Er is gehuild en banken werden door het pand gegooid. De stemming was niet best toen John Coffey zanger Art van Triest voor de zomer vertelde dat hij ging stoppen om zich meer op zijn werk als beeldend kunstenaar te concentreren. Iets wat niet meer te combineren viel met een band waarin de leden, naast hun werk, meer dan drie dagen per week investeren. Vorig jaar bracht de Utrechtse band het debuutalbum Vanity uit. De hardrock ’n roll op dat album kreeg positieve recensies en het vijftal heeft behalve in Nederland, ook in Engeland, Zweden en Tsjechië getourd. Eind 2009 werden ze genomineerd voor een 3VOOR12/Utrecht Award als meest veelbelovende artiest. Op 24 september gaf de band hun voorlopig laatste optreden. Tijdens de laatste repetitie maakt gitarist Chris zich al zorgen over belangrijke zaken voor de show: “Hoe doen we het met het bier morgen? Twee kratjes per band?”
 
Afscheidsfeestje van Art
De laatste repetitie, dat is de generale repetitie, één dag voor de laatste show. John Coffey oefent in een antikraakpand op een industrieterrein in Utrecht-West. De reusachtige, oude ladderfabriek heeft twee ingebouwde oefenruimtes. Voor een enorme glazen muur van 25 bij 8 meter nestelen steeds meer bandleden zich in een kleine zithoek. Er wordt wat bijgepraat en de sfeer is vooral erg jolig en uitgelaten. Wanneer een fikse onweersbui lichtflitsen door de grote hal schiet komen ook Carsten en Art binnengedruppeld. Totaal doorweekt gaan ze op zoek naar droge kleren bij de bewoner van de fabriek.

Soppende schoenen en zuigende broeken zijn snel verwisseld en het is tijd om de instrumenten op te bouwen. Terwijl gitarist Alfred nog even een pizza naar binnen schuift, worden grote, zware versterkers de oefenruimte ingerold. De jongens kunnen naar eigen zeggen de set wel dromen. De show wordt één keer in zijn geheel doorgespeeld en daar valt weinig aan te veranderen. De nummers zitten er goed in en hebben geen verdere aandacht nodig. “Vanavond is het vooral het afscheidsfeestje van Art”, zegt bassist Richard. Op het kleine aanrecht staan genoeg sixpacks bier om er een klein feestje van te maken.

In de pauze gaat het al snel over het optreden de volgende dag. Lacherig wordt gevraagd of de schoonmoeder van Art na het optreden weer met bloemen het podium opkomt, net als bij de release van hun album Vanity. Op een avond als deze worden ook anekdotes opgehaald. Zo vertellen de jongens over een show in Friesland, waarbij ze om half twee ’s nachts door een gigantische sneeuwbui terug moesten naar Utrecht. Het weer was zo slecht dat ze per ongeluk via de Afsluitdijk met een ruime bocht door het land teruggereden zijn. Morgen zal het allemaal wat makkelijker zijn, want de concertlocatie is hemelsbreed 1.300 meter verwijderd van de fabriek.

De laatste
“Vanochtend toen ik wakker werd was ik er wel mee bezig dat het toch echt de laatste is, maar nu heb ik er vooral zin in. We gaan lekker beuken!”, vertelt Art in de krappe backstage van dB’s. Hier zal de laatste show van John Coffey met Art plaatsvinden. Terwijl So Called Celeste over het podium heen vliegt, staan de bandleden verspreid door de zaal wat te kletsen met vrienden en familie. Iedereen oogt ontspannen en heeft er zin in. Wanneer de supportact bijna klaar is verzamelt John Coffey zich backstage, in de starthouding om hun spullen op te bouwen.

