John Coffey: meer dan dat ene biertje

Een greep uit het archief

Redactie 3voor12 ,

Ja ja, we weten het wel. John Coffey ving een biertje en de hele wereld heeft het erover. Zullen we het weer gewoon hebben over de muziek? Ze werkten er immers jaren achter elkaar keihard voor om überhaupt op Pinkpop te staan, en in de loop der jaren kruiste hun pad heel vaak het onze. We kennen John Coffey als een band met een furieuze livereputatie, waar altijd alles kan gebeuren. Een greep uit de geschiedenis.

Een ding kunnen we wel stellen na een paar jaar John Coffey: dat biertje kwam niet uit de lucht vallen. Niet figuurlijk, in elk geval. De Utrechters maken er een sport van hun optredens een gebeurtenis te laten zijn. Of ze nu in een grote tent spelen of in een platenzaak, er dreigt altijd iets te gebeuren.

Het eerste levensteken van John Coffey op de 3voor12 radar dateert alweer uit 2006. John Coffey leerden we kennen als een vriendengroep uit Barneveld, midden in de ‘bible belt’. En ja, ze gaven toe ook nog eens in God te geloven, en dus was het stickertje ‘relipunk’ al snel geplakt. Maar laten we het houden op hardcore met een positieve, open attitude. Art van Triest is op dat moment de zanger, en de band krijgt in punk- en hardcorekringen redelijk wat aandacht. 3voor12/utrecht bombardeert John Coffey op een gegeven moment zelfs tot een van de grootste talenten van de stad, en hun debuutplaat Vanity wordt in 2009 heel aardig ontvangen.
 
Maar dan gebeurt iets wat weinig bands overleven: de zanger stopt ermee. Gitarist Alfred begint ook nog eens aan een lange reis, en even dreigt het simpelweg op te houden. Er moet gevloekt zijn, ook in het beschaafde John Coffey. 3voor12/utrecht noteert in oktober 2010 over het ‘afscheidsconcert’ van Art van Triest: “Wanneer het eerste nummer is ingezet zijn ze niet meer te houden. Alle energie spat uit het lichaam van de muzikanten. Er wordt vanavond ook echt gespeeld alsof het de laatste keer is. Door het ruige vlieg- en stampwerk moeten de monitoren regelmatig terug worden geduwd voordat ze het podium afvallen. De goed gevulde zaal heeft even de tijd nodig, maar komt uiteindelijk steeds dichter bij het podium en beukt alsmaar harder mee op de strakke beat van drummer Carsten.” 
 
De vervanger is op dat moment al aangewezen: David Achter De Molen. Zijn komst blijkt uiteindelijk juist het begin van een nieuw leven voor John Coffey. 2013 wordt een ongelofelijk vol jaar voor de band. Tweede album Bright Companions doet veel meer dan zijn voorganger. De band sloopt Noorderslag, maakt een moddersmijtvideo, doet een 3voor12 sessie op Metropolis (zie boven), wordt uitgeroepen tot Hollandse Nieuwe van de Maand, komt in de studio langs en speelt in dezelfde maand Lowlands finaal plat. In de kleinste tent weliswaar, maar stuk is stuk, nietwaar? En we zien ze op meer festivals die zomer. Wij bij 3voor12 zien ze als een absolute autoriteit wat betreft het overleven van een festival. Hun survivaltips vinden gretig aftrek.
Dan ligt eigenlijk al de basis voor het jaar waaraan we bezig zijn. Zoals dat gaat bij bands met een goede live-reputatie: de verwachtingen van het publiek maken de uiteindelijke ervaring nog beter. Want als John Coffey ergens speelt, ontstaat er een moshpit, of het nu twaalf of duizend man sterk is maakt niet eens zoveel uit. En toen kwam The Great News. Album nummer drie werd opgewarmd met shows in de kleinste en vooral heetste zaaltjes van Nederland, de jeugdhonken. Niet dat John Coffey geen ambities heeft. Er is een nieuw label - de Coffeys worden labelgenoot van Blaudzun en Mister & Mississippi - dat duidelijk een stap verder wil gaan.

Dat zeggen ook de broers Alfred en Richard van Luttikhuizen in een uitgebreid profiel op 3voor12. "Als je circa honderd kilometer naar het oosten rijdt, rijd je de een-na-grootste rockmarkt van de wereld binnen. Daar moeten we toch gebruik van maken? En het is focking moeilijk hoor. Als we daar net zo groot zouden zijn als nu in Nederland... dat zou echt niet te doen zijn. Maar dat duurt gewoon jaren voor een band als John Coffey. Dat wordt keihard werken en meters maken en ik denk dat wij daar ook de band voor zijn. We hebben ooit gekozen om keihard te gaan screamen en schreeuwen en dan verdoem je jezelf tot dit pad."

De releaseshow in de Melkweg (door 3voor12 opgenomen) is meteen het ideale visitekaartje. 3voor12/utrecht is erbij en schrijft: “John Coffey opent de show fantastisch met de geweldige trompetsolo die ‘Heart of a traitor’ op de nieuwe plaat vooraf gaat, maar pakt verrassend genoeg door met de instant megahit ‘Broke Neck’. Binnen een seconde na de openingsklanken ”b-b-b-b-b-b-broke my neck” is de zaal één grote krioelende massa. Aan de lopende band wordt er gestagedived en gecrowdsurfd, niet in de laatste plaats ook door de bandleden zelf. Ook de circlepit ontbreekt natuurlijk niet in het repertoire. Zanger David Achter de Molen is verbaasd over zijn eigen kunsten wanneer hij zijn microfoon de lucht in gooit en deze niet meer terugkomt, maar in de lampen blijft hangen. De soepelheid waarmee hij hem weer terug tovert maakt het voorval tot de perfecte stage act.”

Het ene na het andere festival hapte toe, van Dauwpop tot Pinkpop tot Best Kept Secret, waar ze dit weekend alweer op het programma staan. Een ding is zeker, ook dat is een show waar wel iets MOET gebeuren.