gaande in mijn hoofd, en dan breng ik het terug naar een soort elementaire vorm. In dit geval een simpele loop van niet meer dan 1 beat. Het klinkt digitaal, elektronisch, repetitief. En dan laat ik ineens iets uit een totaal ander spectrum van de muziek opkomen: majestueuze strijkers. Voor mij veranderde de song daarmee in een soort reis, een soort langsflitsend landschap in de vorm van een liedje.”
Je zegt het al: elektronisch, repetitief. Had je verwacht dat het nummer gedraaid zou worden op de dansvloer? Niet alleen door dj’s die alternatieve hitjes draaien, maar ook in house-sets?
“Nou, ik hoopte het wel. Ik vind het een tof idee dat mijn muziek allerlei kanten op beweegt. Ik weet natuurlijk dat mensen op hun koptelefoon naar Tame Impala, of in woonkamer of auto. Ik wist ook dat er een dance-aspect aan Let It Happen zat, maar ik wist niet of het geaccepteerd zou worden door de dance community, door de dj’s. Dat dat gebeurt is echt geweldig.”
Er was een discussie in de Washington Post. Een journalist schreef daar dat het absoluut niet kon dat Jamie XX het hele nummer in zijn dj-set op Coachella draaide, terwijl jullie het later die dag live zouden spelen. Heb je dat meegekregen en wat vond je ervan?
“Dat was ongelofelijke onzin. Ik bedoel: het was een dj-set, dj’s draaien muziek van anderen. Ik had het erger gevonden als ie het niet gedraaid had omdat wij daar speelden. Ik respecteer het werk van Jamie XX ook enorm, dus ik was vooral vereerd.”