Terwijl de twee bands zich met alle spullen langs elkaar heen manoeuvreren, staat Art aan de zijkant toe te kijken. De ontspannen houding van daarnet heeft plaats gemaakt voor een gespannen blik. Focus of besef? Het normaal overheersende enthousiasme en de bijbehorende vrolijkheid zijn tien minuten voor het optreden verdwenen. De koppies staan strak en zelfs bij de tweeling Alfred en Richard is de constante glimlach verdwenen. Wanneer de intromuziek wordt gestart formeert de band het bekende backstage concertrondje. De jongens omhelzen elkaar nog even apart en kijken over elkaar gebogen de zaal in. Dit wordt echt de allerlaatste…

Het podium is te klein
Opnieuw transformeert John Coffey, maar nu op het podium. Wanneer het eerste nummer is ingezet zijn ze niet meer te houden. Alle energie spat uit het lichaam van de muzikanten. Er wordt vanavond ook echt gespeeld alsof het de laatste keer is. Door het ruige vlieg- en stampwerk moeten de monitoren regelmatig terug worden geduwd voordat ze het podium afvallen. De goed gevulde zaal heeft even de tijd nodig, maar komt uiteindelijk steeds dichter bij het podium en beukt alsmaar harder mee op de strakke beat van drummer Carsten.

Vanwege het afscheid van Art staat hij uiteraard in de schijnwerpers. In het midden van de show wordt hij van het podium afgetrokken en letterlijk door het publiek op handen gedragen. Tegen het einde van de show wil de zanger graag nog een dankwoordje spreken. Hij draait zich om naar de band en vertelt over zijn ‘negenjarige huwelijk’ met hen. Daarna gaat het concert toch echt richting het einde. Nog een paar nummers.

Als dan het allerlaatste nummer is aangebroken moet het publiek erbij komen op het podium. Vanwege ruimtegebrek besluit de band zelf voor het podium te gaan staan. Er wordt nog een feestje gebouwd met de aanwezigen en iedereen gaat nog één keer los. Na het knallende einde overheerst de extase. Het ging lekker en Art vindt het een mooi afscheid: “Ik ben alleen veel mensen vergeten te bedanken.”

Toch moest de band wel even inkomen, want het ging anders dan normaal: ”Het spelen ging in het begin heel stroef. Ik heb geen idee waarom”, verklaart Alfred. Ook Art kon bij het soundchecken zijn kopstem niet bereiken. Nu moet er snel bier geregeld worden, want  ze gaan zo door naar de afterparty.

Halve liters en een videoclip
Veel bezoekers van het concert druppelen binnen in de fabriek. Er is een afterparty georganiseerd om nog even na te praten en te feesten. Achter in de fabriek zit een gecamoufleerde schuifdeur die toegang biedt tot een geïmproviseerde feestzaal ter grootte van ongeveer 25 bij 25 meter. De hoge muren zijn beklad met graffiti, grote opgestapelde versterkers en hier en daar losliggende tegels. Daarnaast staan er 120 halve liters bier te wachten. Het voelt alsof je midden op een Oost-Berlijns undergroundfeest staat te knallen.

De organisatoren van het feestje zijn hun vrienden van The Medics. Zij zijn vanavond bezig met het schieten van een videoclip waarbij ze de hulp van John Coffey en hun aanhang goed kunnen gebruiken. De jongens zijn de moeilijkste niet en gaan helemaal los voor de camera. Chris besluit zelfs nog even te gaan crowdsurfen.

Lege blikjes bier vormen om drie uur ’s nachts het decor. De dj zet nog wat hitjes in en er wordt gedanst. In een andere ruimte zitten een paar feestgangers wat te drinken en te kletsen rondom een vuurkorf. De nacht is hier nog niet afgelopen. John Coffey voorlopig wel. Alfred gaat diezelfde zondag voor vijf maanden naar Azië en zo blijven er nog drie bandleden over. Over een nieuwe zanger hoeven ze zich geen zorgen te maken, die is gevonden in de persoon van David Achter de Molen. In de tussentijd gaan ze nieuwe nummers schrijven die volgend jaar opgenomen moeten worden. Het gaat nog even duren, maar John Coffey komt weer terug.

Gezien: John Coffey, 24 september 2010 @ dB's